Een speling van het lot moet het zijn geweest, net voor de koppenbergcross gisteren was ik nog even in Bertrand Russell’s klassieke geschiedenis van de Westerse Filosofie gedoken. Een mens moet wat op 1 november. Dag van mist en wind op het kerkhof.
Zou Martina het zelf geloofd hebben, die verklaring voor de cocaïne in haar plas op de Open Engelse Tenniskampioenschappen? Een verhaal met cocaïne in een fruitsapje. Hoeveel keer zou ze de verklaring, door advocaten voorgekauwd, hebben gelezen voor ze besliste dat het dat maar zou worden op een persconferentie in Zürich? Dat ze zou zeggen dat ze onverwacht high was geworden van haar jus d’orange maar dat ze het niet vreemd had aangevoeld.
Het verkleuren van bomen, het vallen van hun bladeren, het veranderen naar het winteruur en het begin van de groepsfase van de Champions League zijn relatief betrouwbare voortekenen voor het begin van de winter. De eerste schaatswedstrijd op de NOS, de NK afstanden, is het ultieme bewijs. Het is winter.
Vannacht om eenentwintig na twee kreeg ik een mail van De Standaard Online. Er werd mij medegedeeld dat Hans Van Themsche een racistische moordenaar is. De mail bevatte slechts het begin van het artikel. Als ik meer wou weten kon ik doorklikken naar de website van de kwaliteitskrant. Daar zou een overzicht op mij wachten met analyses, interviews en reacties. Bovenal echter zou ik daar op een pagina mijn hoogsteigen mening kunnen geven op de zaak.
Mist maakt mij gelukkig. Het voelt als een warme deken dat over de wereld is gelegd. Een eindeloos bed waar de vergezichten als dromen worden uitgewist. Waarin niets is wat het lijkt. Waarin waterdruppels de waarneming verstoren. Wat je ziet en wat je hoort, krijgt een andere dimensie. Veel mensen vinden het vervelend. Zo niet bij mij. Ik heb sympathie voor het weerfenomeen.
