Het echtpaar zat chagrijnig voor zich uit te kijken, de vrouw had een landkaart op haar schoot en haar vinger wees doelloos richting Parijs. De man stak een sigaret op en trok een beetje nijdig de asbak uit. ”Weet je al welke afslag we moeten hebben?” vroeg de man ongeduldig. ”Nee Kees, maar als je even wacht zoek ik het voor je op, waar is het Franse woordenboek?” ”Weet ik dat, jij had het net nog in je handen!”

De toon werd ongeduldiger. De vrouw keek haar man van opzij aan en bedacht dat ze hem op dit moment zijn keel wel dicht kon knijpen. De man beantwoorde de blik en bedacht dat hij haar beter uit de auto kon sodemieteren.

Wat een reis was dit zeg. Alles ging mis, bij Belgie begon het gezeur al, beiden spraken of lazen geen Frans, en in plaats van de afslag Frankrijk kwamen ze midden in Antwerpen terecht. De zon scheen onbarmhartig in de auto, en het humeur van beiden steeg naar een kookpunt. ”Een leuk begin van onze vakantie, je leest de kaart nou al verkeerd, ik denk dat we over tien dagen wel in Spanje zijn, kan ik gelijk terug rijden naar huis, want dan zit mijn vakantie erop”.

Zijn toon was spottend.” ”Ach vent zeur toch niet zo, we hebben alle tijd, het is vakantie hoor”. De reis ging zwijgend verder. Maar de ellende was thuis al begonnen, ze waren nog geen uur onderweg richting de Belgische grens, toen moeder de vrouw erachter kwam dat zij de huissleutel vergeten was aan de buurvrouw te geven.

Hup weer retour huis, sleutel afgegeven, en dus weer op weg. Toen sloeg de irritatie al toe.
”Dat is toch het eerste waar je aan denkt, de sleutel, het gas, de post, planten”.”Ja, en jij vergeet nooit wat zeker”.
Nijdig keek de vrouw naar buiten, haar humeur had een grote deuk opgelopen, de vakantie was begonnen . Maar niet zoals ze had gehoopt. Na al die jaren van vadertje moedertje spelen, waren ze voor het eerst samen op vakantie gegaan.

. Geen kinderen om zich heen, gewoon lekker met z’n tweetjes.
Aan het gezicht van beiden kon je zien, dat dit niet echt een goede ingeving was geweest. ”Waar zitten we nou?, vroeg de man, om de stemming weer een beetje op het normale niveau te krijgen.
”We zitten in de auto”, zei ze kribbig. ”Nee trut, ik bedoel zitten we in de goede richting van de Franse grens, of niet?! ”Ja, je zit goed, dit is richting Lyon, je ziet die borden toch wel!” En de toon was gezet.

”Ik moet toch op de weg letten, denk je dat ik alle borden dan kan lezen?” ”Kan jij lezen dan”? De vrouw had ineens geen zin meer om aardig te doen tegen haar man, ze had last van de warmte, last van de stilte die steeds maar tussen hen viel.

De man keek boos naar zijn vrouw, en gaf zijn stuur een draai naar de rechterkant, een parkeerhaven in. Hij had het wel gehad, hij was het zat. De auto stopte, hij gooide ongeduldig zijn sigaret uit het raampje, en pakte venijnig de kaart uit haar handen. ”Geef hier, laat eens kijken,we zitten hier bij Lyon dan moeten we….” Er werd op het autodak geklopt.

Beiden schrokken en keken tegelijk opzij. Een motoragent. Ook dat nog. ”Allo, bonjour” sprak de agent vriendelijk. “Hallo, bonsjoer, messjeu” zeiden ze beiden in koor.”Ne pa de fransee” sprak Kees in de hoop dat de agent hem begreep. Deze knikte en ging in het Engels verder.

”You lost something”. Wat zegt ie Kees, moet ie een ring??”Hou je kanis effe, laat mij maar”Wat doe joe meen mister” probeerde Kees. ”Do you smoke??
Aha, Kees begreep hem, en knikte lachend naar de agent. ”Yes lekker I want wel een sigaret” Well, here’s your’s. En de agent gaf hem het weggegooide peukje. ”Wat moet jij nou met die peuk”. Bij Kees viel het kwartje, met een rood gelaat pakte hij het peukje, en kreeg gelijk de al reeds uitgeschreven bon van de agent.

”Don’t do that please, it’s against the law here in France” En met een hoofdknik liet hij de twee verbaasd achter in de auto. ”Lekker dan, een bekeuring omdat ik me peuk weggooide, gaat lekker zo”. Boos startte hij de auto.
Zijn vrouw had ineens een grote glimlach op het gelaat en keek haar man liefdevol aan.”Hé Kees dit is nu wel een goed moment”.”Wat nou weer”.”Nou, om te stoppen met roken”. En verliefd streek zij hem over zijn bezwete wang.


klapdoos

Gewoon een Amsterdamse vrouw die met een vrouw getrouwd is, ziek is, zodanig dat de neerwaartse spiraal steeds verder zakt. maar een kniesoor die daarop let. Ik lach graag, heb genoeg traantjes gelaten om mijn ziekte en nu is het tijd om via mijn nieuwe boek eens door te gaan met uit het leven te halen wat er te halen valt, zeker in een crisistijd is het de kunst om toch vrolijk te blijven. Mijn motto is dan ook: Een dag niet gelachen is zeker een dag niet geleefd.

16 reacties

wendy77 · 11 juli 2006 op 14:13

Hey Leny. Leuk je hier te zien. Wereldje is klein he 😉

Jammer genoeg herken ik veel in jouw verhaal. Wij gaan dit jaar maar NIET op vakantie 😛

DreamOn · 11 juli 2006 op 15:05

Leuke column. Voor veel mensen herkenbaar, denk ik. Wij gaan zaterdag ook naar Frankrijk. Maar: de kinderen gaan nog mee, de airco doet het goed, we kennen de weg en mijn man rookt niet. En we rijden om beurten, dat moet toch goed gaan!

