Ik vind je lief

‘Ik vind je lief’, klinkt het hol door de lege slaapkamer. Alleen haar stem samen met het eeuwige tikken van de grote klok, die ze ooit van haar oma kreeg, is hoorbaar. Jaren geleden vertrok haar moeders moeder naar hogere sferen, zonder waarschuwing vooraf zoals ze altijd beloofde. ‘Ik ben net als die klok’, zei oma altijd. ‘Ik ga altijd door, niets krijgt mij eronder.’ De klokt tikt nog elke dag de seconden en minuten weg maar oma kwam haar afspraak niet na. Ineens viel ze dood neer en was weg. ‘Ik vind je lief’, zegt ze nog een keer, terwijl ze de vrouw, die zoveel op haar oma lijkt, in de ogen kijkt. Haar ogen dwalen langs het lichaam van de vrouw die naakt voor haar staat. De jaren zichtbaar: strepen van een zwangerschap, kraaienpootjes – ondanks alle beloftes van die smeersels – en een langzaam uitdijend lichaam, meer dan voorheen althans. De potloodtest kan ze ook niet meer ondergaan, als het moet past er met gemak een etui onder. Maar ondanks de nakende ouderdom ziet de middelbare vrouw er nog goed uit. Natuurlijk, eeuwige jeugd is onmogelijk, maar dit lichaam past goed in deze tijd. Juist die verlopen jaren geven haar dat stukje extra. Mannen kijken nog steeds, elke keer weer. Die geile blikken geven haar het gevoel van schoonheid. Soms doet ze een live marktonderzoek en laat ze een man binnen in haar chaotische leven. Maar alleen in de nacht, in de duisternis durft ze zich wel te geven, gehoorzamend, zich laten nemen, vaak liefdeloos, maar precies zoals ze het wil. Ogenschijnlijk draagt ze de macht over, maar de controletouwtjes zijn immer in haar ranke handen.

Ze doet een stap naar voren en kijkt de ander nog dieper in haar ogen die hemelsblauw zijn en diep als een bergpas, waarin heden en verleden zich aan de openbaarheid tonen. Pijn, verdriet en angst mengen zich met liefde, moed en een vleugje wanhoop. Dichterbij gaat ze, tot haar neus de spiegel raakt en ze de kilte van het glas in haar lichaam voelt trekken. Even siddert ze, tot haar lichaam zich weer in balans heeft. Dan drukt ze haar lichaam hard tegen haar spiegelbeeld. ‘Ik heb je lief’, klinkt het zachtjes, terwijl haar adem een wasem achterlaat op het glas. Haar borsten, haar buik, alles duwt ze tegen de spiegel alsof ze zichzelf wil omhelzen. Kon ze haar maar liefhebben. ‘Ik hou van jou’, zegt ze zachtjes tegen haar spiegelbeeld.

Achter de vrouw zoemt zachtjes het geluid van de camera die nauwgezet al haar bewegingen volgt. De cameraman sluipt om haar en de spiegel heen, opnames makend, maar zorgend dat hijzelf niet in beeld verschijnt via de spiegel. Minimaal belicht vult de vrouw meters aan celluloid met haar liefdesdans, die ze met zichzelf speelt. Tevreden glimlachend kijkt regisseur Dick Maas toe, de ene keer zijn ogen richtend op de vrouw dan weer meelezend met het script van de nieuwe Nederlandse speelfilm “Ik vind je lief”.