Droomreisje

De avond voor een belangrijke afspraak in hartje Amsterdam wil ik even op het wereldwijde web opsnorkelen hoe ik er het makkelijkst kan komen. Ik heb altijd een lichte vorm van reisstress als ik op een onbekende plek moet zijn. Een goede voorbereiding stelt me dan gerust zodat ik mij staande weet te houden in het drukke verkeer van trams en auto’s zoekend naar de juiste weg. Maar misschien is het toch relaxter om het openbaar vervoer te nemen. Ik bedenk me hoe mijn reisschema er dan zal uitzien.

Liefde in wit…

Daar zat je dan en god wat hield ik van je. Jouw zoon werd uit mijn hart geboren, omdat hij zo’n deel van je was. Ik kon niet anders dan van hem houden. Jouw bruine ogen, zijn blauwe ogen, maar toch dezelfde ziel. Hij huilde de eerste keer dat je hem meenam, maar ik hield meteen van hem. En alleen maar meer van jou…

Een asielzoeker van dichtbij

Vanzelfsprekend weten we waar het over gaat als we het over een asielzoeker hebben. Dat is iemand die om politieke of andere ernstige redenen (bvb. economische) uit zijn land gevlucht of vertrokken is en bij onze regering asiel heeft aangevraagd. In het eerste geval ben je dan meestal een vluchteling en in het tweede geval een asielzoeker. Je kunt ook nog een vreemdeling zijn. Ja, ja, er zijn duidelijke verschillen.

Werkdag vulling

Het vervelende van niets te doen hebben is het doen alsof je iets aan het doen bent. Een hoop van doen maar je begrijpt wat ik bedoel.

Zo’n dag die smaakt naar een bed of een bank met een tv ervoor. Zak chips, fles ice tea en niks anders doen dan zappen en hangen.

Extra Extra

Net verhuisd, sta ik momenteel in de wacht voor aansluiting van tv en breedband op de kabel. Zo’n beeldloze periode gaat altijd gepaard met de vraag of ik de tv blijvend de deur uitdoe teneinde mij te onttrekken aan de beschavingsverziekende manipulatie van de werkelijkheid en de mate waarin we geregeerd worden door de media, maar het is al te laat.