Shirley verbaast zich erover wat mensen allemaal over zichzelf prijsgeven op het internet. Ze zit in een internetcafé in Delft en binnen vijf minuten heeft ze gevonden waar ze naar op zoek was. Monique Sonneveld heeft op Hyves haar eigen pagina. Nieuwsgierig bekijkt Shirley de profielfoto. Mooie meid, die Monique. De Hyves van Monique staat gewoon openbaar, dus Shirley kan naar hartelust rondsnuffelen. Ze kijkt bij de vrienden. Verreweg de meeste komen uit Amsterdam. Interessant. Daaruit kan ze dus wel de conclusie trekken, dat Monique daar heeft gewoond. Ook blijkt uit de krabbels dat Monique heel lang heeft moeten rusten tijdens haar zwangerschap. De laatste krabbels zijn felicitaties met dochter Lisa. Zo heet de kleine meid, dus. Ook die informatie had ze nodig.
Maar nog steeds heeft Shirley niet alles gevonden waar ze naar op zoek is. Ze leest, terwijl ze haar koffie drinkt, de krabbels door, en als uit een krabbel blijkt dat het om een collega gaat, schrijft ze de naam in een kladblokje dat naast haar ligt. Dan ziet ze, dat een van de collega’s van Monique lid is van de Rabobankhyves. Goed zo. Ze zoekt via google naar de filialen van de Rabobank in Delft. Dat is makkelijk. Shirley verwachtte veel filialen, maar ze kan er maar eentje vinden. Op goed geluk dan maar. Ze haalt haar mobiele telefoon uit haar zak, en toetst het nummer in. “Rabobank, met Claudia, waarmee kan ik u van dienst zijn?” Shirley noteert onmiddellijk de naam. “Ja, goedendag, ik ben op zoek naar Monique Sonneveld,” zegt ze, en ze wacht gespannen het antwoord af. “Mevrouw Sonneveld is helaas niet aanwezig. Kan ik u misschien helpen?” “Nee, het heeft geen haast. Ik bel wel een andere keer,” antwoordt Shirley en ze verbreekt meteen de verbinding, staat op, en rekent de koffie en het internetten af.

In de auto bekijkt ze het lijstje goed. Ze moet die namen goed in haar hoofd zien te prenten.

