Eigenlijk is het pedofiele leven nog helemaal zo gek nog niet. Zeg nu zelf, je hebt geen last van schaamhaar welke overal tussen je tanden gaat zitten, je hebt niet elke maand het gezever aan je hoofd van een bebloedde vagina en ze kost je minder geld dan een volwassen vrouw. En als kers op de appelflap krijg ook nog kindertoeslag erbij.
De bel gaat weer en ineens merk ik hoe mijn maag knort. De dag is ongemerkt aan me voorbij gegaan in dit deprimerende hol. In de hoek een matras. Een kist met wat spullen en mijn goddank gespaarde laptop. Geen radio, geen koelkast. Wat best ironisch is, mijn gebrom helpt daarbij dus niet. Een plus een is nu blijkbaar even geen twee.
Michael. Zo heet je. Michael. Wat waren wij een ramp samen. Jij was mijn eerste vriendje. “Ach, er zullen er vast nog wel meer komen,” zei je vlak nadat ik het had opgebiecht. We stonden op het station te wachten. Jij had het net uitgemaakt. Jij wachtte op je trein. Ik wachtte op mijn bus, die mij thuis zou brengen naar het dorp van mijn ouders. Naar die tafel, gedekt voor vijf personen. Maar jouw plaats zou vrij blijven.
Dat mensen rare sprongen maken in rare omstandigheden heb ik wel bewezen denk ik. De laatste paar weken ben ik meer op stap geweest dan in het hele afgelopen jaar, leef ik alsof ik verdoofd ben en pluk de dag alsof er geen morgen is en hou ik geen rekening met de gevolgen.
Met belangstelling vernam ik dat de Commissie Gelijke Behandeling bepaald heeft dat het hoofdredacteurschap van Opzij ook open moet staan voor mannen. Dat lijkt voor u misschien een vloek, maar ik verzeker u dat daar in het onderhavige geval allerminst sprake van is. Bij deze mijn sollicitatie naar deze uitdagende functie.
