Uit mijn vingers komen vaak woorden die ik niet uit mijn mond krijg.
Op het scherm ben ik spontaan, adrem, vrouwelijk, aantrekkelijk en bij tijden zelfs geestig. Wie mij in het echt ontmoet wordt teleurgesteld: ik ben slechts een flauw aftreksel van de schrijfster. Als ik ooit beroemd zou worden met een boek, dan verschijn ik niet op boekenbals of televisieprogramma’s maar neem ik daarvoor een leuke stand-in. Anders kost het me inkomsten.
“Papa, waar gaan we naar toe?”, vraag ik nieuwsgierig. Gerard, mijn broertje, snapt het ook niet goed. Papa neemt ons mee, terwijl we eigenlijk op school moeten zijn. “Gaan we op vakantie”, probeer ik. “Zoiets ja, niet zeuren”, luidt het antwoord. Papa is moe, dat zie ik aan zijn ogen. Hij heeft rode ogen omdat hij slecht slaapt. Veel ruzie met mama. “Je moet wel voorzichtig rijden papa, Bassie en Adriaan zeggen dat in hun show!”. Treinen! We gaan treinen kijken!
Waar we de vorige zomer met een lege VW-bus leuk een vakantie improviseerden, dreigt nu met veel gedoe een heus campertje uit zijn ijzer te verrijzen.
Alleen ontstaan er nog spontaan waterpartijen op plaatsen waar je ze niet zou verwachten.
Ondanks dat mijn vrouw 13 maart een volledige nieuwe knie krijgt en dus voor zeker een week het ziekenhuis in verdwijnt, krijg ik ineens nare visioenen. Zat net de krant te lezen wat er zoal mis kan gaan in de ziekenhuizen, omdat de heren artsen lekker bonje maken onderling.
Omhoogkijkend zie ik de wolken in snel tempo voorbij drijven. Het waait hard. Ik doe mijn jas een beetje hoger dicht. De wind speelt met mijn haren, terwijl ik dromerig naar de steeds veranderende lucht kijk. Het ziet eruit alsof het elk moment kan gaan regenen.
