Wij hebben het drukdrukdruk, zodat we kunnen kopenkopenkopen

De hele dag had ik gereserveerd om naar Schiphol te gaan. Nu bleek dat ik daar niet meer heen hoefde, besloot ik uit de trein te stappen. De terugreis zou al lang genoeg zijn. Daar sta je dan op het station van Amersfoort. In plaats van de eerste aansluiting naar Groningen te nemen, wilde ik water. Deels omdat mijn hersens al voldoende uitgewrongen waren door de alcohol van de nacht ervoor en deels omdat de kroket, die mij van achter zijn raampje aan had liggen staren, pittiger bleek dan ik verwachtte. Daarvoor moest ik naar een kiosk en die was boven in de stationshal. Daar aangekomen moest ik poepen. En toen ik op de pot zat, realiseerde ik mij dat ik nog nooit in Amersfoort geweest was. Ik had wel eens het perron overgestoken, maar dat telt niet. Die dag wilde ik Amersfoort ontdekken, maar ik ontdekt iets heel anders.

Als je ergens bent waar je de weg niet kent, moet je je gedragen als een mier. Je sluit je aan bij de stoet en ze eindig je bij het nest of bij de voedselbron. Op een zaterdagmiddag kom je dan uit in de winkelstraat. Het leek een mierenhoop, maar snel realiseerde ik mij dat het de voedselbron was. Overal om mij heen zag ik de mieren zware ladingen in plastic tassen op hun rug plaatsen. Vanwege mijn kater ging alles in eerste instantie een beetje langs mij heen. Het was druk, maar dat kon ik mij er niet om maken. Ik was al lang blij dat de zon scheen.

Jonge ouders met kinderwagens. Oude vrouwen met kleinkinderen. Hangjongeren. Mannen met tassen uit vrouwenwinkels en vrouwen. De ene kocht kleding, de ander keukenapparatuur, een derde schafte muziek aan en velen van hen aten. Ik kreeg er zelf ook honger van.
Mijn laatste kleingeld had ik besteed aan de kroket en het water. Bij de pinautomaat probeerde ik vijftig euro op te nemen, echter gaf deze mij slechts tien. Dit was het resultaat van de nacht ervoor. Als je van een band de leden kent, dan is het gevolg dat je deel neemt aan de afterparty. Het optreden had niet alleen gezorgd voor weinig bestedingruimte, maar was ook de reden dat ik te laat op schiphol zou zijn om mijn vriendin uit te zwaaien en dus in deze vreemde stad rond struinde. Van tien euro kon ik eten kopen, maar verder had ik niets te zoeken in een winkelstraat. Juist omdat ik het niet kon, drong het tot mij door dat iedereen om mij heen wel aan het kopen was. Wanneer ik meer geld op mijn rekening had, was ik waarschijnlijk ook, zonder daar goed bij na te denken, dingen aan het kopen. De mensen lopen langs elkaar alsof het zombies zijn en kijken niet verder dan hun portemonnee lang is. Er is slechts één dag in de week dat er gekocht kan worden, dus waarom zou je ergens anders aan denken. De andere dagen moet er gewerkt worden, want anders kan er zaterdags niet gekocht worden. We hebben het drukdrukdruk, zodat we kunnen kopenkopenkopen.

Toen ontdekte ik hoe verneukeratief de economie kan zijn. Economie bestaat uit kopen en verkopen. Geld dat wij daarvoor nodig hebben, verdienen wij door te werken. (Het geheel krijgt nog een extra dimensie doordat er mensen zijn die hun geld verdienen met het verkopen van dingen, wat het systeem nog ingewikkelder maakt.) Werken doen we van negen tot vijf. De winkels zijn tot vijf uur open (wat dan weer te maken heeft met die extra dimensie). Zo zie je: tijd is schaars. De tijden dat wij kunnen kopen zijn tevens de tijden dat wij moeten werken. Het is dus niet slechts de arbeid die de economie draaiende houdt, maar ook de afwezigheid ervan. Daar hebben we dan huisvrouwen, scholieren en studenten voor. Het is dan ook niet raar dat de meeste reclames gaan over Ariël en Jamba.
Het was een beetje deprimeerde. Tevens begon de paracetamol uit te werken. In plaats van een nieuwe dosis te nemen, ging ik huiswaarts. Tegen de stroom van zombiemieren in.

Ik wilde niet leven om te kopen. Gelukkig was daar het vrolijke zeventien jarige meisje met een map. Zij vond net als ik dat er meer was, ‘de oceaan bijvoorbeeld’. En zij vond ook dat het anders moest, ‘afval scheiden en zo’, en dat we niet alleen maar aan onszelf moeten denken, ‘laten we de dieren niet vergeten’. En natuurlijk was zij niet te beroerd op mij een lidmaatschap van het Wereld Natuurfonds te verkopen.
Ze loog tegen mij. Ik wilde niet van haar kopen, dus was ze mij na vijf minuten al weer vergeten. Ze wilde helemaal niet dat de oceaan schoner werd, ze wilde gewoon scoren. Zo veel mogelijk zieltjes winnen, zodat zij zo veel mogelijk bonus kreeg en dat zijn daarvan zoveel mogelijk dingen kon gaan kopen. Voor een tweede keer stond ze in mijn loopbaan en probeerde mij een lidmaatschap aan te smeren. Godverdomme, wat kots ik op de economie. Ik zou bijna vergeten dat ik over drie maanden afgestudeerd bedrijfseconoom zal zijn.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]