Hoe was je weekendwip? (Deel 10)

Michael roert zijn koffie en zucht. Hij kijkt naar buiten, maar in de rustige straat waar zijn ouders wonen, gebeurt weinig. Helemaal op zondag. Af en toe loopt iemand langs het raam. Net nog, een jonge vrouw met een kinderwagen. Over een aantal maanden zal Monique ook achter een kinderwagen lopen. Met hun kind erin. Ongedurig tikt Michael met zijn vingers op de houten leuning van de bank. Hij had zijn leven zo mooi voor mekaar, maar moet je nou eens kijken. Zijn vrachtwagen total loss gereden, voorlopig verplicht vrij, zijn vrouw boos… Nee, het leven lacht hem nou niet bepaald toe.

Afgelopen vrijdag was hij door het lint gegaan. Nee, dat was niet goed, maar kom op, iedereen springt toch wel eens uit zijn vel? Monique had de zaak gigantisch opgeblazen. Om nog meer narigheid te voorkomen, was hij naar zijn ouders gereden, en had hen eerlijk verteld wat er was gebeurd. Nou ja, niet helemaal letterlijk natuurlijk, maar wel, dat hij zo had gebaald van het nieuws over zijn vrachtwagen, en dat Monique totaal geen begrip had getoond. Zijn vader zou het wel begrijpen, hij had toch al niet zo veel op met Monique, en bovendien was die zelf ook altijd vrachtwagenchauffeur geweest, en wist dus als geen ander hoe naar het is, als er iets met je vrachtwagen gebeurt. Maar het begrip waar Michael zo naar had gesnakt, was uitgebleven.

“Als je ruzie maakt, moet je niet weggaan, dan moet je het uitpraten,” was zijn vaders mening die vrijdagavond geweest. “Een huwelijk is niet voor even, maar voor de rest van je leven. Je kunt hier een poosje blijven om tot bedaren te komen, maar daarna ga je terug waar je nu hoort: naar je vrouw.” Ook zijn moeder had hem versteld doen staan. Zijn volgzame moeder, die altijd maar aan het zorgen en redderen was. “Heb je haar zo achtergelaten? Lag ze in bed?” Michael had beschaamd verteld, dat ze in bad lag, toen hij kwaad was weggelopen. Zijn moeder had even oogcontact met zijn vader gehad, was opgestaan, had haar schort afgedaan en was naar de gang gelopen. Even later was ze teruggekomen in de huiskamer met haar jas aan. Ze had haar tas gepakt. “De autosleutels liggen in de la,” had pa gezegd. Dat was zijn manier geweest om te zeggen dat hij het met haar plan eens was.
Zo waren zijn ouders op elkaar ingespeeld. Ma had hem om de sleutels van zijn huis gevraagd, haar man een kus gegeven en even later hadden ze de voordeur dicht horen slaan. Pa had voor zich uit gekeken en was toen opgestaan. “Het was een enerverende avond. Eerst maar eens slapen. We gaan naar bed. Jij blijft hier een poosje, en ma zal wel voor Monique zorgen. Als het nu misgaat met die zwangerschap… Nou ja, laat ik mijn gedachten maar niet uitspreken.”

Nu is het zondag. Anders had hij Monique vandaag bij haar ouders gebracht, thuis zijn tas ingepakt en morgen weer aan het werk gegaan. Kutzooi. Hij heeft nog steeds niets gehoord. Ma heeft wel gebeld, maar dat was een gesprek tussen pa en haar. Hij heeft maar niets gevraagd.
Dan hoort hij de sleutel in het slot. Zijn moeder komt thuis. Ze hangt haar jas op in de gang, en komt de kamer binnen. “Dag jongen. Slaapt pa?” vraagt ze, alsof ze hem vijf minuten geleden nog heeft gezien. Hij knikt. Ze gaat naar boven en daarna hoort hij haar rommelen in de keuken. Dan steekt ze haar hoofd om de deur. “Wil je ook thee?” “Nee, ik heb nog koffie,” antwoordt hij. Pa komt ook naar beneden, en ma komt binnen met de thee. Het brandt Michael op de lippen om te vragen hoe het met Monique gaat. Maar koppig houdt hij zijn mond. Zijn moeder kan toch vertellen hoe het was? Ze keuvelt wat over het weer en dat het best aangenaam is buiten, en pa reageert al net zo koetjes en kalfjesachtig. Dan niet. Uiteindelijk houdt hij het toch niet meer uit, en vraagt: “Is Monique thuis?” “Nee, haar ouders hebben haar vanmiddag opgehaald,” antwoordt zijn moeder bedaard. “Anders was ik toch niet naar huis gegaan?” Ze kijkt hem vriendelijk aan, maar hij weet niet hoe hij haar opmerking moet interpreteren. Verwijt ze hem nu, dat hij zijn vrouw in de steek heeft gelaten? “En… Hoe was het met haar?” Hij moet het weten. Zijn moeder kijkt bedenkelijk. “Ze was erg overstuur toen ik kwam. We hebben elkaar een stuk beter leren kennen, de afgelopen dagen. Een lieve meid, en erg dapper. Het moet niet meevallen, om zo lang plat te moeten liggen.” Michael zwijgt. Wat moet hij zeggen? “Waarom heb je haar niet gebeld? Je had haar toch kunnen laten weten, dat je spijt hebt, van wat je hebt gedaan?” Zijn moeder kijkt hem recht aan terwijl ze haar speculaasje knabbelt. Wat is er toch met zijn moeder gebeurd? Ze was altijd zo lief en volgzaam! Zo kent hij haar helemaal niet. “Het leek me verstandiger om haar met rust te laten,” mompelt hij. Zijn moeder haalt haar schouders op. “Tja, je bent een volwassen man, dus dat moet je zelf maar weten. Maar volgens mij zou je er goed aan doen om haar te bellen.”

Op dat moment gaat Michaels mobieltje. Het is Martijn. “Goed nieuws, jongen! Nee, ik heb nog geen vrachtwagen voor je, maar wel werk. Rolf is ziek.” Michael wacht. Rolf is de boekhouder op kantoor, dus wat heeft dat met hem te maken? “Luister jongen, volgens mij komt dit voor jou als geroepen. Rolf moet een galblaasoperatie ondergaan, dus is voorlopig uit de running. Ik heb nog geen verzekeringsgeld binnen van jouw vrachtwagen, dus moet ik echt nog even wachten voordat ik zomaar even een nieuwe truck kan aanschaffen voor jou. En ik wil wel, dat je met wat goeds de weg opgaat. Volgens mij is het voor jou wel prettig om voorlopig ’s avonds thuis te kunnen zijn, dus wil jij de komende maanden het werk van Rolf doen?” Michael valt helemaal stil. Zijn ouders luisteren belangstellend toe. “Nou, Martijn, ik weet het niet. Ik als boekhouder? Man, ik zit te snakken naar een ritje!”
“Dat snap ik. Maar dit went ook gauw genoeg hoor, voordat ik mijn eigen bedrijf had, zat ik ook altijd op de weg. Maar de sfeer is hetzelfde, het wereldje is hetzelfde, snap je wat ik bedoel? En dat boekhoudprogramma heb ik je in een uurtje wel uitgelegd.” Michael schuift onrustig met zijn voet over het tapijt. “Ik moet erover nadenken. Zal ik je straks terugbellen?” “Nee, wacht even. Je zit nu betaald thuis, en ik heb werk voor je. Dus iets klopt er niet. Man, ik dacht dat we elkaar konden helpen op deze manier! Ik wilde het niet op een vervelende manier brengen, maar eigenlijk wil ik gewoon dat je morgen naar de zaak komt, en andere werkzaamheden doet voor ons bedrijf dan wat je anders doet.”
“En als ik weiger?” vraagt Michael terwijl hij woede in zich op voelt komen. “Dan is dat werkweigering, jongen,” antwoordt Martijn kort.
“Nou, dan heb ik weinig keus. Ik zie je morgen,” zegt Michael met een stem vol ingehouden woede. Na het gesprek met Martijn slaat hij met zijn volle vuist op tafel. “Verdomme,” zegt hij en de tranen springen in zijn ogen. Zijn ouders kijken hem aan. Ze hebben uit het gesprek al kunnen opmaken waar het ongeveer over ging, en nu doet Michael verslag van het hele gesprek. En weer krijgt hij niet de steun die hij had verwacht. “Je baas heeft gewoon gelijk. En je trekt aan het kortste eind. Wees nou maar blij met een vast contract in deze moeilijke tijden,” zegt zijn vader. “En dan kan Monique ook weer lekker naar haar eigen huis. Ze zag er tegenop, om zo lang bij haar ouders thuis plat te moeten liggen,” zegt zijn moeder. “Ik kan dan ’s middags wel even bij haar kijken, en jij bent ’s avonds en ’s ochtends thuis. Ideaal toch?” Michael staat op. “Ik ga nu dan maar naar huis. Morgen weer werken.” Hij kan een sarcastische ondertoon in zijn stem niet onderdrukken. “Wacht, ik heb je sleutels nog,” zegt zijn moeder, “En het eten is bijna klaar. Eet nou eerst nog even hier, voordat je gaat.” Een uurtje later verlaat Michael zijn ouderlijk huis.

