Als klein kind verlangde ik al, net zoals andere kleine meisjes graag een pony wilden, naar een hond en het liefst een puppy. Maar mijn ouders waren anti huisdier, althans, zo leek het, want hoe ik ook zeurde en huilde; ik kreeg het niet voor elkaar om een beestje te krijgen. Zelfs een goudvis was al teveel gevraagd. Ik bedoel, een goudvis!; geen smerige haren, weinig voedsel nodig en het maakt zelfs niet het minste geluid. En nog hielden mijn ouders voet bij stuk. Een kind wordt ook niets gegund. Ik wist toen al dat ik zodra ik het huis uit zou zijn, mijn gebrek flink zou moeten compenseren wilde ik ooit aan mijn trauma ontkomen. Ik zou per direct een hond uit een asiel ontvoeren en hem volledig opvoeden zoals ik dat in gedachten had.

“Bas, zit”, legde ik hem op! En Bas ging zitten zoals het een hond betaamt. Binnen enkele weken had ik hem al goed en wel afgericht. Voor mij geen overbodig dure hondentrainingen: Helemaal alleen had ik het voor elkaar gekregen om een echt braaf mannetje van hem te maken. Ja, natuurlijk ging het allemaal wat stroef in het begin. Maar zoals het cliche luidt: alles gaat met vallen en opstaan. Al bij onze eerste ontmoeting was er sprake van liefde op het eerste gezicht. Ik heb altijd een zwak gehad voor vuilnisbakken en daar heb ik hem dan ook letterlijk vandaan gevist. Met enig gegrom en gesjor kreeg ik hem uiteindelijk mee. Ik had al een tijdje op hem zitten loeren en was op alles voorbereid: brokjes, een riem, de gebruikelijke speeltjes, je kent het wel. Hij was mijn eerste hond, dus ik wilde meteen het allerbeste voor hem.

Na een tijdje waren we al redelijk in een routine beland. Drie keer per dag maakten we een rondje en s’avonds kroop hij braaf bij mij in bed. Een aantal weken verder kreeg meneer echter plotseling last van z’n hormonen en begon hij zich zelfs tegen mij dominant te gedragen. Dit liet ik natuurlijk niet zomaar over me heen gaan en als het niet goedschiks gaat, dan maar kwaadschiks. Laat ik het zo zeggen: ik heb een aantal flinke corrigerende tikken uitgedeeld.

Bas boos op mij. Ik boos op Bas. Toen ineens had hij zijn biezen gepakt. Volledig over de rooie heb ik hem lopen zoeken, waarna ik hem pas na dagen weer ergens in een kartonnen doos wist te traceren. Niemand loopt zomaar bij me weg, kom nou. Hij had geluk dat hij nog niet door een hondenvanger was gesnaaid, anders was hij nu allang vermalen tot niet-vegetarische brokjes. Met vaste hand snoerde ik hem strak aan zijn riem en dwong ik hem om met me mee terug te gaan. Diezelfde dag, heb ik dan ook direct voorzorgsmaatregelen getroffen….

De deurbel: Burengeklaag over geluidsoverlast. “Sorry, ik had de tv wat te hard aanstaan” en ik sloot de deur. Vuile rothond! Eerst waagt hij het om mij te verlaten en daarna krijg ik door zijn gejank ook nog eens de buren op mijn dak. Het liep me de spuitgaten uit. In een impuls sprong ik boven op hem en leefde me volledig op hem uit. Wanneer ik er aan terug denk, krijg ik opnieuw kippenvel van de spanning. Na een tijdje gaf hij zich gewonnen, net terwijl ik bijna mijn hoogtepunt had bereikt. Verdomme; hij moest weer eens zonodig mijn climax verpesten…

“Wie is de baas hier?!,”, schreeuwde ik tegen hem. “Zeg me, wie is de baas?!”. Toen hij eindelijk door had hoe de vork in de steel zat, liep hij de volgende dag opnieuw bij me weg, en het enige dat hij voor me achterliet was een kort briefje: “Achterlijk wijf, zoek een psychiater”. Een psychiater? Waarvoor heb ik die nou weer nodig? Ik wil alleen maar een schattig hondje dat naar me luistert.

[i]Door: Shitonya & Troy [/i]


16 reacties

klungel · 28 juni 2005 op 11:36

Snap het niet zo goed. 😉
Shitonya is een hondje en Troy een mannetje.
Vrouwtje wil hondje, maar vergeet de rangen en standen vroegtijdig te implementeren.
Hondje krijgt i.p.v. vuilnisbakkenvoer ineens lekker eten en drinken en ook nog een vrouwtje.
Maar net als hij denkt het helemaal in de hand te hebben flipt zij en is hij weer terug bij af.

