‘Vraag je je weleens af hoe het nu zou zijn als je andere wegen had genomen in je leven?’ – ‘Nee.’ En dat was mijn korte maar eerlijke antwoord. Nog nooit heb ik de tijd genomen stil te staan bij de keuzes die ik heb gemaakt.
Ach m’n lieve lieve lieveheersbeestje wat is het leven toch mooi. Altijd ben ik blij je weer te zien. Op je kleine wiebelige beentjes strompel je wat in het bleekgroene gras. Je lijkt wel aangeschoten. Lieve voorbode van de lente wat is er met je aan de hand? Ga je gebukt onder festina lente of heb je misschien te diep in het glaasje gekeken? Nee, wacht, ik weet het.
Ze blijft maar praten. Daar zit ik dan, beleefd knikkend. Zonder ernaar te luisteren voelt mijn zesde zintuig aan dat ze het minst boeiende meisje in de hele club is.
De streng blikkende vrouw duwde mij achteloos opzij.
Ik ben voor u aan de beurt, zei ze, want dit is mijn man.
Zij legde haar hand op de schouder van een manspersoon, van wie ik mij al afvroeg wat hij deed bij een kassa zonder ook maar iets van een boodschap gedaan te hebben.
Je echtgenoot alvast in de wachtrij posteren, en dan snel je inkopen doen. Dat is winkelen anno 2011.
