Tweehonderd jaar na Darwin

‘Ah, young man (..) would you be so kind to rub in my back?’ M’n weidse overpeinzingen op het comfortabele ligbed over creationisme en evolutietheorie in het algemeen en de positie van Andries Knevel daarbij in het bijzonder, werden ruw verstoord. Een uiterst vriendelijke vrouwenstem zong me verleidelijk toe vanaf een al even relaxed ligbedje verderop. Dat wel. Vriendin, in een plastic kuipstoeltje langs de railing van het terras aan een rimpelloze Atlantische Oceaan, volledig in de ban van ‘Duizend schitterende zonnen’, keek even verstrooid op en knikte me bemoedigend toe.
Dat viel op z’n minst wat merkwaardig te noemen. Vriendin heeft het doorgaans namelijk niet zo op vrouwen die net iets te aardig in mijn richting opereren. En zeker niet op die moeilijk in te schatten buitenlandse. Niet dat ze jaloers is. Daarvan kan, in ieder geval wat haar betreft, in onze open, door de wol geverfde relatie absoluut geen sprake zijn. Ik weet natuurlijk beter maar heb geleerd over dat soort gevoelige onderwerpen een voor mijn doen opmerkelijke zwijgzaamheid aan de dag te leggen.
Is het eigenlijk een degeneratieverschijnsel dat onze soort, zodra die z’n lichaam blootstelt aan de koperen ploert, moet bijspringen met triviale zaken als zonnebrandcrème? Toch ’s natrekken of Darwin ons daar tweehonderd jaar geleden nog enig splijtend inzicht over verschaft heeft.
Over míjn rug maak ik me trouwens al bijna veertien dagen lang amper zorgen. De drie opgespaarde opiniebladen en die bijna 1600 pagina’s literaire kost, inclusief het in dit verband wel bijzonder toepasselijke ‘Duizend schitterende zonnen’ dat ik gisteren met een zucht dichtsloeg, heb ik ‘en face’ weggewerkt. Lezen op m’n buik is een pure godsonmogelijkheid. En dat het koperen kleurtje van m’n voorzijde na zo’n vakantie werkelijk niets meer te maken heeft met de bloedeloze bleekheid op de keerzijde, zal me een worst zijn. Overmorgen gaat er weer een trui over.

[img align=left]http://images.volkskrant.com/weblog/www/pub/mm/tempest/4801/Image/2009januari/delial.jpg[/img]Terug naar de achterkant van buurvrouw.
Haar charmeoffensief had de felbegeerde zoden aan de dijk gezet. En weldra smeerde ik vol toewijding haar Delial, factor 20 (komt daar eigenlijk nog wel een ordentelijke zonnestraal doorheen?) over het goddelijke eindresultaat van 200.000 jaar evolutie. En dan besef je ook ogenblikkelijk dat God, zo hij zich er al mee bemoeid heeft, zo’n klusje nooit in een dag geflikt kan hebben. De wanhopige acties van de bleke vertegenwoordigers van creationistische organisaties uit de Bible Belt deze week ten spijt.
Toch wel een beetje spannend, na zoveel jaar relationele vertrouwdheid, zo’n lichaamsvreemde rug. Maar de beloning mocht er zijn. De schouderpartij, daar viel amper aan te twijfelen, verraadde overduidelijk een sportieve voorgeschiedenis. Zou zomaar roeien kunnen zijn. Haltertjes? En subtiel de Delial naar beneden toe uitwrijvend aangekomen bij de hamstrings en de kuiten van dit inmiddels wellustig knorrende exemplaar van de tweevoetige primatensoort uit de familie Hominidae, welden er weldra associaties op met een ooit zwaar afgetrainde, niet onverdienstelijke middenafstand-atlete.

Tevreden overzag ik na vijf killing minuten het resultaat van mijn genereuze inspanningen.
‘Thank you so much, young man. You’re so kind’.
Jill Wotherspoon, London Woking, 93 jaar.

El Medano, Tenerife, 9 februari 2009.