Een half uurtje later stapt ze de Rabobank binnen. Ze heeft even moeten zoeken, maar ze heeft nog tijd zat. Voorlopig liggen Monique en de kleine Lisa nog te rusten. Misschien ligt Michael ook wel een dutje te doen. Gezellig, in het grote bed, met de baby tussen hen in. Shirley grijnst even. Die Michael kan z’n borst natmaken! Er komt een man naar haar toe. “Kan ik u misschien helpen?” vraagt hij vriendelijk. Shirley meent hem te herkennen van een van de foto’s die ze heeft gezien op de Hyves van Monique, maar ze weet het niet helemaal zeker. Ze waagt het er maar op. “Ja, ik zou graag een bankrekening willen openen voor een pasgeboren baby. Kan dat?” De man knikt. “Jazeker, komt u maar even mee.” Even later loopt ze voor hem uit een kamertje binnen. Er staat een bureau met een computer erop. “Laat ik mij eerst even voorstellen: Paul Heersma.” Shirley noemt haar echte naam. Dat zal wel moeten, anders kan ze zich straks niet legitimeren als ze de bankrekening opent.
Maar ze weet nu zeker, dat ze de naam Paul eerder gezien heeft vandaag. Ze begint enthousiast te vertellen. “Ja, een vriendin van mij is pas bevallen. Het leek me leuk om een bankrekening voor haar dochtertje te openen.” Paul knikt vriendelijk. Dat is natuurlijk ook een leuk en origineel kraamcadeautje. “Mag ik de naam van de nieuwe wereldburger?” Hij kijkt Shirley vragend aan. “Lisa Sonneveld,” antwoordt Shirley. Paul kijkt verrast. “Wat leuk! U bent een vriendin van Monique?” “Ja, wij zijn in Amsterdam veel met elkaar opgetrokken, maar het laatste jaar zijn we elkaar een beetje uit het oog verloren,” liegt Shirley glashard. “Wat grappig, dat jij haar ook kent!” Paul glimlacht. “Ze is mijn collega, maar we zijn ook goede vrienden.” Shirley doet alsof ze erg verbaasd is. “Maar wat toevallig, ik wist wel dat ze bij een Rabobank werkte, maar niet dat ze hier werkt, ik ben hier zomaar naar binnen gestapt! Jullie moeten haar al wel een tijd missen, hè?” Paul knikt. “Wil je koffie?” Zonder dat hij er erg in heeft tutoyeert hij haar. Prima, het had niet mooier kunnen gaan dan nu. Even later komt hij terug met twee bekers koffie. Shirley heeft ondertussen bedacht dat ze hier niet te lang moet blijven praten met Paul, want anders verraadt ze zichzelf. Maar de vraag kan niet uitblijven. “Waar kennen jullie elkaar van?” vraagt Paul, terwijl hij de koffie voor haar neerzet. Shirley weet niet hoelang Paul Monique al kent, dus is ze op haar hoede. “Van de sportschool,” zegt ze kort. Kennelijk is Paul niet verbaasd. “O, wat leuk,” reageert hij. Shirley gooit het gesprek over een andere boeg. “Hebben jullie het al die tijd zonder Monique kunnen stellen?” vraagt ze, terwijl ze een slok van haar nog hete koffie neemt. “Ja, we hebben een goede vervangster gevonden. Maar ik ben blij als Monique weer terug is, want het is veel gezelliger met haar erbij. “Volgens mij heb ik die vervangster aan de telefoon gehad,” zegt Shirley langs haar neus weg. “Ik heb even gebeld voor ik hierheen kwam, om te kijken of jullie open zijn. Heet ze niet Claudia?” Paul knikt. “Ja, klopt. Claudia vervangt Monique al maanden, en zal de hele zwangerschapsverlof van Monique nog hier blijven werken.” Shirley kijkt op haar horloge en doet alsof ze schrikt. “Jeetje, zo laat al? Zullen we het gauw afhandelen, anders kom ik straks nog onder etenstijd op kraamvisite!”
Een kwartiertje later loopt Paul met haar mee tot de deur. “Doe vooral mijn hartelijke groeten aan Monique, en zeg maar, dat ik deze week nog een keertje bij haar en Lisa kom kijken,” zegt hij. Shirley glimlacht naar hem, bedankt hem hartelijk en geeft hem een hand.
Met een triomfantelijk gevoel stapt ze even later weer in haar auto.
Klokslag half 4 stapt ze het huis van Michael binnen.

