Vocht

[i]De ridder ontdeed zich van zijn harnas.
Hij voelde zich naakt.[/i] “Hoe voelt het om in de regen te baden?”
Druipnat kwam ik overeind, mijn haar plakte in slierten tegen mijn gezicht en mijn lichaam maakte lichte schokbewegingen.
Het voelt heerlijk, antwoordde ik.
Bewegingloos stond ik tegenover haar. Dichtbij, maar net ver genoeg zodat haar borsten mij niet konden raken. Ze stapte terug en lachte:
“In mijn vochtrijke dromen spelen alleen vrouwen de hoofdrol.”

“Beschrijf me haar,” zei ik. “Vertel me hoe jouw droomvrouw eruit ziet.”
Zachtjes begon het te onweren. De elementaire kracht van de natuur drong zich aan ons op, en even leek het haar een reden te geven om mijn vraag onbeantwoord te laten.
“Mijn ideale vrouw lijkt op jou. Ze lijkt zelfs zoveel op jou, dat het me pijn doet om naar je te kijken.”
“Maar wat ontbreekt er aan mij?”
Omzichtig wees ze naar mijn kruis.
“Er ontbreekt werkelijk niets aan je.”

[i]De jonkvrouw ontdeed zich van haar corset.
Ze huiverde[/i]

Getemperd plaatste het licht zich over de schaduwen van onze lichamen. Die oneindige schoonheid die over haar was, werkte ook op mij in.

“Kleed je verder uit.”
Aarzelend keek ze me aan, maar na die eerste korte blik van twijfel wist ik dat er niets was dat ons ervan zou weerhouden om nader tot elkaar te komen.

“We zijn geslachtsloos,” zei ik, waarop ik mijn hand over haar ogen legde.
Ze kreunde.
Gestild verlangen. Eindeloze, unanieme eenheid.

“Degene waar ik van droom is even mooi als jij,” fluisterde ik. “Zijn geest is gelijk aan de jouwe.”

Druipnat lieten we ons vallen. Onze haren plakten in slierten tegen onze gezichten, en onze lichamen maakten lichte schokbewegingen.

“Dus zo voelt het om in de regen te baden…”

Het was koud, maar net warm genoeg om liefde te voelen.