Terrasleed-3

Het is miezerig weer. Doelloos en meer om te bewegen loop ik mijn rondje door de stad. Bij een uitnodigend terras zoek ik een plaats uit onder de luifel. Van hieruit kan ik mooi het langslopende publiek gadeslaan. Ik bestel een grote koffie. Tegenover mij zit een oude man aan een eenpersoons tafeltje. Hij staart als gehypnotiseerd in zijn koffie en lijkt helemaal van de wereld. Twee schreeuwende kinderen die voorbij lopen halen hem uit zijn gedachte en een paar droevige ogen kijken in een leegte.

Ik merk ineens dat de man mij recht aankijkt en hoor hem vragen of hij bij mij mag komen zitten.
“U zit ook alleen zie ik,” zegt hij. En zonder mijn antwoord af te wachten neemt hij plaats tegenover mij, bij mij aan tafel. Rode, erg vochtige ogen heeft hij en het rechter ooglid trilt onregelmatig. Hij slurpt aan zijn koffie en begint dan te praten. Ik neem een slok van mijn koffie en luister.

“Meneer,” begint hij, “ik ben helemaal alleen op de wereld. Mijn vrouw is onlangs overleden en mijn vrienden kunnen de straat niet meer op, mijn kinderen wonen in het buitenland en nu doe ik de boodschappen voor mijn vrienden. Maar wie helpt mij straks, als ik niet meer kan? Maar ja joh, dat ga je krijgen als je oud wordt.”

Zwijgend staart hij weer in zijn lege koffiemok om na een minuut weer op te kijken en mij op de man af te vragen: “heb jij kinderen?”
“Niet dat ik weet.” Antwoord ik, en heel even zie ik een schittering in zijn ogen.
“Ach meneer, eerst moet je die rot jong opvoeden, dan worden ze eigenzinnig, en dan gaan ze een eigen leven leiden en zie je ze nooit meer. Naar hun vader kijken ze niet meer om. Opbellen doen ze ook al niet, nooit.” Er rolt een traan over zijn rechterwang maar hij veegt hem snel weg.

“Wat bent u aan het doen,” vraag ik, “omdat u een volle tas bij u hebt?”
“Zitten boodschappen in voor me buurvrouw. Die kan ook al het huis niet meer uit. Nou mot ik eerst naar de tram lopen en als ik in noord uitstap nog een kolere eind naar huis lopen met die tassen. En vanmiddag mot ik voor mezelf weer weg, ik mot toch ook eten.”

“Kom op,” zeg ik, “mijn auto staat hier om de hoek, dan breng ik u naar noord want daar woon ik ook. En ik weet ook nog wel een supermarkt waar ik voor de deur kan parkeren. Doen we gelijk alles in één keer.”

Als wij samen met volle tassen uit de supermarkt komen en naar de auto lopen verbaasd het mij dat de man nog zo kan meekomen. Per ongeluk laat ik uit mijn mond vallen: “die tassen pleur ik wel achterin.” Nu hoor ik voor het eerst de man lachen. Ik kijk hem aan en met open mond staat hij te lachen. “Ja,” zegt hij, “we donderstralen die hele teringzooi achterin, ahahahaaaa ….”

Voor de ingang van zijn flat laden wij alles weer uit en ik zet de tassen voor hem in de lift.
“De rest moet u zelf maar doen hoor.” Zeg ik hem.
“Man, ik heb geen woorden meer. Ik ben zo blij dat je me effe gehollepe hep. En ohw ja: ik weet niet eens je naam.” Vraagt hij op de valreep.

Ik slik een brok weg en roep “Peter”, en scheur de parking af.