Treurig loop ik door mijn geliefde woonwijk alwaar ik opgroeide en als nozem mijn stempel zette. De wijk Nieuwland is niet meer wat het ooit was, nee erger nog: het lijkt nu wel een nieuw land. Nederlanders ontdek je er maar weinig. Kijkend naar de verpaupering ontgaat mij de herkenning maar dat heb ik al eens beschreven. Schiedam doet wel zijn best om de wijk er goed uit te laten zien door bijvoorbeeld nieuwbouw maar de treunis blijft nadrukkelijk aanwezig.
“Yesssssssss Lingo gaat door”, roept mijn buurvrouw met de meest valse stem die ik ooit gehoord heb. Op haar hoofd staat een paarse koptelefoon, voor haar staat een knalroze tas, waar een feesttaart jaloers op zou zijn, een en al franje en versiersel. Ik kijk haar net te lang aan en dat vat ze op als een uitnodiging om tegen me aan te gaan zitten praten. Ze heeft een goeie gekozen, ik luister meestal toch wel.
Herken je dat? Zo’n situatie die begint met een klein bolletje ongemak, dat langzaam begint te rollen, steeds sneller gaat, tot er uiteindelijk een enorme composthoop voor je deur tot stilstand komt die, hoe verder je graaft, des te smeriger wordt?
Moe maar tevreden zit ik achter het beeldscherm. Al tijden ben ik mij ervan bewust dat ik meer lichamelijke inspanning moet leveren om mijn conditie terug te brengen tot op het meest basale niveau. Mijn goede voornemens ten spijt, slaag ik er niet in om tot daden over te gaan. Lees meer…
Een dame van ongeveer mijn leeftijd, maar dan een paar jaartjes jonger, heet mij welkom in haar strak getrokken woning. Wat dat betreft passen haar woning en zij goed bij elkaar. Het is een zakelijk bezoekje wat ze, zo zegt ze zelf, liever op het terras achter de woning wil Lees meer…
