Een doodziek varken is neergestort op de vloer. Doodziek en uitgeput van de pijn die hij in zijn korte leven te verduren heeft gehad. Nog niet dood nee, volgens onze wetten leefde hij nog. Voordat dit korte “leven” werd beëindigd moest hij door de hel op aarde. Het arme en veel te zware dier werd door een man bij zijn oor gepakt en weggesleept. Hij schreeuwde het uit met de laatste krachten die hij had. Het gegil ging door merg en been maar stoorde meneer niet. “Had ie maar geen varken moeten worden” reageerde hij laconiek. “Evolie of zoiets zal ervoor zorgen dat ze voor hun geboorte al tot frikadel worden gekneed” en hij werkte snel door, het was bijna pauze.
Dit varken was geboren voor een leven vol drama. Een drama dat eenvoudig op te lossen, maar niet interessant genoeg is. In de genen van varkens zit veel pech.
Hij werd geboren op een rooster. Binnen korte tijd kwam er een mevrouw met witte jas aan, hij vond haar wel gezellig en spitste zijn nieuwsgierige oren op wat er komen ging. Alle afleiding was welkom, want hij en zijn broertjes en zusjes raakten gauw uitgedarteld op het rooster. Elke dag werden zij vetter waardoor er steeds minder ruimte was. Spelen werd al gauw onmogelijk in hun jonge leventje. De mevrouw met witte jas tilde hem op aan zijn achterpoten. Hij reageerde luidkeels en wist niet wat hem overkwam. Ineens voelde hij een vlijmscherpe steek in zijn ballen. Hij kronkelde en gilde van de pijn en mevrouw liet hem weer los. Totaal in de war was hij na deze simpele castratie. Zijn nieuwsgierige aard bleef het winnen van zijn wantrouwen, maar keer op keer ondervond hij pijn, veel onnodige pijn, in plaats van liefde en respect voor zijn zijn.
Door stroomstoten in zijn nog zere kontje opgejaagd reisde hij van veestal naar vrachtwagen. Het waren de enige minuten buitenlucht die hij ooit zou opsnuiven. In de wagen werden door paniek en opeenstapeling heel wat benen gebroken, ook van hem. De eindbestemming was het slachthuis. Wat de finale stroomstoot had moeten worden, werd voor hem nog meer lijden. Hij was nog niet dood. Nee, hij leefde nog. Versuft maar niet vermoord wachtte hem een kokend bad waarmee zijn haren verbrandden. Eindelijk werd het zwart voor zijn oogjes en kwam dit jonge, trieste leventje bruut ten einde.
Hier begint onze voedertijd. Tekeningen van lachende varkens op de toonbank van de slagerij halen ons over om nog een karbonade te bestellen. “Ze zijn toch al dood”, zeggen mensen.
Over smaak valt niet te twisten, maar de slechte smaak die je krijgt van de omgang met dieren kan de prijs niet goedmaken. Buiten dat heb ik ervaren dat de hoge prijsbeleving meer een beleving of aanname is dan een feit. Kies voor scharrelvlees, het kost je niet veel meer maar levert zoveel meer op. Of ben jij liever mede verantwoordelijk voor zoveel dierenleed?
19 reacties
Ma3anne · 7 maart 2005 op 15:44
Mooi geschreven.
Sja, en toch eten we karbonaadjes vanavond. Ik voel me een slecht mens.
Zamster · 7 maart 2005 op 18:10
Wat ben ik blij dat ik geen vlees eet, dit is een van de reden dat ik er me gestopt ben.Heel goed beschreven.
Kees Schilder · 7 maart 2005 op 18:14
Steengoeie column. Als vegetarier kan ik je helemaal volgen
Bakema_NL · 7 maart 2005 op 19:28
Ik vind vlees veel te lekker om het niet te eten. Maar een beetje normaal leven mogen de beesten wel. Hoewel ik dan aan de andere kant wel weer zoiets heb dat dat ook eigenlijk een belachelijke gedachte is, uiteindelijk gaan die beesten nog steeds dood om tenslotte op jouw bord te belanden. Het zijn wel dingen waar je over na gaat denken, maar vegetariër word ik niet.
Wel moet ik altijd lachen om mensen die het bijvoorbeeld zielig vinden als een Chinees een hond afmaakt ter consumptie. Dan confronteer ik ze er mee dat wij hier toch varkens en koeien doodmaken om ze op te peuzelen. Ja, maar die hond is anders………….nee dus, jij bent dat dier gewend als huisdier, maar het is exact hetzelfde natuurlijk.
KingArthur · 7 maart 2005 op 19:50
Tsja, laat ik beginnen op te merken dat ik graag een stuk vlees lust. Laat ik daar gelijk bij opmerken dat ik in een grijs verleden ook 2 dagen in een varkensslachterij heb gewerkt. Om je de smerige details niet te besparen, ik stond na de persoon die de stoomstoot gaf en voor de persoon die het mes in hun strot stak zodat ze volledig leeg bloedden. Mijn taak was een lus om hun achterpoot slaan zodat ze aan een ketting omhoog getakeld konden worden. Soms deed ik de lus niet geheel goed om de achterpoot zodat ze omlaag vielen in een rivier van bloed. Aan mij de eer om ze hieruit te slepen en weer opnieuw op te hangen. Als mijn dienst erop zat, kon je mij al van een kilometer afstand ruiken en zat het bloed zelf op mijn onderbroek. En geloof me ik ben van het mannelijk geslacht dus hier waren geen andere aanwijsbare oorzaken voor.
De mensen tussen wie ik werkte schenen een zeer grote voldoening te beleven aan het op alle mogelijke manieren deze dieren, in hun laatste half uurtje dat zij nog te leven hadden, te martelen. Door bijvoorbeeld inderdaad de stroomstokken in hun ogen te duwen. Laat ik maar niet verder gaan. Vergeef me deze uitspraak maar het zouden de SS’ers kunnen zijn van de moderne samenleving. Mijn god wat was ik blij toen het bericht mij ter ore kwam dat deze slachterij failliet was gegaan.
Goede column! Het zou mensen bewuster kunnen maken.
WritersBlocq · 7 maart 2005 op 20:30
Scharrelvlees of biologisch is een optie voor hen die het niet willen laten staan. Ik ben ook 1 van hen en er zit een prima scharrelslagerij vlakbij. Hij verwart zijn parttime hulpje nog weleens voor zijn vrouw, onder het mom “Ik ben toch scharrelslager!”
Ik ben parttime vegetariër en parttime scharrel ik eea bij elkaar, voor elk wat wil(d)s. Bizar, King, bizar wat je beschreef. Ik wíl het niet weten! SS-ers, bah. Ma3, lekker gegeten? En de rest, ook?
pepe · 7 maart 2005 op 21:31
Steengoeie column, al moet ik bekennen dat ik best wel een stukje vlees lust. Ik was ook blij ik dit pas na het eten las.
Ik ga voor de niet-vleeseters snel informeren voor 14-5. Moet lukken.
Li · 7 maart 2005 op 21:38
Als mijn maag begint te knorren bij het zien van een mals stukje vlees, zal ik aan deze pakkende column denken. Ik ga denk ook maar over op de scharreltoer 😮
Li
prikkels · 7 maart 2005 op 21:49
Pakkende column en sfeervol beschreven. Pluim.
Ma3anne · 7 maart 2005 op 21:55
Vorig jaar had ik een zoon van vrienden in huis die in een slachthuis werkte. Je wilt niet weten met wat voor verhalen hij elke dag thuiskwam. Mijn dochter en ik hebben toen een tijd spontaan vegetarisch gescharreld, zal ik maar zeggen.
King, helaas heel herkenbaar die enge verhalen.
WeeBee: karbonaadjes smaakten minder lekker na weer even met de neus op de feiten te zijn gedrukt. Morgen toch maar weer tofu.
melady · 7 maart 2005 op 23:54
Stemt tot nadenken…kort en krachtig beschreven.
Mensen worden op deze aardkloot vaak ook afgeslacht als varkens…soms nog erger..maar dat is een ander item, toch?
Melady 😡
koekoek · 8 maart 2005 op 09:12
Ik weet niet in welk tijdperk deze colmn geschreven is maar castratie van biggen mag niet meer zonder verdoving en bij vervoer zijn regels hoeveel varkens er op een opp. mogen.
Schreeuwen van een varken lijkt voor de leek verschrikkelijk omdat ze dat snel doen zelfs als je ze van richting wil doen veranderen.
