“Doe het niet”, fluistert hij. De toon van zijn stem verraadt de moeite die het kost om de woorden te produceren.
“Ik wil het echt.”
“Een foutere man dan mij kun je niet treffen.” Met een grom in jouw haren probeer ik de ernst, die plots ontstaan is, te ontkrachten. De intieme sfeer van een paar minuten geleden weer terug te lokken. De kracht van de armen om mij heen verzwakt. Vanuit de uiterste hoek in de kamer kijkt hij me aan. Zijn gezicht nog porseleiner dan anders. De afstand tussen ons is maar een paar meter, maar voelt aan alsof hij op Antarctica zit en ik op de Malediven. Voorzichtig zet ik een paar passen in zijn richting, maar stop als hij zich met zijn hele gewicht tegen de muur aandrukt. Hij wil het echt niet.

Argumenten. Ik besluit de strijd aan te gaan, voel me vreemd loom en kijk hem uitdagend aan.
“Wil je mij dan niet meer?”
“Dat is niet eerlijk. Je weet wat er speelt.”
“En ik wil je nog steeds. Het maakt me niet uit. Noem mij één reden om me van gedachten te laten veranderen.”
“Ik weet er duizend. En jij ook.”
“Geen enkele is voor mij overtuigend genoeg. Ik ben niet bang voor de dood. Zeker niet met jou aan mijn zijde.”

Een waas van twijfel is in zijn donkere ogen verschenen. In twee stappen ben ik bij hem en druk me tegen hem aan. Zijn spieren spannen. Ik voel een huivering door zijn lichaam gaan. Aarzelend slaat hij zijn armen weer om me heen. Als een tevreden kitten schurk ik tegen zijn koele lichaam aan, fluister dat ik van hem houd, dat het tijd is, dat mijn familie en vrienden beter af zijn zonder mij. Elk woord dat ik zeg verstevigt zijn greep. Mijn overtuiging neemt bezit van hem. Eindelijk gaat hij overstag.

Mijn slaapkamer doet kinderlijk aan, nu ik zo’n volwassen beslissing heb genomen. Drieëntwintig uur elf.
“Zullen we wachten tot twaalf uur? Symbolisch?” vraag ik, terwijl ik mij achterover op het bed laat vallen, hem meetrekkend.
“Dat mag jij beslissen.” Een voorzichtige glimlach. Achtenveertig minuten liggen we tegen elkaar aan. Zwijgend. In de laatste minuut wijs je mij nog op de weg terug, niet beseffend dat ik die allang kwijt ben.
“Dood me.”
Een stekende pijn in mijn nek. Mijn lichaam beweegt, ongecontroleerd. Geen levensfilm, slechts wolkengevoel, wollig warm wolkengevoel. Het voelt alsof ik gewiegd word, steeds sneller, steeds…

Met een ruk open ik mijn ogen. De kamer om mij heen voelt vreemd bekend. De klok geeft zestien minuten over vier aan. Naast mij ligt mijn vriend. Voor het eerst sinds ik hem ken kust hij me. Met woeste passie. Even. We staan op. Het is tijd om te gaan. Voor de laatste keer kijk ik rond, lach naar hem en mijn ontbrekende spiegelbeeld.

De kilte van de nacht omarmt ons.

Categorieën: VC-Arta

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

20 reacties

sylvia1 · 1 december 2011 op 08:00

Ik heb wederom hetzelfde als bij je vorige VC’s, ondanks dat je me in het ongewisse laat over het exacte hoe en wat komt de emotie, de sfeer, heel goed over. Heftig, lijkt me dit.
[quote]Vanuit de uiterste hoek in de kamer kijkt hij me aan. Zijn gezicht nog porseleiner dan anders.[/quote]

LouisP · 1 december 2011 op 08:04

De vreemdste gedachten gingen door mijn hoofd. Bij het binden dacht ik aan die nacht in de kelder. Toen aan ’n zelfmoordcomplot en dan aan Shiva….

‘In de laatste minuut wijs je mij nog op de weg terug, niet beseffend dat ik die allang kwijt ben.’

ontbrekende spiegelbeeld…

mooi!

Libelle · 1 december 2011 op 08:49

klasse apart.

