Zojuist heb ik een column geschreven. Ik durf hem niet te plaatsen. Echt niet. Hij ging over homotherapie en wat ik daarvan vind.
Natuurlijk vind ik het de grootste onzin die ooit is uitgevonden en te belachelijk voor woorden. Wat zet die organisatie zich te kijk, abnormaal gewoon.
Frauduleus handelen is van alle rangen en standen. Ik geef mezelf een opdracht en probeer eens te formuleren wat fraude is, en wat niet. Het regent toch.
Ik ben opgegroeid in een suikerdorp. Zestig procent van de kostwinners was er werkzaam op de suikerfabriek en de kerk werd er warm gestookt van fabriekscokes.
Koken is een wandelevenement geworden. Ik heb zoveel ruimte gekregen, dat ik een solo quickstep kan uitvoeren op de muziek van Billie Holiday. Ook zij is mee terugverhuisd vanuit de schuur en begeleidt mijn feestelijk kookfestijn.
Vorige week werd ik wakker met kiespijn. Linksboven, helemaal achteraan. Het trok door naar mijn kaak, naar die spier die daar zit. Het voelde alsof ik de hele nacht mijn kiezen stijf op elkaar had liggen klemmen. Ik verwachtte dat de pijn in de loop van de dag wel zou wegtrekken, maar in plaats daarvan werd die alleen maar erger.
Vandaag kreeg ik van een dierbare schoolvriendin een mailtje. De titel luidde ‘we was brung up proper’. Het stukje beschrijft heel treffend de verschillen tussen hoe de jeugd van tegenwoordig vergeleken met die van vorige generaties opgroeit. Minder toekomst betekent meer verleden en de vergelijkingen dringen zich steeds intenser op. Maar net als wij zullen de nieuwe generaties ook gewoon volwassen worden.