Michael rijdt zijn woonwijk in en zoekt een parkeerplaatsje zo dicht mogelijk bij huis. De kofferbak staat vol met boodschappen, en hij heeft geen zin om daar ver mee te moeten sjouwen. Het is een dure week. Al die visite, de koffie en beschuit met muisjes zijn niet aan te slepen. En het is allemaal ook knap vermoeiend. Maar ach, hij mag niet klagen. Voor het zelfde geld had hij nu radeloos bij zijn ouders op de bank gezeten, omdat Monique hem de deur gewezen had. Het is gelukkig allemaal met een sisser afgelopen. De eerste paar dagen had ze er nog last van gehad, dat hij niet bij de bevalling aanwezig was geweest, maar het moederschap overweldigt haar zo, dat ze er niet heel lang bij stil heeft gestaan. En als straks de rust is weergekeerd in huis, dan is hij voorbereid op alle vragen die ze maar mocht stellen. Dat je met pech langs de weg komt te staan met een nieuwe vrachtwagen is natuurlijk bijna ondenkbaar, maar die vraag heeft Monique hem nog niet gesteld. Zijn antwoord zal zijn: “De truck stond niet goed afgesteld, een kinderziekte. Gebeurt wel vaker.” Misschien dat vrouwen zo’n smoes pikken. Hij zelf had het nooit geloofd. Van Shirley heeft hij gelukkig geen last meer gehad. Zij heeft het bij het ene telefoontje naar zijn baas gelaten. Voortaan moet hij maar beter oppassen, die wijven zijn geen van allen te vertrouwen.
Kijk, daar komt net een plek vrij, dat is mooi. Een busje rijdt weg van een parkeerplaats vlak bij het huis van Michael. Hij wacht rustig tot de bus naar achteren is gereden. Op het moment dat hij achteruit wil inparkeren, slaat zijn hart een slag over. Dat kan toch niet? Hij zet de auto neer op de parkeerplaats en stapt met bonkend hart uit. Kom op! Er rijden wel meer van dit soort autootjes rond! Hij kijkt naar de kentekenplaat van de auto en herinnert zich het gesprekje met Shirley toen hij haar weer afleverde op de parkeerplaats van het benzinestation. “Wat vind je van mijn truck?” had ze lachend gevraagd. “Dit is nou mijn trots!” “Leuk bakkie hoor,” had hij waarderend geantwoord. “Zeker voor een auto van meer dan tien jaar ziet hij er nog prima uit.”
”Hoe weet je nou de leeftijd van de auto?” had Shirley stomverbaasd gevraagd. Hij had haar uitgelegd, dat je dat aan de letter – en cijfercombinatie van het kenteken kan zien. “Nooit geweten,” had Shirley geantwoord.
Het is de auto van Shirley. Zonder twijfel. Allerlei angstige vermoedens gaan door zijn hoofd. Op dit moment zit dat kutwijf aan zijn vrouw te vertellen, dat hij niet die trouwe echtgenoot is die zij denkt te hebben. Maar hij gaat echt niet naar binnen, nu. Voor geen goud. Michael stapt in zijn auto, en rijdt naar het industrieterrein. Op een verlaten plek parkeert hij de auto. Daar legt hij zijn hoofd op het stuur en huilt als een kind.

“Hallo! Ik ben Claudia, je vervangster!” Monique drukt ietwat verbaasd de uitgestoken hand van Shirley. “Ik was inmiddels zó benieuwd naar de vrouw die ik al maandenlang vervang, dat Paul tegen me zei: “Nou, dan ga je toch even langs! Vindt Monique hartstikke leuk hoor, en dan kan je meteen het cadeautje van het personeel geven!” Nou wat stom, vergeet ik je helemaal te feliciteren, van harte, en namens al je collega’s krijg je dit cadeau.”
“Nou, wat leuk,” reageert Monique spontaan, als ze over haar verbazing heen is. “Een spaarbankboekje voor Lisa!” zegt ze blij tegen de kraamverpleegster, die net binnen komt met koffie en beschuit met muisjes. “Een toepasselijk cadeau,” lacht de zuster. “En wat een bedrág!” zegt Monique met blos van verrassing op haar wangen. “Dankjewel! En wil je iedereen bedanken?” Shirley knikt. “En laat die kleine meid nou eens goed zien,” zegt ze, terwijl ze op het kleine pakketje dat naast Monique in bed ligt, wijst. “Ik ben dól op baby’s.”
Monique pakt haar baby liefdevol op. Shirley buigt zich naar het kindje toe en streelt met haar wijsvinger het zachte wangetje. “Wat een prachtig kindje,” zegt ze zachtjes, “ik geloof niet, dat ik ooit zo’n mooi kindje gezien heb.” Monique smelt van die woorden. “Wil je haar misschien even vasthouden?” “Mag dat? O, dat zou ik geweldig vinden!” Voorzichtig verhuist de kleine meid van Moniques arm naar die van Shirley.

Michael heeft zijn tranen gedroogd en zit wazig voor zich uit te staren. Hoe lang zit hij hier nu al? Hij kijkt op zijn horloge. Het valt mee, het is nu vier uur. Maar Monique zal zich wel afvragen waar hij blijft met de boodschappen. Hij durft niet zomaar naar huis. Ook moet hij een verklaring bedenken, waarom hij zo laat is. Eerst wil hij haar stem horen. Misschien gelooft ze geen woord van wat Shirley heeft gezegd. Of heeft Shirley toevalligerwijs vrienden die in hun woonwijk wonen.
Hij toets het vertrouwde nummer in. “Met Monique,” hoort hij de opgewekte stem van zijn vrouw zeggen. “Hee moppie, met mij,” antwoordt hij. “Wat blijf je lang weg, lukt het allemaal met de boodschappen?” Ze klinkt net als anders. “Ik ben even naar de garage gereden, de auto maakte zo’n gek geluid. Ze konden het meteen repareren, het was iets met de kogellagers.” “O, nou gelukkig maar dat het niks duurs is. Dat kunnen we nu niet gebruiken.”
“En? Heb je veel visite?” vraagt Michael langs zijn neus weg. “Nee, alleen een collega van mijn werk,” antwoordt Monique. “Claudia, zij heeft mij al die tijd vervangen.” De opluchting is groot bij Michael. “Ik kom zo snel mogelijk naar huis,” zegt hij hartelijk. “Dag meisje van me!”

Michael heeft de boodschappen in de keuken gezet. “Ik ruim ze wel op, ga jij maar naar je gezinnetje en de visite,” bonjourt de kraamhulp hem de keuken uit. “Neem je wel even je eigen beker koffie mee naar boven?” Michael loopt voorzichtig de trap op, om maar geen koffie te morsen. Hij voelt zich zo licht als een veertje. De auto, waarvan hij dacht dat hij Shirley toebehoort, staat nog steeds op de parkeerplaats, maar hij zal zich toch wel vergist hebben. Er rijden honderden van dit soort auto’s rond, en hij weet het kentekennummer natuurlijk ook niet letterlijk uit zijn hoofd.
Hij duwt de deur van de slaapkamer die niet helemaal dicht zit verder open. Hij ziet zijn vrouw in bed zitten. Ze kijkt glimlachend naar hem op. Dan ziet hij de vrouw op de stoel. Ze heeft zijn kind in haar armen en kijkt hem met een uitdagende blik aan.
De beker koffie glijdt uit zijn hand, valt luid rinkelend in scherven op de houten vloer, en de koffie spat alle kanten op.


DreamOn

DreamOn publiceert sinds 2006 columns op het internet. Zij schrijft over alles wat haar bezighoudt. Vaak (te) breedsprakig, maar dat is een leerpunt! In het dagelijks leven is DreamOn pedagogisch coach en heeft ze haar man, kinderen, familie en vrienden lief.

10 reacties

Prlwytskovsky · 24 februari 2011 op 18:28

Deel 15 …..? Tjemig-de-pemig. En ik dacht dat ik het al bont maakte met mijn slagersvrouw serie, maar jij kan er ook wat van.
Compliment met je doorzettingsvermogen. 😉

Mosje · 24 februari 2011 op 19:01

Het ia als met de boeken van Harry Potter en de cd’s van Marco Borsato. Ik zou graag een nacht in een portiek doorbrengen voor deel 16 uit je serie.
Nou ja, als het niet te hard vriest en Yolanthe Cabau van Kasbergen mij vergezelt.
😉

DreamOn · 24 februari 2011 op 19:44

@ mosje: ik ga er toch echt niet van uit, dat jij je door al die 15 delen heen geworsteld hebt… Ik meen me te herinneren, dat je een pesthekel hebt aan vervolgverhalen! 😉

lisa-marie · 24 februari 2011 op 20:10

Wow, het spettert :hammer:
Deze vervolgverhalen zijn zo heerlijk, als het een boek was zou ik het niet weg kunnen leggen.

Mien · 24 februari 2011 op 20:53

[b][u][url=http://data.boomerang.nl/b/boomerang/image/de-beste-wipkip-van-nederland/s400/08102p1hrpdfper23.jpg][Krak wak wou][/url][/u][/b] :duimop:

Avalanche · 24 februari 2011 op 21:42

Misschien wat prematuur, maar toch: een diepe buiging!

Ontwikkeling · 25 februari 2011 op 01:03

Wow!
*aan het beeldscherm geplakt hangt*
Complimenten DO!

phoebe · 25 februari 2011 op 09:00

Yeaahhh!!!!! TOP dit!!!

Boukje · 26 februari 2011 op 01:27

Ik ben ook verslaafd! :lach:

Harrie · 26 februari 2011 op 09:56

Monique? Dochter van …? Komisch. Moest even denken aan het bospad van mijn vader.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder