Hoe was je weekendwip? (Deel 14)

Wat is ze toch stom geweest. Ze kan zich nu wel voor haar kop slaan. Waarom had ze Michael vertrouwd? Na alles wat ze al had meegemaakt. Maar op een of andere manier had ze gedacht dat hij anders zou zijn. Niet zoals die andere mannen die met geile blikken naar haar keken. Michael vond haar mooi, dat had ze alle keren dat ze hem ontmoet had in zijn blik kunnen lezen, maar niet op een vulgaire manier. Ze zucht. En draait zich op haar andere zij. Ze kan de slaap maar niet vatten. Wat moet ze nu doen? Hoe nu verder? De zaak met rust laten? Maar ze stikt van de wraakgevoelens. En waarom zou zij altijd degene moeten zijn die moet boeten? Nee, dit keer mogen er koppen rollen. Ze gaat rechtop zitten om haar plan te overdenken. Ze komt uit een eenvoudig gezin. Ieder dubbeltje moest worden omgedraaid, vroeger. Tot overmaat van ramp strandde het huwelijk van haar ouders toen ze nog maar dertien was, en werd de spoeling nog dunner. Altijd had ze zich voorgehouden dat zij het heel anders zou doen. Een studie, een goede baan, zij zou nooit geldgebrek hebben. Maar na het VMBO mocht ze niet doorleren. Ze had er zelf voor gekozen om bij haar vader te blijven wonen, omdat ze de nieuwe vriend van haar moeder absoluut niet mocht.
Dat kwam haar nu duur te staan. Ze moest maar een baantje gaan zoeken. Koppig als ze was, besloot ze om dan zelf maar het geld voor een studie bij mekaar te rapen. Soms had ze drie baantjes tegelijk. Overdag in een supermarkt, ’s avonds in een snackbar en ook paste ze veel op kinderen. Haar vader had na verloop van tijd geëist dat ze een groot deel van het geld in zou leveren, omdat hij van een uitkering rond moest komen. Daar had ze het geld niet voor verdiend. Het escaleerde, en die avond stond ze met haar weekendtas op de stoep van haar vriend Gijs.

Die avond had ze haar intrek genomen bij hem, en de eerste maanden ging het goed tussen hen. Natuurlijk moest zij ook financieel wat bijdragen in het huishouden, maar dat was logisch. Omdat zij zo veel werkte, had hij zo veel mogelijk taken op zich genomen. Onder andere de administratie van hen beiden. Ze had hem volkomen vertrouwd. Onterecht. Toen ze op een avond eens wilde kijken hoe veel geld er nu op haar spaarrekening stond, en of het genoeg zou zijn voor een opleiding, was hij heel zenuwachtig geworden. Daar had hij ook alle reden toe gehad. Het geld was op. Huilend had hij haar opgebiecht dat hij gokverslaafd was. Ze had meteen een punt achter de relatie gezet, en was diezelfde avond nog naar haar moeder gegaan.

Een half jaar later had ze Rob ontmoet. Ze werkte inmiddels in een lunchroom waar hij vaak kwam. Hoewel ze in het begin wat terughoudend was, wist hij haar toch voor zich te winnen. Stapelverliefd waren ze. Hij vond het heel verstandig dat ze een studie wilde gaan doen, en af en toe stopte hij haar zelfs geld toe. Over samenwonen praatten ze niet, hij vond het belangrijk dat ze eerst haar studie ging doen, en vond het schandalig, wat Gijs haar had aangedaan. Eigenlijk zagen ze elkaar alleen bij haar thuis of als ze aan het werk was. Maar dat kwam haar wel prima uit, haar vrije tijd was al zo schaars.
Het was een grote schok voor haar, toen ze op een zondagmiddag eindelijk eens tijd had om naar het park te gaan met een boek. Ze wist, dat Rob in het weekend vaak ging golfen met zijn vrienden, en dat gunde ze hem van harte. Het was ook wel eens lekker om alleen te zijn. In het park zag ze Rob. Hand in hand met een vrouw. Ze lachten naar elkaar, en aan weerskanten van het paar liep een kindje. Even had ze nog gedacht dat het misschien goede vrienden waren. Al loop je niet zo snel hand in hand met een ‘gewone’ vriendin. Maar toen het meisje wat achterbleef, en ze hem: “Claudia! Bij papa en mama blijven hoor!”, hoorde roepen, wist ze genoeg. Ze had hem ter plekke een sms gestuurd. ‘Leuke vrouw en kinderen heb je.’
Ze had gezien hoe hij zijn mobieltje uit zijn broekzak had gehaald, het berichtje had gelezen, en met een verschrikt gezicht meteen had rondgekeken of hij haar zag. Eén verstild moment hadden ze elkaar in de ogen gekeken. Hij had zijn hoofd als eerste weggedraaid. Ze heeft hem nooit meer gezien.

Wonden helen. Pijn verzacht uiteindelijk. Shirley is uit een dal opgekrabbeld. Door hard te werken heeft ze het voor mekaar dat ze nu in een piepklein flatje kan wonen. Een plekje voor zichzelf, daar was ze zó aan toe. Ze doet een thuisstudie, omdat ze dan geen stage hoeft te lopen, voorlopig. Als ze avonddienst heeft bij het benzinestation, komt ze er vaak genoeg aan toe om met haar neus in de boeken te duiken. Het benzinestation. De plek waar ze Michael heeft ontmoet. Weer een foute man. Hoe krijgt ze het toch voor mekaar? Maar dit keer heeft ze de behoefte om de man te zien lijden. Om alles kapot te maken wat hij heeft. Gijs had haar nooit een cent terugbetaald, hoewel hij dat wel beloofd had. Rob was gewoon doorgegaan met zijn leuke gezinnetje, zonder dat zij hem een strobreed in de weg had gelegd.

Ze had Michael meteen leuk gevonden. Maar ach, hij kwam een of twee keer per week langs om te tanken, koffie te drinken en een broodje te eten. Ze was naar zijn bezoekjes gaan uitzien. Een nette jongen, dat kon je zo zien. Lief, belangstellend, langzamerhand begon ze voorzichtig verliefd op hem te worden. Bij elke vrachtwagen die maar leek op die van hem, sloeg haar hart op hol. Als hij weer weg ging, dan leek alles leeg en telde ze de dagen tot ze hem weer zag.
Toen was hij ineens wekenlang niet gekomen. En net toen ze dacht, dat ze hem nooit meer zou terugzien, omdat hij misschien een andere baan had, of andere routes had gekregen van zijn baas, had hij opeens weer voor haar neus gestaan. Ze had niet kunnen verbergen hoe ze hem had gemist. Hij had haar gevraagd om zijn nieuwe vrachtwagen te bekijken, en zelfs voorgesteld om een eindje te rijden. Shirley had een beetje plagerig gereageerd, maar dat was alleen maar om haar verlegenheid te verbergen. Het was bijna logisch dat ze gingen vrijen. Ze had er van genoten, en ook gedacht dat ze nu met een integer iemand te maken had. Toch had ze voor de zekerheid nog even gecheckt of hij geen vrouw had. Maar die had hij niet. Zei hij.

“Kijk, je vriendje heeft z’n mobieltje laten liggen.” Edith was naar buiten gekomen, toen zij net in de auto wilde stappen. “Geef maar,” had Shirley nonchalant gezegd. “Ik zie hem toch morgen weer, ik bel zijn baas wel even dat zijn mobieltje terecht is.” Edith had haar de telefoon zonder problemen overhandigd.
Ze was naar huis gereden, en had het mobieltje eerst op tafel gelegd. Maar ze had haar nieuwsgierigheid toch niet kunnen bedwingen. Er zat geen pincode op de telefoon. En Shirley was zich helemaal rot geschrokken. Woedend was ze, laaiend, toen bleek, dat ook Michael haar had bedonderd. Dit keer kwam zo’n kerel niet zo makkelijk van haar af, had ze zich voorgenomen. Alle telefoonnummers had ze opgeschreven. Ze had alle sms’jes gelezen, voicemailberichten afgeluisterd en foto’s bekeken. Ze had met Michaels mobieltje haar telefoonnummer ingetoetst, zodat ze zijn nummer ook had. Maar ze wilde het groots aanpakken. Als ze Michael zou bellen, dan zouden er alleen maar smoesjes komen. Die had ze wel genoeg gehoord in haar leven.

De volgende dag had ze het mobieltje teruggegeven aan Michael. Eigenlijk was ze van plan geweest om niets te laten blijken van de kennis die ze inmiddels had, maar dat kon ze niet. Het leek hem niet zo veel te kunnen schelen, hij was met zijn hoofd natuurlijk bij die vrouw van hem, die hun kind ter wereld aan het brengen was, terwijl zij lagen te vrijen in de auto.
En ineens wist ze wat ze nu nog steeds wil. Ze wil geld zien. Het geld dat ze eigenlijk nog tegoed heeft van Gijs. Of de ene ploert of de andere ploert het haar nou betaalt, dat kan haar eigenlijk niets schelen. En ze wil dit gezin wél kapot maken. Dat had ze bij Rob al moeten doen, maar toen heeft ze het er bij laten zitten. Nu niet. Met haar telefoontje naar de baas van Michael wist ze, dat ze in ieder geval de reputatie van Michael op het spel zou zetten. Misschien wilde die baas geen personeel dat er maar op los neukt onderweg.

De volgende ochtend belt Shirley een ander nummer van haar lijstje. ‘Thuis’ stond er in het mobieltje van Michael. “Met de kraamverpleegster van Michael en Monique Sonneveld,” hoort ze even later een vrouwenstem zeggen. “Ja hallo, ik ben een collega van Monique. Kan ik vanmiddag misschien op kraamvisite komen?” “Ja hoor, tussen half vier en vijf uur bent u van harte welkom,” antwoordt de kraamverpleegster opgewekt. “Wat is het adres ook alweer?” vraagt Shirley langs haar neus weg. De bereidwillige zuster geeft haar het adres. “Hoe was uw naam?” vraagt ze nog. Maar Shirley heeft al opgehangen. Ze zoekt op de computer het kengetal van het nummer dat ze zojuist heeft gebeld, en het plaatje is compleet. Delft.

Een uur later stapt Shirley de deur uit. Ze heeft zich maar eens extra mooi gemaakt voor deze gelegenheid. Ze rijdt eerst naar het kleine winkelcentrum van het dorp waar ze woont en kiest in de speelgoedwinkel een teddybeer uit. Altijd leuk, zo’n kraamcadeautje.