Mijn Vader leerde mij vroeger wanneer je een dier schoot je niet eerder mocht beginnen met slachten tot de laatste zenuwtrek uit het dier was.
Ook toen ik later zelf varkens had ging er stro in de hokken en wilde nooit biggen met gecoupeerde staarten.
Ik zag dat door de grootschaligheid het respect voor de dieren hard achteruit ging.
Dat hebben we te danken aan Mansholt en het Landbouwschap.
Ik heb net zo lang gevochten tot het Landbouwschap weg was, maar burgers heb ik niet gehoort.
Ik zag kleine slachterijen verdwijnen, ik heb geen burger gehoort.
Ik zag jaarlijks 20% kleine boeren verdwijnen die dat respect voor dieren wel kennen, de burger zwijgt.
Writersblocq waar was je toen!!!!!!!!
Ab · 8 maart 2005 op 10:10
Hoi Writersbloq,goede column laten wij hopen dat het de mens tot nadenken aan zet.Want het gelul dat vlees nodig is voor de gezondheid is pertinent niet waar.En heel vaak hebben de mensen een hekel aan Gieren en andere aaseters,maar de mens is ook een aaseter,want het vlees is ook afkomstig van een lijk.En wat betreft scharrel vlees dat is net zo fout als bio vlees er word ook een levend wezen voor afgemaakt.
Een niet aaseter ab
Louise · 8 maart 2005 op 17:11
Een spekkie voor mijn bekkie, deze column;
ik vind ‘m lekker geschreven en ik vind vlees vies 😉
Mup · 8 maart 2005 op 19:47
Door de kinderen ben ik op dit soort dingen gewezen (van kinderen kun je echt veel leren) ik eet nog vlees, nog niet bio-logisch, we letten wel op make-up, niet getest op dieren, is nergens meer voor nodig, is genoeg over bekend.
Kwam aan, deze column,
Groet Mup.
WritersBlocq · 8 maart 2005 op 21:53
Hee kom op mensen, we moeten leven, er is nog leven voor welke dood dan ook, voor alles wat leeft, toch? Ik heb niet dé wijsheid in pacht en als je alles met alles gaat vergelijken, word je gek (mensen worden afgeslacht, etc etc) zonder dat je de ernst moet verliezen voor wat er allemaal gebeurt. Alleen een donatie op 555 is niet goed genoeg, vanwege de korte termijn. Alleen vegetarisch eten ook niet, je mag dan ook geen leren schoenen en riemen enzo dragen. Wat ik wilde zeggen, is dat ik vrede heb met “de 1 z’n dood is de ander z’n brood”. De MANIER en KWALITEIT van leven voor de dood en het doodmaken op zich zijn dingen waar we bij stil moeten staan en stil van moeten worden. En tegelijk door moeten leven, om de wereld een stukje mooier te maken. Iemand in een arm land, mishandeld of wat dan ook, die 85 wordt, is voor mij niet beter af dan een kind dat vermoord wordt. Maar ik dwaal af, de essentie is: sta eens stil, doe een kleine verandering waar mogelijk en het kan een groot verschil maken. Ik ben wel heel blij dat ik met dit …onderwerp zoveel heb losgemaakt in jullie. Het doet me goed, bedankt! Biologische scharrelknuffel van mij :kiss:
P.S.: er màg niet meer zonder verdoving gecastreerd worden, maar denk je dat het dan niet gebeurt?
Raindog · 8 maart 2005 op 23:33
Deze column ontgaat mij in belangrijke mate. De laatste keer dat ik er mee geconfronteerd werd was nadat ik voor iemand gekookt had die mij attent toevertrouwde: “Lekker gehakt hoor.” “Gehakt? Gehakt?” zeg ik. “Of eet je koosjer of zo? Dit is namelijk spek.” Ze at dus koosjer maar indachtig Centreparcs: toen even niet….
koekoek · 9 maart 2005 op 08:30
P.S.: er màg niet meer zonder verdoving gecastreerd worden, maar denk je dat het dan niet gebeurt?
Dat weet ik niet, ik ben geen helderziende.:-D
Zo als u het omschreef deden wij het in ieder geval niet.
WritersBlocq · 9 maart 2005 op 23:09
[quote]zo als u het beschrijft deden wij het niet[/quote]
maar zo zag ik het wel op tv gebeuren. ik hou erover op, we zijn allemaal duidelijk geweest, toch. groetje, pauline