Eén puntje van kritiek: ik vind het moeilijk te geloven in de laatste zin dat de vrouw ineens verliefde gevoelens heeft voor haar man. Ik had daar meer – in een poging tot goedmaken – van gemaakt. Bovendien: als een roker zoveel heeft meegemaakt zoals beschreven, is de timing om over stoppen met roken niet echt handig, lijkt me! Weer een impuls tot nieuwe ruzie. 😛

Mup · 11 juli 2006 op 18:09

Die man valt reuze mee vind ik. Hij vroeg tenminste nog een keer de weg:-)

Welkom, Groet Mup.

Kees Schilder · 11 juli 2006 op 18:42

Ijzersterk verhaal, maar ik verval in herhalingen 😀

KawaSutra · 11 juli 2006 op 20:34

@Trudy, vrouwen kunnen op de gekste en meest onverwachte momenten verliefde gevoelens ontwikkelen, dat zou jij toch moeten weten zijnde een vrouw. En de perfecte timing van de vrouw die kennen we wel! 😀

Heel geloofwaardig en bijna herkenbaar! 😛

WritersBlocq · 11 juli 2006 op 21:08

Leuk verhaal en ja, die Kees, dáár wil ik wel een tegen-column van 😆

Li · 11 juli 2006 op 22:08

Lekker hilarisch verhaal en hier en daar een tikkeltje herkenbaar 😀

Li

sally · 11 juli 2006 op 22:46

Genieten Klapdoos! Alleen je nickname al 😀

Maar het verhaal was ook erg leuk en hier en daar herkenbaar.

meer van dit graag.

Groet
Sally

Chantal · 12 juli 2006 op 09:32

Leuk verhaal, klapdoos:-) Ik denk dat ‘ie misschien nog wat extra’s had gehad, als het in de ik-vorm zou zijn geschreven, maar dat is meer mijn persoonlijke mening.

Ben benieuwd naar je volgende column! En de vakantie, was die uiteindelijk nog geslaagd?? Ik wacht het vervolg maar af 😀

Mosje · 12 juli 2006 op 11:09

[quote]in plaats van de afslag Frankrijk kwamen ze midden in Antwerpen terecht.[/quote]Niet verwonderlijk. een vriend van mij zei ooit tegen zijn vrouw (ze waren op weg naar Oostenrijk): “rijd maar richting Keulen”, en ging vervolgens een dutje doen.
Midden in het centrum van Keulen werd hij wakker. Vergeten te zeggen dat als je in de buurt bent van Keulen je andere steden moet aanhouden.
Ach ja, met een vrouw op vakantie, ik doe het nog maar zelden.
😛

Ma3anne · 12 juli 2006 op 11:14

Ik voel me een gelukkig mens, dat ik een relatie nooit zo lang heb volgehouden dat dit soort gesjaggerijn toeslaat.
Altijd leuke reizen gemaakt en nooit geruzie onderweg als je om de paar jaar van reisgenoot wisselt.:-D

Troy · 12 juli 2006 op 12:52

Heel leuk verhaaltje, maar aangezien niemand anders het doet; nu van mij toch even een kritische noot. De leestekens rondom je dialogen zijn nogal rommelig verspreid. Soms vergeet je ze ook even. Bijvoorbeeld:

[quote]”You lost something”. Wat zegt ie Kees, moet ie een ring??”Hou je kanis effe, laat mij maar”Wat doe joe meen mister” probeerde Kees.[/quote]

Moet zijn:

“You lost something.” “Wat zegt ie Kees, moet ie een ring??” “Hou je kanis effe; laat mij maar.” etc.

Punten e.d. binnen de aanhalingstekens, aanhalingstekens niet vergeten – zie ik regelmatig gebeuren – en ook niet vergeten om een spatie te plaatsen na de afronding van een zin. Goh, wat ben ik weer streng 😀

Mosje · 12 juli 2006 op 13:32

Tja Troy, het ergste is nog dat in Belgie geen puntjes op de e staan. Misschien moet de schrijfster er een paar lenen van Trudy?

😛

klapdoos · 12 juli 2006 op 13:59

Ja Troy ik ben atijd genegen om opbouwende kritiek over me heen te laten komen, en er ook iets van te leren. Dat schijnt de bedoeling van opbouwende kritiek te zijn. Maar dan moet ik in alle ijdelheid zeggen, dat ik het met 5 jaar lagere school en 4 zwemdiploma’s nog niet slecht heb gedaan…Of niet dan!!!

Troy · 12 juli 2006 op 14:53

Heel goed gedaan hoor, Klapdoos. Het is ook zeker als opbouwende kritiek bedoelt; je wilt mijn eerste columns hier echt niet lezen, en ook ik maak nog steeds foutjes. Ik vind alleen dat er af en toe wel eens iets meer opbouwende kritiek nodig is hier. Ik heb er in ieder geval zelf veel van geleerd. Ben benieuwd naar je volgende column:-)

klapdoos · 12 juli 2006 op 15:45

Dat hangt naturlijk van de redactie af, ik heb in de eerste instantie heel vrolijk 6 stuks ingezonden, wist ik veel. Drie hield men er bij de redactie, en de rest zou ik later inzenden. Dus ikzelf ben ook wel benieuwd naar mijn volgende verhaal, maar ik zal zéker op de punten en aanhalingstekens letten. Het is altijd prettig om van een ander iets te leren, zolang je er maar niet slechter van wordt..
Groetjes van Leny

Geef een reactie

Avatar plaatshouder