Na ellenlang in de spiegel te hebben gekeken en nog steeds in verbazing te verkeren over de reflectie van wat mijn gezicht beweerde te zijn, besloot ik het te vragen.
“Ben ik? Ik bedoel…ben ik dood?”
Ze zuchtte. “Nee, dood ben je allerminst, je vergeet alleen af en toe om te leven.”
De maan was helder en zo groot dat hij bijna tastbaar leek. Leunend tegen het huis van illusie in mijn zwarte, met kant afgewerkte mantel keek ik geamuseerd toe hoe de nachtvlinders in al hun trotse kleuren voorbij paradeerden. Binnen in het huis was het warm, heet zelfs, en zijn dreunende muziek lonkte zonder blikken of blozen naar meer gasten om zich aan op te hitsen.
Ik klauter de trap op en open de slaapkamerdeur. De koude van de ochtend heeft zich tot diep in mijn botten genesteld en ik heb alweer spijt dat ik het in mijn hoofd heb gehaald om op te staan. Gretig trek ik het dekbed over mijn lichaam. Ogen dicht nu. Ogen dicht en nooit meer ook maar vijf minuten boodschappen doen. Op het kussen naast me liggen twee bossen prei. Als ik nu zou sterven zal degene die mij vindt mij vast voorgoed met groente associëren.
Het deed pijn. Vijftien seconden en vierendertig knopen in mijn maag.
Niemand wist waar ik vandaan kwam. Toch, het had gekund dat ik het gewoonweg zelf niet wist en mijn confusie op alle anderen projecteerde.
Verwardheid is een staat van zijn, het is geen keuze. Maar even, na die eerste korte steek van wanhoop leek het heerlijk om in die wereld te blijven. Om geen heden te hebben, geen verleden, en bovenal geen toekomst om me zorgen om te maken.
Droom na droom. Illusie na illusie. Ik vraag me af waar de werkelijkheid zich verbergt. Of ze wel echt genoeg is om zich aan mij te kunnen vertonen, daar toe in staat is, of dat ik misschien zelf zo onecht ben dat ik haar realiteit zolang ik leef niet zal herkennen. Sommige gebeurtenissen staan zo dicht bij me – ik heb ze beleefd – volledig aanwezig en onaangetast door de vaak automatische neiging te dissociëren.
