Een slanke jongeman met zwarte laarzen stapt met zijn hond in de richting van het park. Aan de rand van het park ziet hij het meisje met een bezem staan. Ze draagt een groene overall en zwarte bivakmuts. Aan de overkant van de straat sjokt een klein dik kereltje achter een lege kruiwagen. Hij roept naar het meisje: “Plork! Koffie!”
Op het terras van een café zitten twee heren die me doen denken aan de mopperaars op het balkon in de Muppetshow.
Al weken, zo niet maanden, ben ik aan het twijfelen. En gezien het feit dat ik met mijn geboorte het sterrenbeeld Weegschaal heb meegekregen, wik en weeg ik meer dan de gemiddelde mens. Gek word ik er af en toe van. Helaas is het wie ik ben, en in niets ben ik dan ook beter dan twijfelen.
Verveeld kijk ik uit het autoraam. Als ik door de ramen van de auto naast ons kijk heb ik uitzicht op een pleintje. Niets te zien. ‘Waar blijft papa nou?’ Ik draai me om naar de achterbank. Ja, het duurt lang. Hij zou even zijn horloge afgeven, maar ik denk dat het druk is bij de juwelier. ‘Hij zal zo wel komen. Speel anders nog maar even op je Nintendo.’
“Wat hebben we veel bloemen, hè?” zegt Monique blij, terwijl ze voorzichtig op de bank gaat zitten. Ze trekt haar badjas iets dichter om zich heen. “Heb je het koud?” vraagt Michael direct bezorgd. “Een beetje, maar ik kom natuurlijk uit een warm bed,” antwoordt Monique. Zijn bezorgdheid doet haar goed. Wat is hij toch lief voor haar. Ze kijkt met een glimlach om haar mond de kamer rond. Het ziet er schoon en gezellig uit. De kraamverpleegster en Michael doen alles wat in hun macht ligt om haar een fijne kraamtijd te bezorgen.
