Op visite

Ik was altijd onder de indruk dat ik best een heel tolerant en ruimdenkend persoontje was. Niets blijkt minder waar. Toen het rustige Marokkaanse stelletje van hiernaast namelijk besloot hun woning te ruilen met een Marokkaans gezín, stak mijn ware aard de kop op. Quasi vriendelijk ging ik me voorstellen aan mijn gloednieuwe buurtjes. “Hoi, ik ben Clueless. Welkom hier. Jullie voorgangers waren altijd heerlijk rustig.” De vader des huizes besloot de hint te negeren en stelde zich uitgebreid aan me voor. Hij meldde meteen dat ik best eens een kopje suiker bij ze mocht komen lenen, indien ik plots zonder zou komen te zitten. Chapeau. In gedachten applaudiseerde ik wegens deze in praktijk gebrachte inburgeringstheorie en sloot de man gelijk in m’n hart.
“Wat lief van u! Wellicht kunt u dan ook candarel in huis halen?” Ik zag dat de zoetjes nog niet waren doorgedrongen tot de Typisch Nederlandse gebruiken, want hij keek me niet begrijpend aan. Bah. Vervelend als mensen je grapjes niet begrijpen en dus niet op waarde weten te schatten. Dan maar over op de echt belangrijke zaken.
“Heeft u veel kinderen?” Ik geloof dat ik niet eens heb getracht om subtiel te zijn, een bijzonder nare gewoonte die mij wel vaker de das omdoet. Maar de beste man zag mijn onsubtiliteit aan voor belangstelling en vertelde uitgebreid over zijn kroost. Pas toen ik ook vroeg of ze in de gewoonte waren om veel te huilen, lachte hij begrijpend. Nee, huilen deden ze bijna nooit.

Toen ik dan ook in de weken erop regelmatig werd geconfronteerd met de dunne bemuring in ons gebouw en het daar doorheen sijpelende gekrijs van zijn benjamin, werd ik al lichtelijk sjaggerijnig. Dat hadden we niet afgesproken! Maar daar bleef het niet bij. De rest van het kroost bombardeerde het trappenhuis tot hun nieuwe speelplaats en mevrouw de moeder besloot op een dag dat de kinderwagen veel te zwaar was om elke dag naar boven te sjouwen. Dus ook die had voortaan een vaste parkeerplaats onderin het trappenhuis. En als hun parkeerkwaliteiten nou wat beter ontwikkeld waren, maar nee. Van de ene op de andere dag verruilden ze hun koekblik namelijk voor een dikke mercedes en die staat sindsdien steevast op twee parkeerplaatsen. Waaronder die van mij natuurlijk.

De vader heeft regelmatig vrienden over de vloer. En als het aan hem ligt liefst over mijn vloer, want ze kunnen dan rustig een hele avond op het balkon bij mij naar binnen staan gluren.
“Mijn vrouw kan helpen jouw huis opruimen”, waagde hij op te merken, de ochtend na een onbeschaamde gluursessie van zeker drie uur. Niet in het geheel gehinderd door enige gêne. Nah. Bemoei je met je eigen huis. Ik betwijfel of die zo netjes is, aangezien ze steeds meer ruimte nodig lijken te hebben. Gisteren kwam ik thuis en kon ik er niet eens in. Er stond verdorie een volgeladen wasrek voor mijn deur! Ergenis ten top. Ik voel het in al m’n poriën. Het doet me denken aan ordinaire burenruzies en de Rijdende Rechter enzo. Maar zo ben ik niet! Terugdenkend aan m’n anti-stress cursus heb ik gisteravond maar eens diep ademgehaald. Uit m’n tenen tot aan het hoogste puntje van mijn kruin. “Pffffffffff” en weer naar beneden. En nog een keer. In opperste staat van ontspanning heb ik uiteindelijk met mezelf afgesproken me niet meer te ergeren. Integendeel. Ik nam me voor eens op visite te gaan bij mijn buren. Als ’t even tegenzit hoef ik daar binnenkort toch niet eens de deur meer voor uit.

________________________________

[i][size=xx-small]Eigenlijk is dit een postje uit mijn [url=http://clueless.web-log.nl]weblog[/url] , maar ik vond dat het ook wel door kon gaan als columnpje[/size][/i];-)