Kinderen geen bezwaar?

Wie kent ze niet, van die omhooggevallen carrière mutsen op hun hooggehakte pumps die op vrijdagmiddag aan het eind van hun o zo drukke werkweek met een glas witte wijn, rosé of prosecco in hun hand met een stel vriendinnen hun toekomstplannen aan het bespreken zijn. Van die types bij wie je wel op een tuinfeestje of bbq mag komen, als je maar wel je kinderen thuis laat. Vertellen wanneer ze op vakantie gaan, waar naar toe dit jaar en voor hoe lang.

Ach weet je, ik heb wat dagen opgespaard, neem wat onbetaald verlof en ga denk ik deze winter maar eens een maand of drie naar Australië en Nieuw Zeeland. Daar zijn we nog nooit geweest en ja, als we straks kinderen nemen dan gaat dat niet meer natuurlijk.

Pardon, dames, kinderen nemen, hoe bedoelen jullie dat precies, “als wij straks kinderen nemen”. In de eerste plaats neem je geen kinderen, die krijg je, als je geluk hebt.

Nu weet ik dat ik wat dit betreft geen enkel recht van spreken heb. Op het moment dat ik mijn sokken dreig uit te trekken ben ik al zwanger, reden dat ik na de vierde altijd keurig mijn sokken heb aangehouden in bed.

Wel is het zo dat ik de fouten in de opvoeding van mijn kinderen graag zelf maak en niet overlaat aan een au pair of een oppas.

Het zijn geen hebbedingen, geen pronkstukken, het zijn baby’s, kinderen, die hebben liefde en aandacht nodig, niet van een crèche maar van een moeder en als het even kan ook nog van een vader.

Want laten we wel wezen dames, waar hebben we het over, een carrière, iets wat iedereen uiteraard volkomen zelf moet weten en als we het allemaal op de rit hebben nemen we even wat kinderen, die dan vervolgens iedere dag van 8 tot 6 in de crèche worden gestopt, want ja die carrière zeg je uiteraard niet zomaar op. Ze hebben er immers wel jaren voor gestudeerd.

Hebben dezelfde dames er wel eens bij stil gestaan dat zij met hun onbenullige geblaat degene die achter hen staat wel eens vreselijk kunnen kwetsen. Dit omdat dit een vrouw is die al jaren probeert zwanger te raken. Al diverse hormoonbehandelingen achter de rug heeft, tig ivf pogingen en maar niet in verwachting wil raken. Met alle liefde van de wereld haar baan en carrière zou willen opgeven om zwanger te raken. Al jaren op de wachtlijst staat voor een adoptie maar toch echt het allerliefst een eigen kindje zou willen hebben. Een eigen kind van haar eigen man.

Welnee dat komt niet in ze op, ze hebben hun hele leven gepland, inclusief werk, reizen en het nemen van kinderen.

Het ergste van alles is dat juist deze dames doorgaans al bij de eerste beste poging zwanger raken, na zes weken verlof hun “zo gewenste” kind in een crèche dumpen of net als de Franse minister na een keizersnee vierdagen later weer vrolijk verder gaan met waar ze gebleven waren. Want die BMW Z3 willen ze niet opgeven ook al past er met geen mogelijkheid een maxi cosi in. Ook het drie keer per jaar met vakantie gaan blijft uiteraard wel erg prettig. Tijdens deze vakanties, hebben ze opa en oma altijd wel bij de hand die nog wel een weekje willen oppassen, of ze gaan naar Club Med, worden de kinderen lekker de hele dag bezig gehouden. Ja kinderen willen ze wel, zo lang ze er zelf maar niet te veel last van onder vinden.

Inderdaad, typisch een geval van Kinderen Geen Bezwaar.