Met een luide knal sloeg mijn deur tegen de muur, en enkele FBI achtige figuren tekenden zich af tegen het ganglicht. Met z’n vijfen kwamen ze binnenstormen, verbaasd keek ik op van achter mijn bureau. Wat was er aan de hand? Een stevige arm duwde mijn hoofd op mijn bureau, en er werd naar me gesnauwd dat ik als gevaar voor de samenleving al menig observatie uur was geweest van de interpol.
Ik moet volhouden zeg ik tegen mezelf als ik in de spiegel kijk.
Anders heeft deze strijd helemaal geen zin gehad.
Mijn gezicht is getekend, De donkere kringen onder mijn ogen verklikken mijn strijd.
Ik denk terug aan mijn mistige levenspad en vraag me af wat voor zin heeft het gehad, niks helemaal niks.
Het heeft alleen nadelen gezaaid.
NEE het is over, het is voorbij, ik wil niet meer…
Maar het blijft zo verdomd lekker z’n Sjekkie!!!!!!!
Alle zaterdagen was het feest voor Andries. Een feest en vooral een goede leerschool. Dan stond hij gewapend met zijn accordeon op zijn vaste stek pal naast de ingang van de slijterij in het winkelcentrum. Ook vandaag speelde hij daar zijn deuntjes. Eerst wat nummers uit zijn standaard repertoire, afgewisseld met wat nieuw ingestudeerde nummers. Dan als experiment een eigen compositie, gewoon om wat reacties te peilen. Een stapeltje munten lag glimmend in de koffer. Een deel zelf neergelegd als lokkertje, want in een lege koffer wierp nu eenmaal niemand geld, dat was bekend. Met een frons op zijn gezicht keek hij omhoog. De lucht betrok.
Het is vrijdag ochtend, kwart over zeven, een man van midden in de dertig is op weg naar het station. Hij is verward, moe en verdrietig. Het enige dat hij wil is weg, ver weg hier vandaan. Langzaam sjokt hij door de ontwakende stad waarin hij sinds jaar en dag heeft gewoond.
