Hoe was je weekendwip? (Deel 30)

Shirley kijkt in de binnenspiegel van haar auto. Ze kan het kindje net niet zien. Maar het is stil, dus het zal wel slapen. Heeft Monique haar gezien? Net toen ze wegreed, had ze haar het parkeerterrein op zien rennen. Pas als Shirley op de snelweg rijdt, durft ze rustig adem te halen. Ze wordt niet achtervolgd, de baby huilt niet, kortom, de verrassing voor Michael is geslaagd! Wat zal hij blij zijn om zijn dochter weer te zien. Meteen bedenkt ze zich, dat ze iets over het hoofd heeft gezien. Wat stom! Ze is vergeten om het mobieltje van Michael in haar tas te stoppen. Dat was ze van plan geweest, want Monique zal natuurlijk als eerste die ex van haar opbellen! En dan is de verrassing verknald. Shirley voelt in haar handtas die naast haar op de stoel staat. Nee, alleen haar eigen mobieltje. Ze gaat Michael gewoon even bellen. Met een smoes. Maar ze krijgt zijn voicemail. Des te beter. Dan heeft hij het ding uit staan, dus hoeft ze zich geen zorgen te maken. Of is hij in gesprek? Dat kan ook nog. Nou ja, er is nu toch niets meer aan te doen. Wat zal Michael straks verrast zijn, als hij zijn dochter weer ziet! En wat zal hij haar een geweldige vrouw vinden, dat ze dit allemaal voor hem overheeft. Misschien vindt hij het wel ondoordacht, maar ze zal hem laten zien, dat haar hersentjes het echt wel doen, en dat ze heus wel verstand van baby’s heeft. Dat kind gaat natuurlijk honger krijgen, dus moet ze zorgen dat er eten is. En een flesje, natuurlijk. O ja, en luiers. Voordat ze naar huis gaat met de kleine, zal ze dus eerst flink inkopen moeten doen. Dus eerst maar naar het winkelcentrum.

Michael wordt wakker door het geluid van zijn telefoon. Een hysterische Monique. Hij moet zijn uiterste best doen om haar te verstaan. Ze schreeuwt, huilt en gilt zo hard, dat Michael de telefoon bij zijn oor vandaan moet houden. “Monique! Word eerst eens rustig. Ik kan je niet verstaan. Wat is er gebeurd? Wat is er met Lisa?” Want uit haar wanhoop heeft hij wel begrepen, dat het om hun dochter gaat. “Ze is weg! O, ik had haar nooit onbeheerd in de tuin moeten laten… Ik wilde met haar gaan wandelen… De was moest nog aan… Het was een vrouw, Michael! Ik kon haar niet goed zien. Maar ik weet zeker, dat zij Lisa heeft meegenomen!” Michael onderbreekt zijn vrouw. “Wat voor auto was het?” vraagt hij kortaf. Een bang vermoeden bekruipt hem. “Ik weet het niet! Een kleine rode auto maar meer weet ik niet. O, wat ben ik stom! Ik had het kenteken moeten onthouden! Denk je, dat ik de politie moet bellen?” “Wacht daar nog maar even mee. Ik heb een vermoeden, Monique. Die Shirley is compleet geschift. Ik denk, dat zij onderweg is naar mij met Lisa.” “Onderweg naar jou? Hoezo? Waarom? En hoezo, geschift? Ik ga echt de politie bellen, hoor Mike! Ik ben zo bang. Mijn kleine meisje!” De tranen springen in Michaels ogen. “Ach lieverd, wat heb ik je toch allemaal aangedaan. Had ik dat kutwijf maar nooit ontmoet! Je moet even heel goed naar me luisteren, Monique. Uit wanhoop ben ik naar Shirley gegaan. Ik kon nergens anders naartoe…” Maar Monique valt hem in de rede. “Nee! Hou op! Ik wil daar nu niet over praten! Ik wil Lisa terug, ik wil Lisa nu terug!” “Oké. Ik snap het. Maar het is wel relevant voor mijn verhaal. Ik heb