Aan de vakantie van 1957 koester ik een fijne herinnering. Samen met mijn ouders en onze buurvrouw, mevrouw Vreezen vertrokken wij in onze nieuwe zwarte DKW 306 naar Italië. De auto had op vele punten alles mee, vooral de zijramen die helemaal open konden. En dat kwam goed uit, want we reden de hittegolf in die toen in Italië heerste. Het luciferdoosje in mijn moeders tas ging er spontaan van branden. Het was in de tijd nog de gewoonte als je een Nederlandse auto zag rijden dan knipperde je met de lichten als groet. De DKW bracht ons in Venetië. We lieten hem achter op een parkeerterrein en stapten met onze koffers in een gondel die ons naar het hotel bracht. De verlokking van het koele water kon ik niet weerstaan en stak mijn hand erin. Waarop de gondelier mij waarschuwde dat er nare beestjes in het water zwommen en ik dat beter niet kon doen. Venetië ging toen nog niet gebukt onder het toerisme. Elke duif op het San Marcoplein heb ik voorzien van voedsel. Na drie dagen reed de DKW ons naar het Gardameer. Ik heb er leren zwemmen en kreeg een Deens vriendinnetje. Zonder de taal te spreken begrepen wij elkaar. Ik zag en proefde de zuidelijke mentaliteit van de Italianen.
Tijdens een hoosbui midden op de dag, gooide de huismeester van het hotel zonder enig systeem, hevig gesticulerend en schreeuwend, zo klonk het Italiaans in mijn oren, de kussentjes van de terrasstoelen in een kar. In zijn haast om de zittingen zo snel mogelijk weg te brengen viel de kar om en lagen de kussentjes alsnog nat te worden op het grind. Na tien minuten was de bui over. Doodgemoedereerd legde de huismeester de natte kussentjes weer op de stoelen.
Mijn ouders hadden een kamer met een roze badkamer, dat was heel bijzonder in die tijd. Alleen de wc trok niet goed door. Mijn vader, had al gemerkt dat het aan de vlotter lag en vroeg de huismeester dat te herstellen. Na twee dagen kwam de man, trok de wc een keer door en ontdekte toen de spiegel waarin hij uitgebreid zijn gezicht bestudeerde. In die tussentijd had mijn vader de wc hersteld, toen hij doortrok draaide de huismeester zich om, keek mijn vader vol bewondering aan en zei: “lei, y una grande artiste’, pakte zijn gereedschap en vertrok met uitgestreken gezicht.
Na tien dagen bracht de DKW ons naar Lago Maggiore en het eiland Isolabella, waar ik de blaadjes van het ‘kruidje-roer-mij-niet’ open en dicht liet gaan. Voorin gezeten mocht ik af en toe het stuur vasthouden als mijn vader een sigaret op stak. Op de terugweg werd de ‘pruttelaar’, als soort van afscheid vergast op een wolkbreuk. Hij hield stand alleen achterin zaten mijn moeder en mevr. Vreezen met hun voeten in het water. Door het regengordijn konden we nauwelijks de weg zien en daardoor maakte mijn vader een verkeersfout. Uit het niets kwam een motoragent en hield de DKW staande. Hoeveel de boete was weet ik niet, maar mijn vader ging in discussie in zijn beste Italiaans, kreeg een waarschuwing en de DKW mocht doorrijden.
De vakanties daarna hebben nooit meer dat onbevangene van de kleine ontdekster die ik toen, een meisje van 9, was. Zelfs de vrolijk pruttelende DKW is uit het straatbeeld verdwenen.


8 reacties

WritersBlocq · 9 augustus 2006 op 09:19

Hele goeie morgen!
Van mij mag je vaker terug in de huid van dat meisje van 9 jaar kruipen, het is echt helemaal schattig 🙂

Eddy Kielema · 9 augustus 2006 op 13:18

[quote]Het was in de tijd nog de gewoonte als je een Nederlandse auto zag rijden dan knipperde je met de lichten als groet. [/quote]
Nou, ik kan je vertellen dat 25 jaar later dat nog steeds de gewoonte was in gebieden waar weinig Nederlanders kwamen. Mijn vader knipperde dan met zijn lichten en wij zwaaiden achterin vol overgave naar landgenoten alsof het onze beste vrienden waren! Leuke herinnering, Judith.

KawaSutra · 9 augustus 2006 op 16:52

Een vakantieverhaal uit de vorige eeuw. Prachtig om deze reis met je mee te maken.

Anne · 9 augustus 2006 op 17:28

Prachtig verhaal!

klapdoos · 9 augustus 2006 op 18:01

Een heerlijke reis met veel herinneringen. Ik ben met je meegereden en heb genoten…
Groetjes van Leny 😀 😀

Ma3anne · 9 augustus 2006 op 18:46

Dat is een hele luxe vakantie voor de vijftiger jaren! Vakantie was voor mij in die tijd bij familie logeren of familie bij ons. Niemand had een auto. Het reizen ging per fiets, trein of brommer, maar de lol was er niet minder om.

Erg leuk verhaal. Haalt toch wel de sfeer boven van de tijd dat geluk nog heel gewoon was.:-)

Chantal · 10 augustus 2006 op 23:11

Mooi 🙂

Mosje · 11 augustus 2006 op 00:17

Erg mooi verhaaltje! Waarom schrijf jij eigenlijk zo weinig hier?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder