Nieuwsgierige vrouwen

‘’Laat me nou’’, mompelde de dronken man die voor mij liep. Ik vroeg mij af tegen wie hij het had, maar het werd al gauw duidelijk.
‘’Moet ik toch weten’’, bromde hij weer. Hij sprak tegen zijn spiegelbeeld in de etalageruit van een modezaak. Dat is nog eens leuk converseren, je krijgt het gehoopte antwoord altijd terug, en nooit geen tegenspraak. Hij bleef ineens staan en keek naar zichzelf. Hij zag er netjes uit, ook zijn spraak klonk algemeen beschaafd Nederlands, maar met een dubbele tong. Ik, nieuwsgierig als ik altijd ben bleef een winkeltje achter hem staan, quasi kijkend naar de uitgestalde ijzerwaren. Vraag aan een vrouw wat ze bij een ijzerwarenhandel moet, en de meeste weten alleen dat ze kopspijkers verkopen. Maar ik was benieuwd hoe dit gesprek zich voort zou zetten. Hij draaide zijn hoofd naar mij en riep ‘’Kun je het vinden vrouwtje’’?

‘’Ja hoor”, wist ik alleen te zeggen, en verlegen boog ik mijn hoofd, in de hoop dat er misschien een gat in dat raam zou zitten waar ik in kon kruipen. Zo dronken als hij was had hij in elk geval gezien dat ik van het vrouwelijk geslacht was. ‘’Ze had nooit moeten trouwen met die patjepejer’’, klonk het ineens kribbig naast mij.

‘’Pardon’’.ik draaide mijn hoofd zijn kant uit. Hij stond ineens pal naast mij, een kegel van drank waaide in mijn gelaat..
‘’Ze had bij mij moeten blijven. Nou is ze getrouwd met een goser die in de steun loopt’’.
‘’Is daar iets mis mee dan’’?, vroeg ik hem nu nieuwsgierig. Ja, als hij dan toch zijn ei kwijt wilde, zou ik toch wel even willen weten waarom de leg zo moeilijk voor hem was.

‘’Ik gaf die vrouw alles, echt alles, mijn hele leven,brahhhhh,’’, sorry voor die boer, geef hem een stoel, maar ze is nu getrouwd…’’
‘’Ja dat had ik al begrepen. Is zij een ex van u”?
‘’Een ex….’’brulde hij ineens naar mij.. ‘’Een ex…ze heeft nog niet eens de moed genomen om het behoorlijk uit te maken….ex ja an me hoela’’. Ineens klonk de man triest, en ik voelde medelijden met hem.

‘’Ik heb me helemaal het lazerus gezopen op haar bruiloft, kostte me niks. En ik heb ze niks gegeven, geen cadeau, ja een bom wil ik naar binnen gooien in het zaaltje. Maar dat is ook zo grof, vind u niet”? Ja dat vond ik ook, maar begreep nog steeds niet het hoe en waarom dat hele bruiloftverhaal met ex en al. Mijn nieuwsgierigheid verloor het van mijn inmiddels koude voeten van het blijven staan op één plek. Eigenlijk vond ik het wel best, ik had hier een zielige ex voor mij staan, zo dronken als een tor, en zichzelf zo zielig vindend dat hij een vreemde vrouw in haar gezicht boerde, zeer onfatsoenlijk, en trouwens, wat moest ik ermee? Het was trouwens wel een leukerd. Maar dat terzijde…..

‘’Als u het niet erg vind loop ik door, ik heb een afspraak’’, loog ik hem voor om maar door te lopen. Ik voelde mijn kleine teen niet meer van de kou, en mijn nieuwe schoenen begonnen tergend te klemmen. ‘’Nee vrouwtje, vind ik niet erg, ik vond het fijn om even gepraat met je te hebben. Het is altijd een genoegen dat je merkt dat er nog mensen bestaan die een luisterend oor hebben voor een ander…..zal ik een stukje met je oplopen”, vroeg hij nu met een blik die vol interesse mijn kant opging.

‘’Nou, ik moet zo langs de kade naar de parkeergarage, daar staat mijn auto”, probeerde ik maar weer.
‘’Ach fijn zo, kun je mij misschien een slinger geven”?
‘’Een wa…slinger ja, waar moet je heen dan’’? Ik stond er weer mooi op met mijn leugentjes, dit kwam nooit meer goed bedacht ik me ineens.

Hij noemde een mij bekende straat en ik keek heel verbaasd. ‘’Ach wat jammer nou, ik moet de heel andere kant uit, via de snelweg, want ik kom hier niet vandaan”. Vond het wel klinken, en het klonk overtuigend. ‘’Joh, laat maar ik neem wel een taxi, het zou ook te gek voor woorden zijn om met en vreemde vrouw zomaar een auto in te stappen”, klonk het bloedserieus mijn richting uit.

‘’Hoezo, wat bedoel je, ik ken je naam niet eens”, ik klonk toch wel een beetje verontwaardigd. ‘’Ben is de naam, en met wie heb ik nou al die tijd voor een ijzerhandel staan kakelen”? ‘’Ellie, ellie is de naam, en loop maar mee, ik breng je wel weg”, je hoeft heus niet bang voor me te zijn”. Verontwaardigd over zijn insinuaties liep ik richting de parkeergarage en als een schoothondje volgde Ben mij.

‘’Hé lady niet zo snel, ik heb het nodige op en zie de weg niet echt recht meer’’, klonk het gedwee. Ik liet het tempo wat zakken, en in een mum van tijd liepen wij naast elkaar. Alsof het al jaren zo was. Dit alles speelde zich een bruiloft, vier kinderen, en een scheiding geleden af.
De leugens zijn toen rechtgezet. Mijn nieuwsgierigheid niet. Want ik ben en blijf tenslotte een vrouw nietwaar!!

Leny Jansen van het Laar-Kruis