Het is een mooie dag op het Marokkaanse platteland, de jonge vrouw haalt water. De put is gelukkig niet ver, dus ze is snel terug om de eenvoudige maaltijd te bereiden voor haar ouders en haar broers.
Haar vader komt lachend thuis en verteld dat er goed nieuws is. Zijn dochter gaat namelijk een gouden toekomst tegemoet want er is een huwelijkskandidaat gevonden in het verre Nederland.
De jonge vrouw schrikt maar omdat haar vader zo tevreden is doet ze erg enthousiast. En in Nederland hoeft ze geen water te halen, daar schijnt iedereen een put in huis te hebben. Enkele maanden later, na een huwelijksfeest in Marokko, vertrekt de jonge vrouw samen met haar eveneens jonge man naar haar nieuwe thuis. Ze huilt bij vertrek want ze weet niet wanneer ze haar moeder weer ziet. Haar echtgenoot is geboren in Nederland en snapt niet waarom ze zo moeilijk doet, alles wordt immers veel beter ginds!

De cultuurshock is enorm! Haar nieuwe “thuis” is een flat en ze hoeft inderdaad geen water meer te halen, maar ze hoeft helemaal niks meer te halen ze mag namelijk van haar echtgenoot de deur niet uit!
Haar schoonmoeder blijkt een vreselijke heks te zijn die haar pest en kleineert. Andere mensen ziet ze niet, behalve als ze stiekem door het raam kijkt als er niemand thuis is.
Ze is heel erg eenzaam en ze verlangt zelfs naar het water halen bij de put. Wat had ze een heerlijk leven in Marokko.

Dan ontdekt ze dat ze zwanger is, nu zal alles veranderen! Haar man zal trots en blij zijn en haar schoonmoeder zal tevreden zijn en haar waarderen.
Maar niks van dit alles, haar echtgenoot komt nu dagen achtereen niet thuis en laat de zorg van zijn zwangere vrouw helemaal aan zijn moeder over.
Elke avond huilt de jonge vrouw zichzelf in slaap, ze voelt zich ongelukkig en droomt alleen nog maar van Marokko.

Dan word de baby geboren, het is een jongen! Haar man kijkt er niet naar om en haar schoonmoeder noemt hem lelijk en mager. Weer doet ze niks anders dan huilen, omdat ze dit blijde nieuw niet met haar ouders kan delen.
Als de baby enkele dagen oud is komt haar man dronken thuis en is boos omdat de baby huilt.
Hij zegt dat ze een slechte moeder is en slaat haar, ook de baby krijgt een klap.
Het lijkt wel of hij de smaak te pakken heeft, want sinds die avond slaat hij haar dagelijks met een satanisch genoegen, ook het kind krijgt regelmatig klappen.

Na enkele maanden vlucht de jonge vrouw, ze is doodsbang maar wil haar zoontje beschermen. Omdat ze nooit buiten mocht komen weet ze niet waar ze naartoe kan gaan, huilend loopt ze door de vreemde stad met haar kind in de armen. Ze wordt opgevangen door een jonge Nederlands vrouw die Marokkaans spreekt. Zij brengt haar naar het politiebureau.
Ze komt in het Nederlandse hulpverleningscircuit terecht en ontmoet veel lieve, begripvolle mensen. Als haar zoontje zijn eerste verjaardag viert heeft ze al veel bereikt; ze heeft een eigen flat, leert Nederlands en knoopt zoveel mogelijk sociale contacten aan met jong en oud.
Ze is bijna nooit meer bang sinds ze officieel gescheiden is en heeft vertrouwen in de toekomst!


12 reacties

arta · 29 juni 2007 op 17:16

Wat mij betreft is dit jouw beste column tot nu toe!
Het heeft even geduurd maar was het wachten dan ook meer dan waard!
🙂

pepe · 29 juni 2007 op 18:29

Een mooie en goede column over het verschil van werelden.

Een huis is pas een thuis als je je goed en veilig voelt.

Simba knap gedaan en nu niet weer zolang wachten met schrijven hoor!

Quinn · 30 juni 2007 op 00:08

Om de een of andere reden verwachtte ik dat dit verhaal slecht af zou lopen. Vooroordelen misschien… Goed gedaan.

lagarto · 30 juni 2007 op 08:01

Hey Sim,
Om de een of andere reden proef ik een vervolg, of ben ik gewoon te nieuwsgierig?
Groeten Lagarto

lisa-marie · 30 juni 2007 op 09:28

Zeer treffend en mooi geschreven.
Ik heb het met plezier gelezen. 🙂

Dees · 30 juni 2007 op 11:42

Eenvoudig geschreven en daardoor mooi. Zonder opsmuk.

Ik vraag me wel af of dit echt gebeurd is en ik vraag me ook af of ooit een vrouw op een Marokkaanse columnsite schrijft over een vrouw die op haar klompen, in haar klederdracht met emmers boter op de nek rondloopt. Dat vind ik dan ook wel weer een mooi beeld…

Leuk dat je schrijft trouwens… Ben benieuwd of er weer meer van jouw hand volgen.

SIMBA · 30 juni 2007 op 13:06

Dit is wel echt gebeurd, ik heb het zijdelings gevolgd en kon daarom een niet emotioneel verhaal erover schrijven. Ik heb het heel beknopt gehouden want als ik in details zou treden zouden jullie een vervolgverhaal met 10 delen voorgeschoteld krijgen.

Mosje · 30 juni 2007 op 21:38

Mooi stukje Simba, mooi “droog” geschreven.

WritersBlocq · 1 juli 2007 op 14:01

Wat een verhaal hee, pfff… Niet zozeer goed, als wel leuk geschreven. Op een beetje een kinderlijke wijze. Graag zou ik lezen hoe jij – fictief – het baby’tje verbouwt naar een jongetje van een jaar of 3, en hem laat vertellen. Dan komen de uitroeptekens wat meer tot hun recht, en kun je je in mijn ogen beter laten gaan in je spontaniteit.
Groetje, Pauline.

KawaSutra · 1 juli 2007 op 17:10

Mooi geschreven Simba. Het happy end zal best nog de nodige haken en ogen opleveren voor de vrouw. Daarom vind ik het slot wat cliché. Nietemin mijn complimenten.

Li · 1 juli 2007 op 22:19

Doordat je afstand neemt, wordt het wat afstandelijk. Het lijkt op een verslag maar wel een goed geschreven verslag.

Li

SIMBA · 2 juli 2007 op 08:45

Bedankt allemaal voor de reacties. Misschien komt er nog een soort van vervolg, want inderdaad (zoals kawa zei) heb ik het eind positiever laten overkomen dan haar leven echt is.
Ze doet het trouwens erg knap en durft hulp te vragen waar nodig. En ze was erg trots dat ik iets over haar geschreven had 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder