Herfstvakantie in mijn buitenwijk
In mijn buitenwijk is het stil. Het is herfstvakantie. De buurt is leeggestroomd. Gezinnen met kleine kinderen zitten in vakantieparken op de Waddeneilanden of de Veluwe. Buren met pubers doen een stedentrip. Cultuur opsnuiven in Parijs, Berlijn of Rome in de nazomerzon. Ze zullen zeker genieten.
Het is zaterdag, tijd om uit te slapen. Daar is een buitenwijk geschikt voor. Eigenlijk is zo’n wijk voor slapen gemaakt. Overdag werken en naar school, ’s avonds sociale contacten en sporten en dan slapen. Door de week ontwaakt de wijk vroeg. Als de krantenjongens hun ronde hebben gedaan, vertrekken de eerste wijkgenoten al naar hun werk. Korte tijd later is de buurt ontvolkt. Maar op zaterdag is dat anders. Dan blijven de rolgordijnen naar beneden, worden kinderen voor playstation of dvd geplaatst en draaien de afgetobde ouders zich om, al dan niet tegen elkaar aan gedrukt. Nog even een uurtje of wat liggen in bed. Slapen of minnen, in ieder geval in alle rust de dag afwachten. Zelfs de wekker tikt zachter.
Zonder blikken of blozen billen in bikinibroekjes en borsten in beperkte bovenstukje bekijken
Het is Zuid-Europees warm. Wij huren op een camping een zomerhuis met schaduw en een zwembad. In de tuin valt het uit te houden, zolang je niets doet dan een boek lezen of voor je uit staren. Het windje verkoelt niet langer. Als een klein broertje van de mistral veegt het briesje de warmte naar je toe. De zon draait en dwingt je telkens tot een stoelendans. In elke hoek van de tuin hebben we nu wel gezeten. Het is nu half vier, het ergste is achter de rug.
Een schrijver zoekt publiek. Er moet een reactie komen. Een lach, dat is altijd fijn, een traan dat is een fraaie beloning of een vloek, dan heb je het echt bont gemaakt. Iemand moet lezen wat je hebt geschreven. Publiceren is dus een must. Een krant of een boek, een tijdschrift of een affiche: de letters van je tekst moeten te lezen zijn. Je moet gelezen worden.
Het is zondagochtend, en Frankrijk fietst.
Wij rijden over landelijke Franse wegen naar de snelweg. Onderweg komen we in dorpjes, waar de rust nog niet is verdreven en de zon langzaam aan kracht wint, zondagsfietsers tegen. De autoraampjes staan open, de Franse kreunmeisjes zijn zacht hoorbaar in de cabine en we laveren langs Fransmannen op racefietsen.
