Walvis vangen

We hebben nog een uurtje over en het is nog steeds lekker warm. Het kon wel eens de laatste mooie zomerdag zijn, maar het is in ieder geval de laatste kans in mijn vakantie om samen met de kinderen naar het strand te gaan.

We grissen wat spullen bij elkaar, halen nog wat buurkindertjes op en lopen naar het strand. Snikheet en stervensdruk zijn zo ongeveer de woorden die het tafereel omschrijven. De vrouw vindt een schaduwplekje onder de glijbaan en ik begin samen met een buurmeisje aan een ondergronds gangenstelsel. Altijd een succes en plezier gegarandeerd als je aan zo’n graafpartij begint.

Ietsje verderop ligt een walvis te zonnen en omdat ze maar ietsje verder ligt moet ik het gesprek tussen haar en haar dochter wel horen. “Kijk uit met dat water, ik wil niet nat worden! Neen, ik wil niet met je spelen daar ben ik te moe voor, ik kom hier voor mijn rust!” En zo nog wat van die zinnen waaien mijn oren binnen. Het is dus niet zo vreemd dat kindlief een stukje opschuift en bij ons komt kijken. “Graaf je lekker mee?” is mijn eerste zin. “Ik durf niet, ik kijk wel.” Is haar antwoord. Hoe komt het toch dat ik dat niet gek vind. Met zo’n moeder zou ‘durven’ ook niet mijn sterkste kant zijn.

Het gangenstelsel vordert al aardig en we kunnen elkaar al vanaf vier kanten een hand geven. Maar klaar zijn we natuurlijk nog niet.

“Ik heb een schepnet gehad,” vertelt ze. “Heb je er al een vis mee gevangen?” vraag ik. “Nee,” is het antwoord. Ik kan niet laten een iets luidere stem op te zetten: “Dan moet je dat maar eens gauw gaan doen met je moeder, want een schepnet waar nog geen vis in heeft gezeten kan natuurlijk niet.” De walvis geeft geen krimp. Wel gaat kindlief even één van de tunnels uitproberen.

Wij leggen met zijn allen de laatste hand aan de laatste tunnel. Precies in het midden komt nog een gat naar beneden. Mijn ogen worden iets groter als ik de walvis op zie staan en een stap dichterbij zie doen. Kindlief vraagt of mamma haar een handje wil geven. De middelste gang is de aangewezen plek voor mamma. De walvis hapt toe en steekt haar hand in het gat. Dit is mijn moment. Ik duik in een gang en pak de pols van de walvis stevig beet. De walvis schrikt en wil weg, en ze kijkt een beetje radeloos om zich heen. Kindlief ligt in een deuk net als de rest van het gezelschap. Ik roep triomfantelijk: “Alleen voor een kriebel laat ik los!” De walvis durft niet en ook kindlief laat verstek gaan. Seconden gaan voorbij. Dan word ik besprongen door mijn vrouw, kinderen en buurkinderen die mij laten bulderen van het lachen. Kindlief lacht vrolijk mee en walvis kijkt bevrijd maar wel een beetje zuur.

Wij ruimen de boel op en gaan weer. Het uur is weer veel te snel voorbij. We zeggen gedag aan kindlief die met haar walvis en schepnet een visje gaat vangen in zee. Ik hoop dat de walvis een goed geheugen heeft en de les heeft begrepen.