Zorg

Meneer Bakker zit achter de geraniums. Alweer. Buren proberen een glimp van hem op te vangen en sommigen steken hun hand op. De nieuwsgierige buurvrouw van nummer 4 klampt een voorbijganger aan. Tijdens het kletsen schudden ze hun hoofd en loeren schichtig naar zijn raam. Hij zwaait. Beschaamd wuiven ze terug. Ja, daar zit hij dan. Alleen. Vorige maand heeft hij zijn vrouw naar het verpleeghuis gebracht. Alzheimer. Na veertig jaar huwelijk gescheiden van tafel en bed, zoals ze dat noemen. Elke dag bezoekt hij haar trouw maar onlangs heeft hij moeten vertellen dat hij een poosje wegblijft.
,, Ben je boos?” huilde ze zachtjes. Hij veegde de tranen weg met zijn zakdoek en streelde haar gezicht. Hij legde uit dat hij een beetje ziek was, en dat de dokters in het ziekenhuis hem weer beter zouden maken. Na veertien nachtjes slapen zou hij weer op bezoek komen. ,,Dan is het goed,” glimlachte ze en klapte verheugd in haar handen. Dat hij kanker heeft, verzweeg hij.

,,Sommige mensen winnen altijd de hoofdprijs bij de pechloterij,” had hij tegen de specialist gegrapt. ,,Suiker, hoge bloeddruk, hartfalen en een demente vrouw. Nou ja, dan kan kanker er ook nog wel bij.” De dag brak aan dat de chirurg de tumor zou verwijderen. Het infuus was ingebracht en hij had zijn operatiekleding al aan. Zenuwachtig, maar ook een tikkeltje opgelucht, wachtte hij totdat ze hem zouden gaan opereren. Totdat een verpleegster het infuus kwam verwijderen. ,, U mag zichzelf weer aankleden meneer Bakker. Er is geen plek op de Intensive Care. Ons ziekenhuis heeft maar twee IC-bedden en die zijn bezet. Spoedgevallen. U mag naar huis. Volgende week beter.”

De week erop viel meneer Bakker opnieuw in de prijzen. Hij had zowaar een nachtje in het ziekenhuis geslapen en schoot een schietgebedje de lucht in opdat alles maar gauw achter de rug mocht zijn. Het duurde hem allemaal veel te lang. Nu kwam een andere zuster hem van het infuus verlossen. ,,Sorry meneer Bakker, alweer twee spoedgevallen. Wij hebben wederom geen bed vrij. U mag weer naar huis. Hopelijk tot volgende week?” Ze kneep bemoedigend in zijn arm.

En nu zit hij achter de geraniums. Alweer. Zonder vrouw, met kanker, suiker, een hoge bloeddruk, hartfalen en een enorme stress. Een felle pijnscheut doorboordt zijn borstkas. Verschrikt staart hij naar de foto van zijn vrouw. Zijn hand zoekt de telefoon. In de verte loeien sirenes van een ambulance. De buurvrouw van nummer 4 klampt een voorbijganger aan en vertelt het laatste nieuwtje. Meneer Bakker is een spoedgeval.
Eindelijk…