:laugh: :laugh:

Mosje · 28 juni 2005 op 11:41

Leuk, deze duocolumn! En eerlijk gezegd vrij lastig te lezen welk deel van Shit komt en welk deel van Troy.
Alhoewel, er zijn een paar regels die duidelijk shitiaans zijn. Of schuilt er iets van Shit in jou Troy?
😛

WritersBlocq · 28 juni 2005 op 11:41

En, wat willen jullie nou eigenlijk vertellen 😕

Wright · 28 juni 2005 op 12:23

Ik vind hem geweldig!
Het zou zo uit een verhalenboek van Roald Dahl kunnen komen.
Duidelijk invloeden van Shit en Troy, maar geen splitsing van de één of de ander. Ben benieuwd naar de werkwijze van dit project.
Complimenten!

KawaSutra · 28 juni 2005 op 14:58

Ik proef hier een duidelijke mix van Shit en Troy. Een perfect match.
Levensechte beschrijving hoe sommige vrouwen hun man het huis uit weten te jagen, en het zelf niet in de gaten hebben.
We want more! 😀

Dees · 28 juni 2005 op 16:47

:-D:-D:-D

Troyaanse Shit?

Goede mix. Het beste van beide in een column. Met de gedachtengang meer Shits en de afwerking meer Troys. Volgens mij.

Ma3anne · 28 juni 2005 op 17:58

Geinig. Je gaat meteen aan het zoeken wat van Troy en wat van Shit is. Hier en daar is dat te zien en dat geeft mooie onverwachte wendingen. Knap, dat je Shit, ons ongeleide projectiel, aan het lijntje hebt weten te krijgen, Troy! :laugh:

Shitonya · 28 juni 2005 op 18:19

Voor degene die het verhaal niet snapte: het draaide om een vrouw met sm ideeen. De oorzaak hiervan kon je afleiden uit haar jeugd, het verlangen naar een hond. Toen de man dit doorkreeg ging hij er wederom vandoor.

“Ongeleid projectiel” 🙁 , zal het maar opvatten als compliment 😉
Hoe de verwerking tussen beide verhalen en beide schrijfstijlen in zijn werk ging zal altijd een raadsel blijven, maar misschien dat we in de toekomst nog een keer samen iets gaan schrijven.
En tot slot bedankt voor de reacties ( inclusief de hierop volgende reacties )

bert · 28 juni 2005 op 19:03

Goed verhaal. Ik weet nog steeds niet zeker wie de baas nu echt is, maar volgens mij is dat die Super Meedogenloze meesteres uit deze column. 😕

Li · 28 juni 2005 op 19:33

[quote]Voor degene die het verhaal niet snapte: het draaide om een vrouw met sm ideeen. De oorzaak hiervan kon je afleiden uit haar jeugd, het verlangen naar een hond. Toen de man dit doorkreeg ging hij er wederom vandoor.[/quote]

Dank je voor de uitleg.
Heb het verhaal nogmaals gelezen.
Nu vind ik het nog leuker!

Li

Domicela · 28 juni 2005 op 20:31

Verrassend stukje, toen ik het eenmaal doorhad … met dank aan de uitleg 😮

Niet echt mijn stijl, maar wel weer knap om 2 stijlen zo te mixen dat er toch nog een leesbaar geheel overblijft.

Ma3anne · 28 juni 2005 op 21:37

[quote]”Ongeleid projectiel”, zal het maar opvatten als compliment. [/quote]
Dit compliment had je al eerder gehad hoor. Van Mosje. Ik sluit me daar gewoon graag bij aan.

Louise · 28 juni 2005 op 21:47

Jullie mixen lekker! Met plezier gelezen en gepuzzeld wat nou door wie geschreven is 😉

Manchet · 28 juni 2005 op 21:48

Verdomd interessant stukje. Troy en Shit. Wie heeft wie aan het lijntje?
😛

KingArthur · 28 juni 2005 op 23:25

He, he eindelijk weer eens wat gelezen hier. En ik moet zeggen: het is mij wel bevallen. Leuk om te puzzelen wie wat geschreven heeft. Ik denk toch dingen te herkennen. Maar zeker knap dat het toch vloeiend verloopt.

klungel · 30 juni 2005 op 08:29

Klungel is een beetje een burgertrutje.
Had uitleg nodig om deze te snappen.
Snapt niet dat ie dat zelf niet kon, want na de uitleg is het overduidelijk.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder