Ik raak altijd in de war van de lentezon. Waterig zoekt de witgele ploert mij altijd op tussen de bomen. Het lijkt alsof hij mijn dagelijkse levenswandel stiekem bespiedt. Knipperen met de ogen is dan het enige wat ik kan doen. Heel irritant. Raakhout heeft gruwelijk de pest aan dat waterig gezonneschijn in de lente. Hij houdt meer van de duisternis. Hoewel, sinds hij niet meer wegdommelt in de wintermaanden is de duisternis niet langer zijn kameraad.
De caissière vraagt of ik het blokje met ‘deze kassa gaat sluiten’ achter mijn boodschappen wil leggen. Ze wrijft vermoeid in haar ogen.
‘Pauze?’ , vraag ik.
‘Lekker even’, verzucht ze.
‘En een peukje zeker’, zeg ik opgewekt.
Ik zie het personeel van deze winkel op mooie dagen wel vaker bij de magazijningang achter de winkel staan roken. Meestal nemen ze haastige trekken, inhaleren diep en kijken onrustig om zich heen.
Het sneeuwde en het was koud. Mijn vader had onlangs een vogelhuisje gekregen bij één of andere actie. Het voederhokje was biologisch afbreekbaar. Dat betekent dat het na een jaar of twee, spontaan uit elkaar valt. Hij besloot het meteen voor de hongerende vogeltjes op te hangen.
Even een nummer in Amsterdam gebeld. “Goedemorgen, Kuin hier. Is de baas ook thuis?” vroeg ik aan de vrouw die de telefoon opnam. “Nee,” antwoordde ze snibbig, “hier hebben we geen baas. Hier beslissen we alles samen. En als we het niet eens zijn, dan schrijven we dat wel op een site met columns.” Om zoveel informatie had ik helemaal niet gevraagd, maar schijnbaar was mevrouw het gewend om meer informatie te geven dan waar haar gehoor behoefte aan had.
“Hee schat, wat lief dat je belt!”
“…”
“Maak je maar geen zorgen. Het gaat echt heel goed. Lisa is een schatje, en ik voel me echt prima. Bovendien heb jij zo veel boodschappen gedaan zaterdag, ik hoef de deur niet uit. Alleen als ik daar zin in heb.
“…”
