Davey

Maandag, 5 december 2011, half vier. Het perron van de halte Zoetermeer Voorweg is nagenoeg verlaten. De rust bevalt me wel zo. Even geen gezeur aan m’n hoofd. Mijn blik vangt een in de rails gereden mus. Hoeveel pech kun je hebben als mus? Of was het geen pech? Misschien was het beestje wel levensmoe?

Mijn gemijmer wordt ruw onderbroken door twee vrouwen die onder het voeren van een luide en oninteressante dialoog het perron opwaggelen. Een jongetje van een jaar of 7 met een dik beglaasd brilletje en een buitenboordbeugeltje loopt voor hen uit. De jongste van de twee vrouwen is duidelijk de moeder van het jochie. Nors en ongenuanceerd dirigeert ze haar zoontje bij de perronrand vandaan. ‘Defie, niet bè ut spoâh, kom hieâh achteâhrlèk!’
Davey! Natuurlijk! Geheel in de lijn der verwachting heeft ook dit kind, als gevolg van de deformatie waaraan dit slag moeder onderhevig is, een prachtige Engelse naam meegekregen. Had ze maar wat beter in het wiegje gekeken en het onooglijk schepseltje genoemd naar hoe het er uit zag. Maar dat terzijde.

De oudste van de ‘dames’, ik schat haar de oma van het stel, draagt een Wibra-kuitlegging met lepravlekmotief. Onder de witte kuiten houden twee gouden pumps het geheel amper staande. Ze onderbreekt de penetrante dialoog om een mobieltje aan haar oor te zetten. ‘Hè?!’ gilt ze om de haverklap in het hoorntje. ‘Hè?!’ Waarom roepen mobiel telefonerende mensen toch zo vaak ‘Hè’?
De moeder van Davey haalt een duim langs haar tong en veegt vervolgens met haar andere duim een vlek van het voorhoofd van het jongetje. Davey trekt geïrriteerd zijn hoofd terug en duwt haar arm opzij. ‘Zeg mâh tegen die vetklep dat hè jâh morrege op tèd weiâh hieâh heef’, toetert ze in Davey’s oor. Geobsedeerd door het schouwspel schrik ik een beetje van de Randstadrail die rustig de halte binnenrijdt. Oma kapt het telefoongesprek abrupt af: ‘O ja joh, dan moetuh hun beteâh luisteâhren!’ Klik.

Davey wordt door oma’s met goud beringde hand zachtjes het voertuig ingeduwd. ‘Dag liefie, tot morrege’. Ik volg Davey en neem mij voor om in zijn buurt te blijven. In ieder geval tot aan de halte waar hij opnieuw ontboden wordt. Het automatisme waarmee Davey plaatsneemt heeft iets aandoenlijks. Routinematig schuift hij zijn Spiderman-rugtas langs de rugleuning richting het raam. Moeder en grootmoeder bonken op het raam alsof hun telg wordt afgevoerd om nooit meer weer te keren. Een beetje laconiek zwaait het jongetje terug. ‘Dag liefie’ ziet hij zijn oma, aan de andere kant van het raam verdwijnend, nog playbacken.

Uit zijn tas graait het jongetje een chocoladeletter van een pond. Nadat hij het uit de verpakking heeft getrokken hapt hij onhandig, gehinderd door zijn beugel, de D tot een C. Al kauwend steekt hij het terug in het cellofaantje, waarna het weer verdwijnt in zijn tas.

Bij de volgende stop stappen er drie Sinterklazen en twee Zwarte Pieten aan de kant van Davey in. Bij de achterste ingang enteren er tevens drie HTM-controleurs. Nadat de Sinterklazen hun staf op het binnenpad hebben gekletterd, nemen twee van de drie Sinterklazen plaats tegenover Davey. Ze zijn alles behalve nuchter.
Eén Sint heeft een gedoofde pretsigaret in zijn mondhoek hangen en de andere een blik bier in zijn handen. Deze laatste begint Davey, met z’n kin op de borst, schaamteloos aan te kijken. Alsof hij duidelijk wil maken dat zijn taak er voor die dag op zit. Hij kan geen kind meer zien en kijkt daarom maar laveloos dwars door Davey heen. Totdat hij besluit om voorover te gaan hangen.
Met de onderarmen op zijn gespreide, in spijkerbroek omhulde, knieën haalt hij zijn neus op en kwat een lang stuk witsel tussen zijn scheefhangend watsel naar de grond. In de ban van de ontstane sliert staart Davey met ogen zo groot als kerstballen naar de onttroonde goedheiligman tegenover hem.

Davey schrikt van een zware bulderstem die hem schuin van achteren toeroept: ‘Zo! En van wie ben jij er eentje!’ Het is een controleur die semi-lollig om zich heen kijkt. Snel grist Davey een mapje uit de tas en overhandigt trots zijn vervoersbewijs. De controleur doet zijn werk, geeft het ventje zijn chipkaart terug en schenkt hem geen verdere aandacht. ‘Lul!’ denk ik, terwijl mijn ogen het bierblik en de joint scannen. Je kunt tegenwoordig met een mes in je rug het OV instappen zonder dat er vragen worden gesteld door het personeel.

Nog voor het binnenrijden van Den Haag Centraal staat Davey bij de deur. Eén Zwarte Piet staat half over hem heen gehangen. Om de tijd te doden grijpt de gewezen knecht een graai uit zijn Komo-zak en strooit de vangst over het hoofd van Davey uit. ‘Hé, joh!’, kraait de kleine jongen, ‘Niet doen!’

Bij aankomst staat voor de uitgang een vadsige veertiger die op het oog verheugd lijkt het kereltje te zien. ‘GOZAHTSJUH!!’ boert (naar ik aanneem) de vader hem toe. Onverschillig stapt Davey het voertuig uit en reikt de man zijn hand. ‘Mama noemt jou vetklep’ is het eerste wat de man te horen krijgt. ‘Joh, weit dat bloedwèf veew’ stelt hij zijn zoon gerust en samen lopen ze richting het stationsatrium.
Even verderop zie ik dat Davey zijn hoofd opzij richt en met een kokbeweginkje een spuugje probeert weg te spugen. Maar dat lukt hem niet. Het bruinwitte fluimpje hecht zich als een lange draad via het metaal van zijn beugel aan zijn jasje.

‘Nu ja, toch een prettige Kerst, Davey’, wens ik hem in stilte toe. Waarschijnlijk komt alles nog goed, want misschien krijg jij dit jaar wel een grote pot industrielijm van de Kerstman, waarmee je de monden van alle Sinterklazen, controleurs en familieleden kan dichtlijmen.