Als ik ergens een hekel aan heb, is het boodschappen doen op een zaterdagmorgen. Ik vloek mezelf de tering tegen vrouwen die hun belevingen van de week, midden in het gangpad staan te verkondigen. Mijn handen gaan jeuken bij het horen van jankende kinderen die buiten zinnen raken, omdat moeders geen Sponge Bob macaroni in de kar wil pleuren. Maar goed, een mens moet eten, dus begeef ik me, zoals ieder weekend, naar dé bron van ergernis genaamd supermarkt.
Wat is dat toch met mannen en lingerie? Vorige week kreeg ik van mijn man de stille hint, dat ik ‘mezelf’ nog maar eens moest verwennen met het kopen van nieuwe lingerie.
Hij zal het ongetwijfeld goed bedoeld hebben, maar lingerie kopen is bepaald geen verwennerij maar kwellerij en daarbij vind ik het ook nog eens pure geldverkwisting.
Er is me wel eens gevraagd of ik niet naar de psychiater moet voor mijn onzekerheid. Ik ben onzeker, dat klopt. Maar om hiervoor naar de psychiater te gaan, gaat mij wat te ver. Onzekerheid zit gewoon in je karakter, toch?
Ik zie mezelf staan op een eiland hier heel ver vandaan. Op de achtergrond hoor ik panfluitmuziek. Voor me ligt het witte strand met palmbomen, de blauwe zee en de stralende zon. In het midden van het strand zie ik een bar met een rieten dak.‘Net als in de film’, denk ik nog. Ik loop richting de bar en daar staat hij. Hij zwaait naar me en komt naar me toe gelopen. Mijn God, wat is hij mooi.
Heel af en toe is er in ons oersaaie dorp iets te doen, waar normaal gesproken alle huizen voor leeglopen.Vorig weekend was het kermis. Stel je er niks bij voor, want er staat nog niet eens een draaimolen voor de kinderen, maar het is voor de volwassenen een reden om het haar weer eens in de krul te zetten en de avondjurk uit de kast te halen (voor de vrouwelijke volwassenen onder ons dan). Het enige café in het dorp zorgt met zulke gebeurtenissen voor een bandje of een DJ. We hadden er zin in weer eens bij te kletsen met vrienden en bekenden en maakten ons op voor een flink avondje doorzakken.