SIMBA · 1 december 2011 op 09:00

Jeetje, wéér een juweeltje!

Dees · 1 december 2011 op 09:55

Heb net op je fb gezet dat ik je mis, maar nu ga ik me echt zorgen maken 😉

Mooi stukje. Een beetje Gothic op de een of andere manier. Maar dat misstaat ook niet.

Mien · 1 december 2011 op 10:05

Tsja, die dromen hè. Bijna net zo echt als de werkelijkheid. Knap geschreven.

Mien

pally · 1 december 2011 op 10:25

Een intrigerende sfeer van warmte en kou tegelijk, of dood en leven. Ongrijpbaar met veel mysterie. Maar waar je de lezer mee naar de keel grijpt. Mooi gedaan, Arta!

groet van Pally

embee · 1 december 2011 op 11:19

Daar word ik stil van. Heel mooi!

groetje van Embee

Marja · 1 december 2011 op 12:29

Een heel bijzonder verhaal. Ik lees het telkens weer anders.

Boukje · 1 december 2011 op 13:24

Ik ben iemand die graag alles begrijpt. Nou, je hebt me wel weer wat aangedaan hoor. Misschien als ik het nog dertig keer gelezen heb…

Maar mooi is het zeker!

Kuin · 1 december 2011 op 15:05

Voor de zeventiende keer begin ik nu aan een zin om te reageren. De andere zestien zijn dus gewist.

Waarom? Je laat me in verwarring achter…

Ferrara · 1 december 2011 op 16:00

Bij de derde alinea dacht ik het te begrijpen maar ben het onderweg toch weer kwijtgeraakt.

dokterblues · 1 december 2011 op 16:17

Er zijn mensen genoeg die schrijven, maar er zijn maar weinig die me weten te raken.
Dit is een knock out in de eerste ronde.

Meralixe · 1 december 2011 op 17:20

Zonder meer mooi geschreven. Totaal niets op aan te merken, ik zou niet durven.
En toch, het gaat gewoon mijn petje te boven. En kom nu niet af met dat grapje over domme Belgen en zo.
Ik tracht gewoon eerlijk te zijn.
Het is alsof men me zou verplichten te luisteren naar klassieke muziek en me dan ook nog zou verplichten van te zeggen dat ik het mooi vond.
Ik durf geen “Smiley” meegeven aangezien dit gebaar mijn mening verkeerd zou kunnen belichten.

lisa-marie · 1 december 2011 op 18:08

Hij is ontzettend mooi, bijzonder en spannend deze vampieren-column.
mooi ook die verwijzingen zoals de porceleinen huid, de kilte en de kou , de dood en de stekende pijn en vooral het ontbrekend spiegelbeeld.

Dacht meteen aan de serie true blood.

LouisP · 1 december 2011 op 18:59

Tot de dood ons bindt..
Titels waren jou altijd al toevertrouwd, met den deze is ’t weer raak! Vooral tijdens het lezen en lang daarna..blijft ie leven
Echt goed!

arta · 1 december 2011 op 21:15

Wow, wat veel reacties al! En wat een fijne! Dank jullie wel!

Enne… Tja, dit is het resultaat van een avondje ‘Twilight’ (Enorm populaire vampierfilm, vooral onder jongeren, geloof ik) kijken met dochterlief en daarna aan de VC beginnen.

Dees! Ik zit al vier maanden meer zonder internet dan mét, vandaar de radiostilte aan deze kant! (Maar hij werkt weer, voor nu!:-D)

Ferrara · 1 december 2011 op 21:28

Ja hoor, bij de reactie van Lisa-Marie viel het kwartje pas. Knap staaltje, Arta.

Boukje · 1 december 2011 op 22:09

Nu snap ik hem ook!!!
Nu vind hem nog veel mooier :hammer:

WritersBlocq · 7 december 2011 op 00:44

Ik weet niet wat ik ermee moet, en ik heb een maand de tijd om te kijken of en zo ja wat ik er mee moet 🙂
Te moe nu om de reacties hierboven te lezen, misschien dat die licht in mijn duisternis schijnen maar juist die duisternis is nu zó lekker, ben ik zo aan toe, :slapen: dus tot gauw weer.

Liefs, Pauline.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder