Vanzelfsprekend weten we waar het over gaat als we het over een asielzoeker hebben. Dat is iemand die om politieke of andere ernstige redenen (bvb. economische) uit zijn land gevlucht of vertrokken is en bij onze regering asiel heeft aangevraagd. In het eerste geval ben je dan meestal een vluchteling en in het tweede geval een asielzoeker. Je kunt ook nog een vreemdeling zijn. Ja, ja, er zijn duidelijke verschillen.
Het vervelende van niets te doen hebben is het doen alsof je iets aan het doen bent. Een hoop van doen maar je begrijpt wat ik bedoel.
Zo’n dag die smaakt naar een bed of een bank met een tv ervoor. Zak chips, fles ice tea en niks anders doen dan zappen en hangen.
Net verhuisd, sta ik momenteel in de wacht voor aansluiting van tv en breedband op de kabel. Zo’n beeldloze periode gaat altijd gepaard met de vraag of ik de tv blijvend de deur uitdoe teneinde mij te onttrekken aan de beschavingsverziekende manipulatie van de werkelijkheid en de mate waarin we geregeerd worden door de media, maar het is al te laat.
Fietsvrouwen, voorzover aanwezig, hebben in tegenstelling tot voetbalvrouwen, buiten de Champs Elysées helemaal niets te zoeken bij hun sportende mannetjes wanneer die zich tijdens hun hoogtepunt van het jaar, het rondje door Frankrijk, dag in dag uit te pletter stoempen, spuiten en slikken. Het is gewoon drie weken ouderwetse onthouding en als de testosteron van manlief al opspeelt, dan toch zeker alleen om zich middels een uitermate verdachte hormoonspiegel de kreunende concurrentie van het lijf te houden.
Voor de rokers:
Het is gedaan. Het is voorbij. Het tijdperk van roken in het openbaar is na dit weekend ten einde. ‘Heb je een vuurtje voor me?’ zul je nooit meer horen in de kroeg. Dat sigaretje na het diner in een restaurant, vergezeld van een kopje koffie. Voorbij.
