Soms kom je bij rechtbanken zaken tegen welke je tot nadenken dwingen. Deze mevrouw, eerlijk gezegd al dik achter in de 50, stond te wachten op haar beurt om door het Hof te worden gehoord. We raakten in gesprek en ik vroeg haar waarom geen advocaat haar bijstond . ‘ Niet nodig’, antwoorde zij resoluut, ik ben mijn eigen advocaat, ze lachte en voegde er cynisch aan toe, “advocaat van de duivel.”
Welkom in de wondere wereld van Scepsis! Ga even rustig zitten… Laat het geesteskind van Svensk tot uw zachte grijze massa doordringen. Haal diep adem door uw neus en adem rustig uit door uw mond. Zeg mij na: “Domheid is het geluk van de massa.” Slaan u hersenen op tilt, komt er rook uit uw oren, dan is mijn doel bereikt. U kunt beter gaan en een stripboek lezen. Slaan uw gedachten niet op hol, gaan de rookmelders niet af, hoort u geen alarmbellen rinkelen, blijf dan zitten voor nadere instructies.
“Ben je bijgekomen?” De stem kwam van veraf. Ik ging rechtop zitten. Vagelijk zag ik een schim van een jonge vrouw. “Mijn god, ben je eindelijk wakker?”, zei ze, terwijl ze zich over mijn bed boog. Ik deinsde terug. “Hoe wakker wil je me hebben?” Mijn stem klonk scherp en rasperig. Ze glimlachte en streelde me door mijn haar. Ik wist dat ik niet in de verdediging hoefde te gaan, en toch voelde ik de drang, zoals ik wel vaker heb. “Kom bij me liggen, en probeer eens een keer om niet in mijn hoofd te kijken”, zei ik, terwijl ik mijn hand op de hare plaatste. Een droevige lach verscheen rond haar mond. “Als jij belooft om wat vaker bij me te zijn”.
De ruitenwissers slaan heen en weer. De regen gutst uit de hemel en bedekt het wegdek met een spiegelend vlies welke de grauwe wolkenpartijen boven mij toont als zijnde een fata morgana. Geconcentreerd maar toch ook in gedachten tuur ik naar de weg die voor me ligt. Uit de speakers schalt Led Zeppelin. Eigenlijk al weken. Omdat dat de enige band is die mijn gevoel exact weet weer te geven. “Babe, babe, babe, I wanna leave you. I’ve gotto ramble”.
Op 18 februari 2005 word ik mezelf er van bewust dat deze wereld toch wel erg ziekelijk aan het worden is. Ik start na mijn gebruikelijke bakje koffie een nieuwssite op om te kijken of er nog interessante dingen zijn gebeurd in ons kleine kikkerlandje. Direct valt mijn oog op de titel “Man vilt moeder en loopt in huid”. Ik huiver bij de gedachte en krijg het koud, terwijl mijn collega’s binnenkomen, vragen ze me wat er aan de hand is, ik vertel ze wat ik las.
