Als ik eten kook, doe ik dat precies volgens recept. Frivoliteiten permitteer ik me er niet bij. Geen gekke experimentjes, geen verfrissende ideetjes, niks. Want ik ben wat dat betreft door schade en schande wijs geworden.
Ik ben een klusser met twee linkerhanden en -voeten. Een klunser, zeg maar. Zo’n type dat pardoes in zijn emmer met verf staat als hij het trapje afkomt. En geduld heb ik ook niet. Het hoeft maar ’n beetje tegen te zitten en de stoom komt al uit mijn oren. Dan verander ik in een razende kleuter die brullend en stampvoetend zijn spullen door het vertrek smijt.
Ik zit in de trein, met mijn laptopje op schoot, een beetje te tikken aan een stukje. Tegenover me zijn een man en zijn zoontje gaan zitten. De jongen zal een jaar of tien zijn, schat ik zo in. Hij propt om de twintig seconden een winegum in zijn mond en speelt mp3’tjes af op de mobiele telefoon van pa. Op de luidsprekerstand, dus iedereen kan meegenieten. Ma heeft zich als een zak aardappelen op een stoel aan de andere kant van het gangpad laten neervallen – geen idee waarom, want de raamplaats naast me is nog vrij. Ze heeft net tegen zoonlief gemompeld dat niet alle mensen deze muziek mooi vinden, maar het ettertje laat zich daar niets aan gelegen liggen. Pa doet alsof het hem allemaal niet aangaat en staart zuur voor zich uit.
Tijdens het toevallig gezamenlijk aan de stoeprand plaatsen van onze rolcontainers vertelde ik mijn buurman dat ik die middag een sollicitatiegesprek had. “Geen koffie drinken als je daar zit”, drukte hij mij op het hart. “Beslist niet doen, want je gaat ervan uit je bek stinken en dan kun je die baan wel op je buik schrijven.”
Eergisteren, tijdens een verkwikkende ochtendwandeling met mijn vrouw, snoof ik de zalig zoete, haast bedwelmende geur van de dennenbomen langs het pad op en ik dacht: ‘hars’ – ‘hasj’, verdraaid, die woorden lijken toch wel heel sterk op elkaar. Is dat nou toeval, of niet? Zijn ze in de basis misschien dezelfde woorden? Hebben ze een gemeenschappelijke ontstaansgeschiedenis?
