Ladekast.

Onlangs las ik het verhaal van een vrouw die een paar maanden in coma had gelegen en nu veel problemen had met haar geheugen. Elke morgen als ze wakker werd wilde ze haar moeder gaan bellen die al jaren dood was. Iedere dag kreeg ze dus opnieuw te horen dat haar moeder was gestorven. Afschuwelijk, als je niet meer kunt vertrouwen op je eigen hoofd. Ik zie mijn geheugen als een grote ladekast. Een paar lades staan altijd open. In de een zit mijn gezin, in een andere mijn werk. De la waar mijn familie en vrienden in zitten staat ook altijd open. Het zijn de lades van de realiteit waarin ik nu leef.

Sommige lades doe ik af en toe eens open. Een la met vakantieherinneringen, die doorzoek ik eens per jaar, vlak voordat we op vakantie gaan. Weer eens lekker graven, wat deden we vorig jaar ook alweer en waar zijn we het jaar daarvoor geweest? Een la met hoogtepunten; trouwdag, geboorte van de kinderen, feesten, die mag ik ook zo nu en dan graag inkijken.

Er zijn ook laatjes die ik liever dichtlaat. Die heb ik ooit stijf op slot gedaan om ze nooit meer in te kijken. Af en toe schiet zo’n laatje per ongeluk uit het slot en daar schrik ik dan behoorlijk van. Soms doe ik het snel weer op slot, andere keren kan ik het toch niet laten om er een voorzichtige blik in te werpen. Dat is ook wel eens goed. Dan ruim ik zo’n laatje weer eens op en dan kan ik tot mijn grote vreugde weer heel wat troep weggooien.

Ik heb ook één laatje dat me heel dierbaar is. Eigenlijk is het een vergeten laatje. Stoffig. Ergens onderin de kast. Maar heel, heel soms floept dat laatje ineens open. Helemaal. Op de gekste momenten kan dat gebeuren en dan spit ik dat laatje meteen maar eens helemaal om.
Vannacht gebeurde het ineens. Al jaren had ik niet meer aan het laatje gedacht. En toen sprong het open.
In dat laatje zit jij. Mijn allereerste vriendje. Niet een hele knappe jongen, maar als je lachte, dan smolt ik als sneeuw voor de zon. We waren zo verliefd en zo onschuldig. Verder als hand in hand lopen en zoenen ging het niet. Maar het was een heftige tijd. Waarom ik daar nou ineens aan moest denken vannacht? Ik weet het niet.

Ik heb de inhoud van het laatje uitgestort op mijn dekbed en heb alle herinneringen een voor een bekeken. Daarna heb ik liefdevol alles weer teruggestopt en het laatje behoedzaam dichtgedaan. Nee, niet op slot. Dat hoeft niet. Zo nu en dan mag dit laatje van mij openfloepen.