Meneren

[i]De meneren zijn gekomen,
Hebben mijn bunker meegenomen
Als teken van het onbegrip
Kwam er een zandbak, schommel en een wip.
[/i] Ik heb mijn jongste jeugd in Maastricht doorgebracht. De Geusselt werd gebouwd, het stadion van de Maastrichtse Voetbal Vereniging. Een eredivisieploeg die het nodige aanzien had.
Wij woonden op een plein, vlak bij de Geusselt. Dat plein had een eigen wereld, een eigen gemeenschap. De meeste mannen werkten in de Staatsmijnen. Er was een kruidenier, een slager en een snoepwinkel. De bakker en de melkboer kwamen nog aan huis. En ook de bierwagen en de groenteman kwamen geregeld met paard en wagen voorrijden. Eens per jaar kwam er een vreemdsoortig voertuig met drie wielen ons plein ingereden. Dat was de fotograaf. Die maakte kiekjes van de kinderen gezeten in zijn karretje.
Als je het over de buurt hebt, dan zie je de kinderen.
TV kijken deden we bij de buren, die moesten wel erg rijk zijn. Die hadden een grote antenne, die nog kon draaien ook. En als moeders eens patat bakte, deed ze dat uiteraard voor alle kinderen op het plein. Net als de buurvrouw wafels bakte voor iedereen.
Was er eens iemand ziek, dan zorgden de mensen op het plein wel voor een pannetje soep.

En er werd gevoetbald natuurlijk door de kinderen. Gewoon op straat, met jassen als doel.
De tribunes waren de openstaande ramen, waar menig ouder het kroost gadesloeg. Ouderen zaten voor de deur op een bankje te genieten. Verder speelden we in- en op een grote bunker, een ioverblijfsel uit de Tweede Wereldoorlog. Knieën kapot, wratten open. Maar machtig mooi allemaal !

Maar de meneren dachten er anders over. Op zeker moment verscheen er een hijskraan met zo’n kogel aan een ketting. En na een paar dagen was er van onze bunker niks meer over. Er kwam een mooi grasveldje en warempel een schommel, zandbak en een wip. En om het veld een rozenperk met scherpe doornen. Met het voetballen was het vanaf dat moment gedaan. Net als met de sfeer op het plein.
Bewoners trokken langzamerhand weg, winkeltjes verdwenen. Ook wij vertrokken; naar Utrecht.
Ik ging nog wel eens op vakantie naar Maastricht, logeren bij een tante of een buurvrouw. Maar ook ik vond er maar weinig terug. De naam van het plein bestaat nog wel na al die jaren. Maar verder is er niks meer wat nog herinnert aan de tijden van weleer. Net als us MVV’ke nog maar weinig voorstelt.
[i]
De meneren hebben een initiatiefje nu genomen
Er is Buurtbeheer gekomen
Want zonder sociale controle in de buurt
Is het de gemeente die het nu bezuurt
Criminaliteit, vernielzucht, kost ze een hele hoop geld.
Hoe ze zelf ons plein verziekten, wordt nu niet meer vermeld.
[/i]