Vanuit het toilet hoort ze een gil. Binnen een mum van tijd is ze bij het kleine kamertje. Daar staat haar jongste dochter hevig verontwaardigd, net drie, naar de natte grond te kijken. Haar slipje op de enkels. Zo trots als de kleine was over de nieuw verworven techniek van plassen en kleien, zo boos was ze nu. Hoe kon dat nou, papa en opa plasten toch ook staande en die knoeiden niet. Op dat moment dacht ze niet dat ze zich over dit voorval ooit nog zorgen zou gaan maken. Ook niet over de keer dat ze in de auto zaten om haar man op Schiphol op te gaan halen. Haar twee kids zaten in de auto achterin te keuvelen over wat ze later wilden worden. De oudste zou gaan werken bij de grote gele M en beloofde dat haar moeder altijd gratis mocht komen eten. De jongste werd piloot. “Dat kan niet hoor, dan moet je een jongen zijn” wierp zuslief tegen. “Nee he mam?” vroeg de jongste twijfelend.
“Nee hoor, meisjes én jongens kunnen piloot worden”.
Ze had het later lachend aan haar man verteld. Ook het vervolg, dat de jongste had gezegd dat als ze later groot was, ze sowieso een jongen wilde worden. Die piemel zou de dokter wel voor haar regelen. Waarop de oudste dat weer afgeraden had. Een jongen zonder piemel worden was beter, anders moest je hem telkens vasthouden als je moest plassen en dat was smerig.

Als ze nu op dit soort voorvalletjes terugkrijgt, lijkt het allemaal op zijn plaats te vallen en erbij te horen. Bij het idee dat ze gevoelsmatig heeft over haar jongste. Het mensje is oké, alleen de verpakking deugt niet. Ze heeft informatie over het zogenaamde genderdysforie opgezocht en professionele hulp ingeschakeld. De info zocht ze op zonder medeweten van haar jongste, totdat er steeds meer ‘druk’ van haar jongste op haar ouders uitgeoefend werd. Kleding en haardracht waren al aangepast naar wens, maar daarmee was de kous nog niet af. Op vakantie kwam een vriendje vragen of Michael buiten kwam. Ze zei de kleine man dat hier geen Michael ‘woonde’, maar uit de tent riep haar jongste; “Jawel, ik kom eraan”.

Juf op school sprak haar aan over de wens die haar jongste geuit had om zich om te mogen kleden bij de jongens. Als er gegymd werd, kleedde ze zich om in het toilet. School pakte het geweldig op en er werd aandacht aan besteed. De klasgenootjes waren het probleem niet, maar de ouders…

Ze besloot toen een gesprek aan te gaan met de huisarts. Die wilde graag een gesprek met haar jongste zelf. In overleg met haar jongste maakte ze een afspraak. Haar jongste vond het eigenlijk maar niks, dat gepraat over waarom ze een jongen wilde worden. Dat wilde ze gewoon. Dat had niets met de sport die ze deed te maken of met het kapsel dat ze droeg, zei ze pinnig tegen de arts. Toen de huisarts voorzichtig vertelde dat dit soort gesprekken nog vaak gevoerd moesten worden en er een verandering van lijf misschien niet in zat, was het antwoord van haar jongste; “Dan ga ik wel met mijn vader en moeder naar een andere dokter die dat wel doet”.

Hoe het verder gaat verlopen met haar kleine mensje, de tijd zal het leren. Gevoelsmatig is ze ervan overtuigd dat de verpakking niet deugt. Gevoelsmatig heeft ze ook moeite met de reacties die nog komen gaan. Die waren totnogtoe positief, maar er zullen ongetwijfeld ook negatieve reacties komen. Daar kan ze haar mensje niet tegen beschermen. Over alle praktische en medische kanten wil ze eigenlijk nog niet eens nadenken. Al doet ze dat wel.

Haar oudste zei als iemand haar zus voor een jongen aanzag: “Hij is een meisje hoor” Dat doet ze niet meer, ze weet ondertussen wel beter. Af en toe knipoogt ze naar moeder als haar zusje haar broertje wordt genoemd. Echte broederliefde.

Ze kan alleen maar hopen dat de openheid en de levenslust blijft zoals die is. Misschien zelfs verbeterd, wie weet.

Ze heeft me in ieder geval beloofd me op de hoogte te houden,

Groet Mup.


