Terrasleed-7

Het regent en daarom ben ik lekker binnen gaan zitten, bij het raam, zodat ik uitzicht heb op het verlaten terras. De ober veegt de tafels droog en kijkt bedenkelijk omhoog. ‘Flats,’ hoort hij achter zich. Een meeuw kon zijn hoge nood niet beheersen en laat de natuur de vrije loop; uitgerekend op een tafel die hij zojuist had schoongemaakt. Geduldig loopt hij terug, reinigt de tafel en gaat dan naar binnen.

Het regent, niet hard maar net genoeg om de tafels van mooie ronde druppels te voorzien. Twee kinderen rennen lachend het lege terras op en spelen tikkertje. Het jongentje ziet de druppels en slaat er met zijn volle hand op. Zijn zusje staat er te dichtbij en krijgt alle spetters in haar gezicht. Het meisje begint te huilen en de moeder komt er met grote passen op af. Ze veegt de tranen van het meisje droog en de jongen staat er bij te lachen.

Als de moeder zich omdraait is de jongen aan de beurt. Hij krijgt ze uitgemeten en nu begint zelfs de jongen te huilen. Een reprimande van je moeder, daar kan niemand tegen; zelfs geen stoere jongen en met een gebogen hoofd druipt hij af. De vrouwen slaan de handen ineen en huppelen lachend het terras af. Dat doen vrouwen wel vaker, als zij een man hebben overwonnen.

“Wat is het stil op je terras?” Zeg ik tegen de ober. “Totaal geen aanloop?”
“Jij mot zeker geen koffie meer?” Pareert hij mijn opmerking.

Lachend reken ik af, en met een tot ziens van de ober loop ik naar buiten.

Het is droog.