Kaas

Ik loop in een drukke winkelstraat. Voor me zie ik de mensenstroom plotseling uiteenwijken. Gewapend met een notitieboekje staat daar een vrouw met de pen al in de aanslag. Mijn vluchtreactie komt te laat, haar blik houdt me gevangen. De mensen achter me lopen opgelucht voorbij… ‘Meneer, mag ik u iets vragen?’ Waarom ook niet. De vraag is of meneer nog weet wanneer hij voor het laatst kaas gegeten heeft. Kijk haar stomverbaasd aan, daar heb ik even niet van terug. En werkelijk, ze meent het nog ook. Ik stamel, ‘kaas gegeten, ik?’ Al snel zie ik het komische er van in, moet het wel even verwerken. ‘U heeft geluk, ik heb net twee royaal met kaasbelegde boterhammen achter de kiezen’. Het is nog waar ook, van die heerlijke dikke voorgesneden plakken. Ze is heel verrast, voor haar is het een schot in de roos.

Haar pen schiet dan ook naar het papier, aarzelt even. Vraagt hoe oud ik wel niet ben, of ik thuishoor in de categorie van 40 tot 55 jarigen. ‘Nou, nee mevrouw’. Ze is even stil van verbazing, of ik dan… Ik zie haar radeloosheid, haar toch wel professionele kijk op mensen laat haar zichtbaar in de steek. Of ik dan misschien… Ik voel me door de mand vallen, ineens drukken de jaren. Vol ongeloof kijkt ze me aan, of ze mij dan misschien, heel misschien in de categorie van 25 tot 40 jarigen moet zoeken. Dus niet, was dat maar waar. Jammer genoeg moet ik ook dat ontkennen, ik krijg werkelijk medelijden met haar. Er valt tussen ons beiden een verlegen, afwachtende stilte.

Nu is het haar beurt. Ze kijkt op haar formulier en dan weer naar mij. In haar ogen bespeur ik plotseling een zakelijke, onpersoonlijke blik. Niet in categorie 1 en niet in 2, meneer valt dan gezien zijn leeftijd buiten de kaasdoelgroep. Dat zal je maar gezegd worden. Wat het ook is, ergens buitenvallen doet altijd pijn. Meneer wordt bedankt en ze wandelt verder. Mij achterlatend in een situatie waar een traumateam de handen aan vol heeft.

Dan komt ze even terug, wil mij toch nog zeggen dat ik er voor mijn leeftijd echt wel jong uitzie. Het traumateam kan inpakken, krijg weer geloof in mezelf en mijn medemens. ‘Die leeftijdcategorieën, zegt ze, die maken het me zo moeilijk. Al die ouderen lijken jonger en die jongeren lijken ouder, kom daar maar eens uit’. Vol begrip kijk ik haar aan. ‘Mevrouw, ik wil ook best eens een poging wagen… moet ik u misschien, heel misschien plaatsen in de 40+ categorie of is het jong belegen?’ Voorlopig kan ik geen kaas meer zien…