13 reacties

pleuro · 18 maart 2004 op 12:29

Lieve Mup, we hebben er laatst op een avond al over gesproken. Je was toen nog op het punt dat je niet zeker wist of je daar een column over zou schrijven of in te sturen.

Ik ben blij dat je het wel gedaan hebt, en ik moet je zeggen dat je het prachtig geschreven hebt. Met alle respect voor het kind en de gevoelens die het van beide kanten losmaakt.

pepe · 18 maart 2004 op 12:45

Wij hier vinden hem een kanjer, maar dat wist je al. Ook bewondering naar jou, hoe jij er mee omgaat is mooi.

Voor ons is het geen kwestie van is het kind een jongen of meisje, hij/zij is wie hij/zij is een mooi mens.

Klasse geschreven

Mosje · 18 maart 2004 op 22:25

Hey Muppie

Maak jij je er zorgen over dat een aantal mensen het niet zal begrijpen of accepteren?
Na het schrijven van deze column is dat aantal afgenomen!

Ma3anne · 19 maart 2004 op 06:54

Heel sterkje column! Niet gemakkelijk om zo in de wereld te staan. Ik hoop dat dit mensenkind het geluk zal vinden. Een column als deze zal daar ook een stukje toe bijdragen. Als de directe omgeving hem/haar accepteert zoals hij/zij is, is er al een heel belangrijke stap gezet.

Mup · 19 maart 2004 op 08:46

Dank je Pleuro, je reactie deed me goed, als ook het gesprek wat we daarover hadden. Had die bevestiging op de een of andere manier even van meerdere mensen nodig,

Pepe, ja, ze is een lekker kereltje,

Mosje, het waren niet zozeer de reacties waar ik bang voor was als wel de reacties t.o.v. het kind. Die betrek ik met een column hier persoonlijk bij en zit dat kleine mensje daar wel op te wachten? Bedankt voor je steun,

Ma3, met de directe omgeving zit het gelukkig goed:-)

Groet Mup.

viking · 19 maart 2004 op 09:45

[quote]Maak jij je er zorgen over dat een aantal mensen het niet zal begrijpen of accepteren?
Na het schrijven van deze column is dat aantal afgenomen![/quote]

Sluit ik me bij aan. Je bent in staat een groot probleem terug te brengen tot een gewoon alledaags obstakeltje. Dat zouden meer mensen moeten doen. Dan zou de wereld er waarschijnlijk heel anders uitzien.

Kees Schilder · 19 maart 2004 op 09:51

Meesterlijk geschreven Mup. Daar wordt een mens warm van.

Mup · 19 maart 2004 op 10:52

Dank je Viking, zo had ik het nog niet bekeken, ging vanzelf,

Kees, toch niet te warm he, je was al zo koortsig, bedankt,

Groet Mup.

vike · 19 maart 2004 op 16:27

Mup, Mup, Mup

Wat een supergeweldige column! Ze zouden deze als voorwoord moeten plaatsen in een boek over dit verschijnsel!

Dit is de mooiste vorm van onvoorwaardelijke liefde tussen ouder en kind: een verhaal dat anekdotisch is en ook nog aanzet tot denken over je eigen gedrag!

Superrrrrrmup!

Kees Schilder · 19 maart 2004 op 17:14

Koorts is gezakt Mup.Longontsteking bijna weg.
Dit is trouwens een geheide maandcolumn if you ask me. Wedje?

Li · 19 maart 2004 op 20:56

De moederliefde spettert er vanaf!
Geweldige column Mup! 😉

Li

Mup · 19 maart 2004 op 23:20

Fijn dat het beter met je gaat Kees, waar wedden we om:-)

Vike, dank voor alle lof, ben zelf al op zoek geweest naar boeken over dit onderwerp, nergens te vinden, dus zal ik het zelf maar eens gaan proberen, in goed overleg,

Dank je Li, en dat voor een moeder die als hobby heeft: haar kids af en toe uit logeren sturen:-)

Groet Mup.

Tasz · 20 maart 2004 op 09:15

Prachtige geschreven column Mup, het ontroerde mij zeer en kreeg er tranen van in mijn ogen, meteen opgemerkt door mijn oudste zoontje. Moederliefde is onvoorwaardelijk, maar dat zou redelijkheid ook moeten zijn. Iedereen is wie hij of zij is, ongeacht te verpakking.

Tasz

Geef een reactie

Avatar plaatshouder