Onhandig

Als je mij met één woord zou moeten beschrijven, zou ‘onhandig’ het meest treffend zijn. Niet alleen in de figuurlijke zin van het woord, alhoewel mijn PMS-dagen dit vaak wel doen vermoeden. Nee, ook de meest letterlijke uitleg is mij op het lijf geschreven. Ik heb er namelijk maar één. Hand, welteverstaan. Hier geef ik je even de tijd voor een adempauze. Even bijkomen van deze schokkende bekentenis. Want mijn god, Clueless is gewoon ge-hand-icapt! Ik hoor je bijna denken: “Vuurwerk?”, terwijl de meest weerzinwekkende beelden van afgeblazen handen en zwartgeblakerde stompjes op je netvlies verschijnen. En bedankt, overheid. Voor die onsmakelijk campagne die mij elk jaar rond de jaarwisseling weer onbedoeld tot rund bestempelt.

Nou zal ik de laatste zijn om te ontkennen dat ik me af en toe als een enorm rund kan gedragen. Maar met vuurwerk heeft dat niks te maken! Terwijl vrienden en familie altijd stevig inkopen doen voor Oud & Nieuw en al dit geld met veel knallend vertoon de lucht in schieten, sta ik consistent op de achtergrond met een lullig, maar vooral veilig sterretje in mijn enige hand. Ook heb ik nooit iets gestolen in Irak, geen noemenswaardige auto-ongelukken veroorzaakt noch ondergaan en al zeker nooit een mislukte zelfmoordactie ondernomen. Ik kan zelfs mijn moeder of de gezondheidszorg geen beschuldigende vinger toedienen, want van medicijnen was geen sprake. ‘A twist of fate’ wordt het genoemd. Ikzelf noem het, ironisch genoeg, mijn hand-tekening.

Het is een onderdeel van mij, terwijl het dat tegelijkertijd juist niet is. Een kenmerk, dat mij net iets unieker maakt dan andere mensen. In de mediawereld is het bijvoorbeeld een komen en gaan van medewerkers, maar mij zal men zich altijd blijven herinneren. En ik betwijfel of dat iets met mijn stralende persoonlijkheid of vreemde voorkeur voor meloenthee te maken heeft. ‘De éénarmige bandiet van 538’, noemt Erik de Zwart mij nu, jaren na dato nog steeds. En aangezien dat hij zelf lange tijd zijn brood verdiende als piraat, vat ik dat maar op als een groot compliment.

Als klein meisje was ik ervan overtuigd dat mijn lichamelijke imperfectie zou leiden tot een eenzaam en vooral celibaat bestaan. Mijn prins op het witte paard zou me voorbij galopperen en nog lang en gelukkig leven met mijn knappe zuster. Glazen muiltjes kunnen tegenwoordig gemakkelijk omgesmolten worden. Maar ik gunde het haar van harte. Ik had immers allang besloten dat ik ‘feministisch’ zou worden en in het leven van een feministe is geen ruimte voor zoiets onzinnigs als liefde.

Die ideeën heb ik door de jaren heen toch ietwat bijgesteld. Allereerst omdat ik al enige tijd niet meer geloof in de Prins op het Witte Paard of het concept van Nog Lang en Gelukkig Leven met een man. Maar ook omdat ik jongens bij nader inzien toch wel interessant vond en al snel duidelijk werd dat zij zich totaal niet lieten weerhouden door het gemis van een hand. Op een gegeven moment heb ik dus maar besloten afstand te doen van mijn prothese. Want mijn linkerhand op het nachtkastje leggen wanneer ik net een zeer appetijtelijk uitziend exemplaar van het andere geslacht mijn bed in had gesleurd, ging zelfs mij iets te ver.

De meeste mensen zien niet eens dat ik met een half gevulde mouw door het leven ga, tot het ze verteld wordt. Met uitzondering van de mensen die mij in m’n jongere jaren op het eerste gezicht al met antipathie vervulden. Die stak ik, met het onschuldige snoetje van een vijfjarige, ter kennismaking genadeloos mijn linkerstomp toe. Uiteraard tot grote ontsteltenis van de persoon in kwestie en tot puur leedvermaak van mijn moeder toen het de nieuwe vrouw van mijn vader betrof.

Tegenwoordig breng ik het iets subtieler, alhoewel bij sommige reacties enige vorm van subtiliteit schittert door afwezigheid. Zo werd mij afgelopen zondag door de kennelijk zeer seksueel ingestelde verloofde van mijn gay-and-proud-of-it manager gevraagd met welke hand ik dan ‘trek’. Uhh… duh!? Dan rijst bij mij toch de vraag wie er nou werkelijk gehandicapt is…!