Vadertje tijd

Als ik naar de klok kijk dan zie ik de tijd verstrijken, langzaam weliswaar maar hij verstrijkt. Het is 17:01 uur en de seconden tikken weg, de grote wijzer beweegt zich schoksgewijs voort. Weer een seconde voorbij, weer een minuut later. Maar wat is er eigenlijk in die ene seconde gebeurd, of in die ene minuut? Heeft er ergens een aardbeving plaatsgevonden, of een tsunami? Wordt er een oude vrouw beroofd van haar laatste tientje, of wordt er iemand neergestoken voor de vaak? Wordt er een kind geboren of gaat eindelijk die knop van mijn cactus open? Allemaal vragen die in mij opspelen als ik naar de klok kijk en de tijd ziet voortschrijden.

17:20 uur is het nu, ik ga eens lekker onderuit zitten en fantaseer er vrijelijk op los met dit onderwerp. Want het kan toch nooit zo zijn dat de tijd een ding is; een ding dat ongecontroleerd voortschrijdt? Nee, het moet iets zijn dat aangestuurd wordt. Maar dan meteen de volgende vraag: door wie of door wat? Als ‘tijd’ bijvoorbeeld wordt aangestuurd door ‘wat’ dan kom ik als vanzelf uit op ‘wie’. Interessante gedachten vindt ik en schenk mijzelf een lekker borreltje in.

Veronderstel nu dat de tijd wordt beheerd door een persoon. Een man? Denkend aan vadertje tijd kan het ook niemand anders zijn dan een man. Mijn fictieve persoon is niet die bebaarde grijsaard, nee, ik denk aan een persoon zoals wij dat zijn; een soort wandelaar die onopgemerkt voorbij loopt zoals ook de tijd onopgemerkt voorbij gaat.

Hij houd een stopwatch in zijn hand en loopt door de winkelpromenade; onopvallend zoals iedereen daar onopvallend loopt. Spiedend, of hij iemand vind die zijn taak kan overnemen, zoekt hij zijn opvolger.

Als ik de drankwinkel uitkom loopt hij recht op mij af.
“Kom mee naar dat terras, daar kunnen wij even praten.” Sommeert hij mij min of meer.
Niet wetende wat hij bedoeld ga ik zitten en luister …
“Kijk,” zegt hij: “ik ben vadertje tijd en beheer de laatste seconde van de wereldse tijd. Maar ik voel mijn einde naderen en moet een opvolger vinden voor het te laat is, en jou heb ik daar voor uitgekozen.”

“Natuurlijk.” Zeg ik. “Heb je geen betere mop?” Ik neem een slok van mijn koffie.
“Nee,“ zegt hij: “jij moet mijn opvolger worden.”
Hij laat mij zijn stopwatch zien. Op het display zie ik onvoorstelbare rampen die alreeds gebeurd zijn maar ook die nog moeten plaatsvinden. Verbaasd vragend kijk ik hem aan.

“Het enige wat jij moet doen is elk uur op deze knop drukken, meer niet. Als je dat niet doet dan verstrijkt de laatste seconde en daarmee stopt de tijd; dan houdt de wereld terstond op te bestaan.”
Meteen zie ik zijn ogen glazig worden en zijn ademhaling stopt.

Het is 17:59:48 uur. Ik pak zijn stopwatch, plaats mijn vinger bij de knop en wacht tot het precies 18: 00 uur is.
Ik druk op de knop en meteen lees ik op de display: welcome Peter, good to see you.