Matglas (deel 1)

Met veel kabaal rennen een aantal jongens over het perron. Ze roepen en dollen en slaan elkaar met hun volle weekendtassen. Aangekomen in de grote centrale hal zetten zij hun bagage naast zich neer en in een kring praten en lachen ze nog wat na. Ze besluiten nog een biertje te gaan drinken in het studentencafé ‘De Egelantier’.
‘Kevin, ouwe studiebol, ga je ook nog even mee? Het zijn toch de laatste weken joh, het gaat nergens meer over.’ Verlegen kijkt Kevin naar de grond en schudt zijn hoofd. De jongens maken een wegwerpgebaar, pakken hun spullen op en lopen luidruchtig de monumentale trappen van het station op naar buiten. Kevin kijkt om zich heen. De mensen lopen haastig en kriskras door elkaar, iedereen met zijn eigen gedachten, zonder elkaar te zien. Dan wordt zijn aandacht getrokken door een meisje. Tussen groepjes reizigers door vangt hij af en toe een glimp van haar op. Ze zit in een hoekje, helemaal alleen, in de schaduw onder aan de trap. Een beetje in elkaar gedoken met haar handen samengebald tussen haar knieën. Schijnbaar doelloos kijkt ze voor zich uit. Onder haar rood velours rokje draagt ze een zwarte panty. Die is kapot en zit vol gaten. Ze ziet er fragiel en ziek uit. Niemand behalve Kevin lijkt haar op te merken. Hij weet niet hoe het komt. Een vreemde aantrekkingskracht voor dit verwaarloosde maar toch ook mooi uitziende schepsel doet hem besluiten naar haar toe te gaan. Hij gaat op zijn knieën voor haar zitten. Ze slaat haar ogen op en met een vreemde blik, alsof er een ragfijn laagje matglas over haar ogen zit, kijkt ze Kevin aan.
‘Heb je geld?’ fluistert ze. ‘Voor wat eten.’
‘Kom,’ zegt hij. ‘Dan gaan we samen wat halen.’ Hij pakt haar uitgestoken bedelende hand en trekt haar overeind.

Buiten gekomen loopt ze voor Kevin uit, steekt de Markt over en verdwijnt een smalle straat met hoge huizen in. Ze loopt enigszins voorover op haar tenen, met opgetrokken schouders en haar handen onder haar oksels. Zonder na te denken schiet ze het ene na het andere zijstraatje in, af en toe omkijkend of hij haar nog volgt. De straatjes worden steegjes en ze komen ook bijna geen mensen meer tegen. Ondanks het feit dat Kevin al een aantal jaar in deze stad woont, kent hij deze buurt niet. Bij een huis met paarse kozijnen en gescheurde gordijnen stopt ze en belt aan. Na een poosje gaat de deur een klein stukje open. Ze houdt haar hand naar Kevin op. Alleen haar vingers steken uit haar gerafelde mouwen. Ze wrijft haar duim en wijsvinger over elkaar. Kevin trekt zijn portemonnee, kijkt wat er nog in zit. Vliegensvlug grist ze er een briefje van vijftig uit, glipt naar binnen en de deur slaat vlak voor Kevin’s neus dicht. Vol ongeloof blijft hij even staan voordat hij verontwaardigd aanbelt, op de ruiten klopt en nog een aantal keer op de bel drukt. Er wordt niet gereageerd. Tenslotte loopt hij naar de overkant van de straat. Hij laat zich zakken en gaat zitten, met zijn hoofd tussen zijn handen, op de rand van de stoep. Drie kwartier later gaat de deur weer open. Kevin schrikt op. Met blosjes op haar wangen staat ze daar.
‘Daag,’ zegt ze opgewekt tegen iemand die binnen staat en draait zich om. Met een klein huppeltje springt ze van de stoep. Ze ziet Kevin. Heel even kijkt ze verbaasd. Dan lacht ze.
‘Haaa, ben je daar nog steeds? Dat had ik niet verwacht.’ Huppend op haar tenen loopt ze naar hem toe en met een brede glimlach om haar mond pakt ze zijn hand.
‘Kom mee.’

Haar kamer, een aantal straten verder in dezelfde buurt, is klein. Er staat niet veel in. Een rieten tafeltje rommelig vol met papieren en potloden, lippenstift en nepsieraden. Op het vurenhouten kastje naast haar bed, staat een kaars en een kleurig lijstje met een foto van een man en een vrouw. Ze zien er gelukkig uit. De man heeft een klein meisje op zijn arm.
‘Ga maar ergens zitten joh.’
Omdat de enige stoel in de kamer bedekt is met kleding gaat Kevin zitten op de rand van het bed. Ze strijkt haar vingers door haar donkere haar en schudt het los, dan geeft ze Kevin een knipoog en komt vlak voor hem staan. Met een uitdagende blik in haar ogen legt ze haar handen op zijn schouders en duwt hem achterover. Samen rollen ze over het bed.

Als Kevin de volgende morgen wakker wordt, herkent hij de ruimte om zich heen eerst niet. Hij knippert met zijn ogen en kijkt voorzichtig rond. Dan weet hij het weer. Het rieten tafeltje en het kleurige lijstje op de kast. Hij tast met zijn hand, maar naast hem is het bed leeg. Kevin kijkt op zijn horloge.
‘Shit, over een uur beginnen de eerste lessen.’
Vlug gaat hij zitten en zet zijn voeten op de grond. Naast het bed liggen zijn broek en shirt en iets verderop zijn portemonnee, opengeslagen en leeg.