Bloemfontein

Na de barre uitgestrektheid van de Karoo, een van de droogste gebieden op aarde, is Bloemfontein een welkome weelderige groene oase. Met brede lanen met groene middenbermen en borders in een kleurige bloemenpracht, die deze smaragd haar naam heeft gegeven. Bloemfontein is een middelgrote provinciestad, een brandschone plaats met een vriendelijke atmosfeer, die plaats biedt aan een batterij ambtenaren en de juridische elite van Zuid-Afrika. In Bloemfontein zetelt het Hooggerechtshof en het is daarmee de juridische hoofdstad van Zuid-Afrika – het land kent drie officiёle hoofdsteden: Kaapstad is de parlementaire hoofdstad, in Pretoria huist de administratieve zetel en Bloemfontein. Bloemfontein huisvest ook een heus wildpark. Gelegen op een “koppie” biedt het “Naval Hill Reserve” een schitterend uitzicht over de stad en ver daarbuiten, terwijl je je midden in de natuur tussen de giraffen, antilopen, spring- en gemsbokken en de struisvogels bevindt. Met een beetje moeite kun je zelfs het krijtwitte ziekenhuis in de luxueuze wijk Gardeniapark ver beneden zien liggen.

Jacob hield Merediths hand teder vast en keek naar haar. Zij had haar ogen gesloten, ze verkeerde in een diepe slaap, leek het. “Het is beter zo,” dacht Jacob. Beelden verschenen op zijn netvlies. Beelden van vroeger. Vroeger, toen hij net nadat hij na zijn rechtenstudie op de universiteit van Stellenbosch had voltooid naar Bloemfontein was getrokken om zijn “apprenticeship” te vervullen. Het is in Zuid-Afrika de regel om je studieschuld af te lossen door een aantal jaren in overheidsdienst je vergaarde kennis ten dienste van de gemeenschap te stellen. Een paar maanden nadat hij als juridisch ambtenaar aan het werk was, had hij Meredith bij de Bijbelstudie ontmoet. Meredith was de enige dochter van een hardwerkende melkveehouder, een godsvruchtig meisje, opgegroeid in de beschermde gouden kooi die de Apartheid hardwerkende godsvruchtige “blankes” boodt. Het was liefde op het eerste gezicht.

Jacob zag in gedachten haar serieuze meisjesgezicht van die eerste keer voor zich, toen zij aandachtig had geluisterd naar de uitleg van enkele passages uit het boek Johannes . Het ging over de wonderen die Jezus had verricht. Toen zij haar schrift en schrijfgerei aan het opbergen was, had hij moed verzameld en was op haar afgestapt.

Hij herinnerde haar stralende jongevrouwengezicht toen zij hem in het wit haar jawoord gaf. Haar vermoeide maar gelukkige blik toen hun eerste, Samuel, was geboren. Ook toen had hij naast haar bed gezeten, haar hand in de zijne. Vier kinderen had de Heer hun geschonken, twee jongens en twee meiden. Hun leven was niet opwindend geweest. Maar eenvoudig en vol liefde en dankbaarheid. Jacob was een plichtsgetrouwe ambtenaar en Meredith had zich met overgave gewijd aan haar taak om een huishouden van zes te runnen. De laatste jaren was hun huis, waar ze zo’n veertig jaar woonden, ook een welkome zoete inval voor hun inmiddels tien kleinkinderen. Jacob en Meredith, twee zachtmoedige zielen, kinderen van de Heer, die er op hun 50-jarig huwelijksfeest nog net zo verliefd uitzagen als op de huwelijksdag zelf.

Toen zes maanden geleden die onheilstijding was gekomen, dat bericht dat er kwaardaardige uitzaaiïngen in Merediths lichaam waren aangetroffen, hadden ze samen gehuild. En gebeden. Gebeden voor nog wat tijd samen. En een waardig afscheid.

Meredith opende haar ogen. Vermoeid, maar gelukkig keek ze hem aan. Met een krachtsinspanning kneep ze zachtjes in zijn hand. En hij streelde liefdevol door haar dunne grijze haren. “Hoelang nog Heer? Hoe lang nog mogen wij zo samen zijn?” Echte liefde heeft geen woorden nodig. Zeker niet na ruim 55 jaar. Terwijl zij daar zo stil bij elkaar waren, zagen zij niet de harde donkerte in de ogen van de zwarte porter, een mannelijke nurse, die even snel de kamer in en uitliep. Waarom zouden ze ook, er waren voor Jacob en Meredith veel belangrijkere zaken.

Het liefst was Jacob nog uren aan haar bed blijven zitten. Maar Jacob wist dat zijn lieve vrouw in dit ziekenhuis in goede handen was. Hij zou morgen weer komen. “Ek is baie lief vir jou, hoor.” Ze glimlachte terug. Haar glimlach straalde een rust uit. Berusting is misschien een beter woord. Berusting en vrede met het goede dat de Heer met haar voor heeft. En Jacob kende die blik. Het gaf hem hoop toen hij huiswaarts ging. “Moge haar een waardig einde gegund zijn, o Heer. Laat haar alstublieft niet zo lijden, laat haar zachtjes van ons gaan als haar tijd is gekomen.” En toen kwam de zwarte porter weer binnen.

Het was maar een klein berichtje in de maandagochtendkrant in een land waar grof geweld een alledaagse zaak is: “Terminally ill woman dies after brutal rape. ” Een 76-jarige vrouw is overleden in het Victoria Gardens Hospital, nadat ze meerdere malen bruut is verkracht door een mannelijke verpleger en voor dood is achter gelaten in haar bed.