Tweede stem

Mijn adem komt piepend en met korte stootjes. Zoals bij zwangere vrouwen tijdens de bevalling. Puffen, mevrouw!! En weer persen….ja, ja, goed zo. Komt ie!!! Nee, toch niet! Hè, jammer nou. Dan maar weer persen mevrouw.
Ik ben niet zwanger en aan persen moet ik niet denken. Ik heb pijn in mijn zij en bij elke ademhaling lijkt het of er daar een mes in wordt gestoken. Dus bel ik oom dokter. Die is er niet.
Wel een bandje met de stem van de assistente. Of ik de dokterspost maar wil bellen. Dokterspost? Jazeker, die zit 20 km hier vandaan. Moet je wel een auto hebben natuurlijk of iemand die je brengt. Heb je dat niet en is je klacht zeer ernstig , kun je beter meteen het crematorium bellen.
De dokterspost vraagt mij vriendelijk naar hen toe te komen. Mijn opmerking dat ik niet in staat ben om te komen wordt schampertjes afgedaan met wat gekuch en gezucht. “Tja meneer, daar kunnen wij ook niets aan doen. Zo werkt het tegenwoordig”
Tot tien tellen werkt tegenwoordig ook het beste in zo’n geval, hoewel ik eerlijk gezegd pas bij negentig weer wat rustiger word.
Mijn vrije radicaal Ab is bereid mij naar de dokterspost te brengen.
Een half uur later arriveren wij daar. Kreunend strompel ik, leunend op Ab’s schouder, naar binnen. Ab kijkt kwaad, maar dat komt omdat hij bezorgd is.
Begrijp ik wel. Iemand is tegen zijn bumper aangereden, heeft daar een deuk veroorzaakt en is daarna doorgereden.. Alle reden tot grote bezorgdheid.
‘Hoe vind je zoiets’, buldert hij kwaad.
‘Piep piep’, piep ik terug
‘Jezus man, doe effe normaal, je lijkt wel een rat in doodsnood. Iets meer betrokkenheid bij mijn wel en wee, zou ik zeer op prijs stellen, oké?! Het gaat hier wel effe om mijn bolide dus wil je daar wel iets meer aandacht aan schenken dan alleen dat irritante gepiep van jou?’

Ik hoef in de wachtkamer maar een uurtje te wachten waarna ik word binnengeroepen bij oom dokter die binnen een minuut een longembolie constateert..
‘Eh, meneer’, zegt hij. ‘Ik denk dat u een longembolie heeft. Dat is nogal levensbedreigend dus ik bel nu het ziekenhuis. Gaat u alvast als een speer naar de eerste hulp daar ‘
Als een speer, zegt hij. Zoals ik de dokterspost uitwaggel moet je over een brede fantasie beschikken om over “als een speer” te praten. Een lekke ballon komt dichter in de buurt.

Ab staat bij zijn auto te wachten en ik vertel hem over de longembolie. Zijn gezicht is bleek en ik zeg hem zich geen zorgen te maken.
“Geen zorgen maken?’, vraagt hij geïrriteerd. ‘Ik heb net een bon gekregen voor fout parkeren en jij vraagt mij om me geen zorgen te maken?’
‘Ik bedoelde mijn embolie Ab’, zucht ik piepend.
‘O, bedoel je dat’, antwoord de gnoom. ‘Daar maak ik mij geen zorgen over, fluitje van een cent.. Hoor maar, als je uitademt. Net of er een fluitketel staat te stomen, geestig he? .Als ik jou was zou ik weer gaan roken. Nicotine dicht alle gaten. O ja. Even iets belangrijkers, zullen we eerst effe een bakkie halen voor we naar die ziekenhut gaan? Je wilt niet weten hoe die drab in een ziekenhut smaakt.’
Ik kijk hem medelijdend aan. ‘Weet je Ab, er zijn dagen dat ik vergeet dat jouw waterhoofd tijdens de geboorte een minuut of drie zonder zuurstof heeft gezeten Vandaag is zo’n dag.’
Tijdens de rit naar het ziekenhuis denk ik na over de gezondheidszorg. Bijvoorbeeld, dat sinds mijn eerste telefoontje naar de dokter en de uiteindelijke (levensbedreigende) diagnose,3 uur verstreken is, binnen welke tijd ik al 180 keer dood had kunnen neervallen. Verder vraag ik mij af waarom iemand in een levensbedreigende situatie in een auto met een hafprimaat naar het ziekenhuis moet crossen in plaats van in een ambulance.
Lang denk ik niet na. Ik word teveel afgeleid door Ab die onderweg luidkeels mee schreeuwt met de nieuwe CD van Andre Hazes.
En terwijl hij schreeuwend de120 km-grens passeert, kijkt hij mij tevreden aan. Zoals een gorilla die net een tros bananen heeft gescoord: “Kijk niet zo chagrijnig, lulhannes. Moet je zien wat een mooi weer buiten. Piep dan tenminste de tweede stem mee, dat kun je toch wel?……”