Wiensland 3 – slot

“Ik ben de juf hier.” zeg ik. “Ik geef Nederlandse les aan een paar Bosnische mensen op de ambassade.”
Er gaan twee wenkbrauwen omhoog. Een verhaal wordt geroken. De man merkt goed dat míjn ijs wél gebroken is en vraagt snel verder, voordat ik misschien weer bevries. Zijn toon is vleiend nu.
“Enne, gaat dat een beetje?” Ik voel mijn gezicht in de gemelijke, weifelende, minzame plooien vallen die bij een Hollands praatje horen en de opmaat vormen voor mijn antwoord.
“Ach,” zeg ik, “Bosniërs zijn niet zo van die cursusbeesten, dus echt vlotten doet het niet. Maar ze vinden het leuk. ‘t Is een aardigheid, meer niet.”
Helemaal vanzelf gaat dat: onze gezamelijke westerse beschaving voor het voetlicht plaatsen door afstand te nemen van die primitieve Balkan. Verraad vermomd met roodwitblauwe schminck.
De woorden werken. De man knikt, lacht een beetje, precies genoeg, en neemt een eensgezinde kauwstilte in acht. Ik duw het dropje naar mijn andere wang.

Dan komt Emina binnen, de huishoudster die regeert over keuken en afwas. Een moederlijk type van een jaar of zestig. Ik vind haar aardig. Ze begroet me hartelijk, en nog voor ze de stoel aan mijn tafel raakt is ons Bosnische gesprek al begonnen.
Ik probeer roddels aan haar spraakzaamheid te onttrekken, word ruimschoots bediend, geef zelf zoveel mogelijk terug, en voor ik het weet hebben we wel veertig volle zinnen geruild. Over de ambassadeur en zijn Iranese vrouw, over de attachee die net met stille trom vertrokken is, over mijn kinderen en hun dubbele nationaliteit, over haar kleinzoon die net zo oud is als mijn Duka. Ik zie de Hollander met grote ronde ogen naar ons kijken, zijn kaken malen net een tikje trager. Raadsels rondstrooien kan ik net zo goed.

Amela steekt haar hoofd om de deur. Lejla , Fatima en Aida willen wel les nu zegt ze in het Engels. Ik sta op, zegt Emina gedag, knik de vreemdeling opnieuw toe en krijg een schuchtere knik terug. Ik been de kantine en zijn leven uit. Hoop maar dat ik iets heb goedgemaakt.

Na mijn lesje doorloop ik met stijgende opluchting de diverse sluisfasen richting frisse lucht. Weggaan is nooit moeilijk. Als altijd lijkt mijn duwkracht tegen de dikke zware deur een te licht ontsluiten te veroorzaken. Elke week denk ik weer dat ik kan toveren, net voordat ik besef dat het vriendelijke pak aan de andere kant de gevangenispoort voor me openzwaait. Vrolijk bedank ik de jongen, zeg gedag, en loop naar buiten.
Ik mag weer naar huis.