gisteren tegen Shirley gezegd dat ik zo down ben omdat ik Lisa zo mis. En dat ik het niet zou kunnen verdragen om haar nooit meer te zien. Zij heeft met haar verwrongen geest natuurlijk alleen maar gedacht, dat ze Lisa voor me zou gaan halen, en dat dan alles goed zou zijn. Monique, bel Paul. Kom hierheen. Ik bel de politie, en als Shirley binnenkomt, dan wordt ze onmiddellijk gearresteerd voor het ontvoeren van een baby. Oké? ” Monique belooft dat ze Paul gaat bellen en ze hangen op, nadat Michael nog even voor de zekerheid het adres geeft. Monique is hier al een keer geweest, maar ze weet vast niet meer waar het is. Michael blijft nog even met zijn telefoon in zijn hand staan, maar ontsteekt dan in blinde razernij. Dat stomme kutwijf! Nooit, nooit had hij zich met haar moeten inlaten. En hij heeft een nog stommere fout gemaakt door naar haar terug te keren. Nee, geen tijd nu voor piekeren. Hij moet nadenken over dit probleem, dit moet worden opgelost. Hij rekent vlug uit, hoe laat Shirley hier zal kunnen zijn. Monique heeft hem direct gebeld nadat ze de auto heeft zien wegrijden, dus Shirley heeft nog wel een uurtje rijden voor de boeg. Hij zucht diep. Wat zitten ze weer in de nesten! Zal hij haar bellen? En zich dan van de domme houden? Hij herinnert zich haar woorden van vanmorgen ineens weer. Ze zou hem verrassen. Had ze nou echt gedacht, dat ze hem hiermee blij zou maken? Door zijn vrouw de grootste schrik van haar leven te bezorgen? Hij mag nog blij zijn, dat Monique hem heeft gebeld. Voor hetzelfde geld zou ze hebben gedacht dat hij hierachter zat, samen met Shirley. Zoveel vertrouwen heeft Monique kennelijk nog wel in hem, dat ze hem als eerste heeft gebeld. Zonder hem ook maar van iets te beschuldigen. Mag hij daar dan hoop uit putten? Hij heeft geen tijd om er verder over na te denken. Hij moet de politie bellen.

De bel gaat. Zenuwachtig loopt Michael naar de deur. Het is de politie. Twee grote mannen in uniform zitten tegenover Michael. Hij moet zijn verhaal doen. ‘Gek,’ denkt hij. ‘Op straat ziet de politie er veel minder imposant uit dan wanneer ze in zo’n klein woonkamertje ineens tegenover je zitten.’ Hij probeert zo goed en zo kwaad als het gaat zijn verhaal te doen. De politieagenten luisteren goed en stellen vragen. Voor Michael het goed en wel in de gaten heeft, ligt zijn hele verhaal op tafel. Van het moment dat hij Shirley ontmoette, tot nu toe. Af en toe kijkt hij ongerust op zijn horloge. Het is nu al vijf kwartier geleden sinds het telefoontje van Monique. Shirley had toch allang hier moeten zijn? De angst slaat hem om het hart. Ze zal maar verongelukken, met zijn dochtertje in de auto! Dan heeft hij dát ook nog op zijn geweten, en dan mag hij concluderen, dat hij zijn lieve vrouw Monique voor het leven heeft beschadigd. En weer gaat de bel. Michael excuseert zich en loopt opnieuw naar de voordeur. Monique en Paul. Zwijgend kijken ze elkaar aan. Michael leest de vraag in de ogen van Monique. “Nee, ze is er nog niet. De politie is er wel,” zegt hij eenvoudig. Monique slaat haar armen om zijn nek in een eeuwenoud vertrouwd gebaar. “O, Michael,” is het enige dat ze uit kan brengen. Michael houdt haar vast. Ondanks alles zou hij willen dat dit moment eeuwig mag duren. Hij heeft zijn vrouw in z’n armen!

