Het jaar is nog maar net begonnen. En als ik mijzelf kan vergeven in de spiegel nog geen buikspieren te herkennen, dan zou ik toch ook enige empathie moeten kunnen opbrengen voor anderen die van hun voornemen zijn afgevallen. Echter kan ik het niet als ik tegenover mij twee enorme tieten op de tafel zie liggen.
Naarmate mijn houdbaarheidsdatum in zicht is, ondanks alle wellness- en schoonheidssalon, dure crèmes en allerlei ander hulpmiddelen, weiger ik tegenwoordig categorisch om na het opstaan in de spiegel te kijken. Als een dief in de nacht sluip ik langs de spiegels, om niet te worden geconfronteerd met de algemene kreukelzone van mijn gezicht, over de rest maar niet te spreken.
Ja, ik ben er ook zo een. Doe het al ruim dertig jaar. Vroeger vooral stiekem, soms alleen, soms in het bijzijn van anderen. Ik heb me er nooit voor geschaamd. Zoveel andere mensen deden het immers ook. Natuurlijk schrikken je ouders als ze voor het eerst horen dat jij het ook doet. En het zijn met name de moeders die het al langer in de smiezen hadden. De eerste keer was best vreemd, maar ja als je het genot eenmaal ontdekt hebt wordt het verlangen steeds groter.
In de gezondheidszorg gelden vaak codes die de behandeling (of beperking) van de patiënt bepalen. Geen codetaal als we aan het bed staan, maar codes die bepalen wat de hulpverleners wel of niet meer mogen doen. Je hebt volledige behandeling (code A) maar ook de code waarbij mensen niet meer worden gereanimeerd.
12 november 2008, 8.39 uur. De zon schijnt zacht en de wind waait wild. De hemel gloort rozerood tot aan de oren. Een nieuw wereldwonder is geboren. Keizerlijk gehaald en koninklijk ontvangen. Met een klein en bonkend hart en alles erop en eraan. Zijn lot ligt al vast. Een groeiproces in een lange reis vol verwondering. Voorzien van eten, warmte en veel genegenheid. Zoet en zaligmakend in ouders ogen. Deze lieve vriend heet Dim.