Monique ligt op de slaapkamer waar ze als meisje altijd heeft geslapen, samen met Stella, haar zus. Waarom belt Michael haar maar niet? Ze denkt terug aan de dagen dat haar schoonmoeder bij haar in huis was. Eindelijk hebben ze elkaar beter leren kennen, en zijn ze elkaar ook nader gekomen. Ze heeft wel ingezien, dat het voor Michael bijna een levensbehoefte is om vrachtwagenchauffeur te zijn. Dat een andere baan hem ongelukkig zal maken. Daar zal ze zich bij neer moeten leggen. Maar die woede-uitbarstingen, nee, dat hoeft ze niet te pikken. En dat vindt haar schoonmoeder ook. Ze heeft eerlijk verteld wat er gebeurd is. Haar schoonmoeder had er niet eens vreemd van opgekeken. “Een aardje naar zijn vaartje,” had ze geantwoord. “Maar je schoonvader is wel wijzer geworden, de afgelopen jaren.”

De telefoon gaat. Monique kijkt naar het nummer op haar mobieltje. Het is Michael. “Hallo?” zegt ze, ietwat kortaf. “Ja, met mij… Hoe gaat het met je?”
“Niet zo lekker,” antwoordt ze. “Met de baby is alles goed, maar ik ben erg overstuur van wat er allemaal gebeurd is.” “Dat begrijp ik,” zegt Michael zacht. “Ik had nooit zo tekeer mogen gaan tegen je.” “Nee, inderdaad,” zegt Monique een beetje kattig. Michael gaat hier wijselijk maar niet op in. “Ik heb wel goed nieuws voor je. Martijn heeft me gevraagd of ik de komende maanden op kantoor wil komen werken als boekhouder. Rolf is ziek. Dat betekent, dat je weer naar huis kunt komen, want ik kom elke avond thuis. Wat vind je ervan?”
Moniques hart maakt een huppeltje. Zie je wel, Michael heeft er ook alles voor over, dat het weer goed komt tussen hen. “Dat vind ik heel fijn,” zegt ze. “Dat dacht ik al. Bel me maar, wanneer je weer naar huis wilt komen, dan kom ik je halen.”
Even is het stil. Monique wil opeens niets liever, dan lekker naar huis, naar haar eigen bed, en ze mist Michael ook. “Ik mis je,” zegt ze daarom ook. “Ik jou ook. Morgenavond kom ik je halen, goed?” Monique lacht door haar tranen heen. “Ja, dat is goed,” antwoordt ze.