Shirley heeft haar auto geparkeerd in het winkelcentrum. De baby slaapt nog steeds. Eerst haalt Shirley het onderstel van de kinderwagen uit de kofferbak van haar auto en klapt het ding uit. Wat een gedoe! Het duurt even, voordat Shirley doorheeft hoe het systeem werkt. Ze wordt er ongeduldig van. Kom op, nou! Ze heeft geen uren de tijd! Gehaast tilt ze de kinderwagenbak van de achterbank en bevestigt het ding op het onderstel. Lisa maakt even een geluidje. “Slapen, kreng,” grinnikt Shirley. Dat kan ze nou echt niet gebruiken, een jankende baby. Even later loopt ze onwennig achter de kinderwagen door het winkelcentrum. Wie had dat ooit kunnen denken, Shirley achter de kinderwagen? Ze vindt het eigenlijk wel amusant. Oké. Even in de rol van kersverse moeder duiken. Wat moet ze allemaal hebben? Eerst maar eens luiers en babyvoeding. En een flesje. Shirley loopt de eerste de beste drogisterij in die ze tegenkomt. “Dag mevrouw, kan ik u helpen?” vraagt de vriendelijke verkoopster haar. “Ja, ik wil een pak babyvoeding, luiers en een fles,” antwoordt Shirley gedecideerd. ” Welk merk wilt u?” Shirley haalt haar schouders op. “Gewoon, voor een klein baby’tje.” De verkoopster neemt haar opmerkzaam op. “Hoe oud is de baby, mevrouw?” Shirley kijkt haar aan en denkt na. Shit, hoe oud is Lisa ook alweer? Dan moet ze even terugdenken. Wanneer is ze ook alweer op kraamvisite geweest bij Monique? Drie maanden? Of korter? Nee langer, want Monique is ook allang weer aan het werk. Vier maanden dan? Ja, zoiets. “Ze is vier maanden,” zegt ze. De verkoopster lacht vriendelijk. “Mag ik haar even zien? Ik ben dol op baby’s.” Zonder het antwoord af te wachten, loopt ze om de toonbank heen. “Ach, wat een schatje,” zegt ze, vertederd. “Bent u de moeder, of…? Shirley trekt de kinderwagen met een ruk naar zich toe. ” Ja, natuurlijk ben ik de moeder,” snauwt ze. “Geeft u mij die voeding nou maar vlug. Maakt niet uit welke. Als het maar geschikt is voor baby’s van vier maanden. Ik wil ook nog een zuigfles en luiers.” “Welk nummer?” vraagt de verkoopster. Shirley raakt geïrriteerd door al die vragen. “Hoezo, welk nummer? Gewoon, de luiers die bij een vier maanden oude baby passen, natuurlijk.” Dan ziet Shirley ineens iemand die ze kent. De baas van het tankstation waar ze werkt. Snel probeert ze zich verstoppen, door zich over te buigen naar Lisa en ineens het dekentje recht te trekken. Maar ze doet dit zo ruw, dat Lisa opeens wakker schrikt en klaaglijk begint te huilen. Ook dat nog. Guido, haar baas, heeft haar ontdekt. “Hee, Shirley! Dat heb je vlug gedaan,” grapt hij, met een knikje naar de kinderwagen. Shirley probeert te glimlachen en schudt de kinderwagen wat om Lisa tot bedaren te brengen. “Ben je aan het oppassen?” vraagt Guido vriendelijk. Schichtig kijkt Shirley om zich heen. Maar de aardige verkoopster is inmiddels in geen velden of wegen meer te bekennen. “Ja,” zegt Shirley daarom maar. “Dochtertje van een vriendin van mij.” Dan ziet ze vanuit haar ooghoeken de verkoopster. Ze staat de telefoneren, maar kijkt ondertussen Shirley strak aan. Wat voert ze in haar schild? Shirley voelt zich wat ongemakkelijk en wil het liefst zo snel mogelijk de winkel weer uit. Maar Guido staat over de kinderwagen gebogen en spreekt Lisa op vriendelijke toon toe. Het helpt wel, want het kindje is onmiddellijk stil. De verkoopster komt ondertussen weer naar haar toe en legt de gevraagde artikelen op de toonbank. “Luiers, babyvoeding en een zuigfles. Ik ben uitgegaan van normale babyvoeding. Uw kindje is toch nergens allergisch voor?” Snel kijkt Shirley naar haar baas. Maar hij lijkt verdiept in zijn contact met Lisa. ” Nee hoor, het is goed zo,” antwoordt ze daarom haastig, en trekt meteen haar pinpas uit haar portemonnee. Maar de verkoopster heeft helemaal geen haast. ” Verder nog iets nodig? Billendoekjes, misschien?” vraagt ze, met een vriendelijke glimlach. Ja, ook wel handig. ” Ja, doet u ook nog maar billendoekjes,” zegt Shirley. “Hoeveel krijgt u van mij?” Maar de ogen van de verkoopster zijn niet langer gericht op Shirley maar op de winkeldeur. De winkeldeur, waar op dat moment twee politieagenten door naar binnen komen.