Als ik eten kook, doe ik dat precies volgens recept. Frivoliteiten permitteer ik me er niet bij. Geen gekke experimentjes, geen verfrissende ideetjes, niks. Want ik ben wat dat betreft door schade en schande wijs geworden.
Bij het wekelijkse rondje stoffen blijft mijn swifferplumeau hangen aan een fotolijstje. Het is gemaakt van geruwd hout en staat er nog niet zo lang. Op de foto staat het glunderende gezicht van tienerelf, geflankeerd door eenentwintig andere, onbekende, gezichten.
Na het zien van de zoveelste explosie bij een Japanse kernreactor weet Willem van Hartskamp het zeker: het einde van de wereld is in zicht. De SGP-voorman voorspelt voor de camera’s van RTV Drenthe dat het binnen 25 jaar afgelopen is met ons. De toestand in Japan is een duidelijke boodschap van Bovenaf. En het wordt allemaal nog veel erger. Van Hartskamp is niet de eerste die met zo’n vernietigende voorspelling komt, maar wel de enige die het bij het rechte eind heeft. Hij is alleen tweeëntwintig jaar te laat met zijn aankondiging, want sinds vandaag is bekend dat het reeds vanaf 1989 afgrijselijk mis gaat met de wereld. Niet zonder reden.
Ik raak altijd in de war van de lentezon. Waterig zoekt de witgele ploert mij altijd op tussen de bomen. Het lijkt alsof hij mijn dagelijkse levenswandel stiekem bespiedt. Knipperen met de ogen is dan het enige wat ik kan doen. Heel irritant. Raakhout heeft gruwelijk de pest aan dat waterig gezonneschijn in de lente. Hij houdt meer van de duisternis. Hoewel, sinds hij niet meer wegdommelt in de wintermaanden is de duisternis niet langer zijn kameraad.
De caissière vraagt of ik het blokje met ‘deze kassa gaat sluiten’ achter mijn boodschappen wil leggen. Ze wrijft vermoeid in haar ogen.
‘Pauze?’ , vraag ik.
‘Lekker even’, verzucht ze.
‘En een peukje zeker’, zeg ik opgewekt.
Ik zie het personeel van deze winkel op mooie dagen wel vaker bij de magazijningang achter de winkel staan roken. Meestal nemen ze haastige trekken, inhaleren diep en kijken onrustig om zich heen.
